Rozdział 12

Alexis

     Niecierpliwie kręciłam się po strychu, nie wiedząc, co robić. Neid wyszedł kilka godzin wcześniej i nie było po nim najmniejszego śladu, a z każdą uciekającą minutą robiłam się coraz bardziej nerwowa. Chociaż nie powinnam, to i tak się martwiłam, czy nic mu nie jest, czy demony nie dorwały go w swoje szpony. To było silniejsze ode mnie. Nerwowo przygryzłam wargę i spojrzałam przez okno. Nieubłaganie nadciągał zmierzch, okrywając wszystko szczelnym płaszczem ciemności. Za jakieś pół godziny słońce całkiem zniknie z horyzontu.

- I co o tym sądzisz, stary? - spytałam w przestrzeń, choć nie liczyłam na odpowiedź. Dom może i wykazywał pewne funkcje życiowe, ale, jak do tej pory, nie przemówił ani słowem. Zwykle odpowiadał w jakiś inny sposób, czasami wcale. To zależało tylko od jego licznych humorów. Gdy zrobiłam coś, co jemu się nie podobało, przeważnie mnie lekceważył. Wytrwale milczał nawet przez kilka dni, karząc mnie za nieodpowiednie zachowanie. Właśnie w takich chwilach zastanawiałam się nad jego przeszłością. Co spowodowało, że budynek zaczął żyć własnym życiem? Co kieruje nim w tej chwili? Jak na razie było to dla mnie tajemnicą, która momentami mnie przerażała. Jego niektóre działania stawały się coraz bardziej dziwne, a może nawet niebezpieczne? Nie byłam tego pewna, ale wydawało mi się, że jest zazdrosny o Neida. Zawsze  po rozmowie z chłopakiem musiałam znosić nieme pretensje domu. Robił się złośliwy, momentami aż do przesady. Tak na przykład było teraz. Mimo, że jeszcze przed chwilą ogrzewanie działało bez zarzutu i na strychu było przytulnie ciepło, po wyjściu Neida powietrze oziębiło się o dobre kilka stopni. Okienko otworzyło się na oścież i, pomimo moich desperackich prób, nie dało się ponownie zamknąć.

- No przestań! - warknęłam, po raz ostatni szarpiąc się z klamką, która ani drgnęła. - Co ja ci takiego zrobiłam? Ty nie żyjesz, słyszysz?!

     Tak samo jak ty, zdawał się mówić, chociaż nie padło ani jedno słowo. Właśnie w takich chwilach chciałam wyjść na dwór i nigdy nie wrócić do środka. Dom stawał się niepoczytalny, kiedy przemawiała przez niego złość lub zazdrość. Negatywne uczucia nigdy nie działały na niego dobrze. Nie skrzywdziłby mnie, ale i tak nie ułatwiał mi egzystencji. 

- Dobra rób, co chcesz - westchnęłam ze zrezygnowaniem i usiadłam na podłodze, ukrywając twarz w dłoniach. Gdybym mogła, zapłakałabym z bezsilności. Ale nie potrafiłam. Nagle poczułam na sobie czyjś uważny wzrok, a potem dłoń na ramieniu. Zaskoczona podniosłam głowę do góry i spostrzegłam małą, rudowłosą dziewczynkę, uśmiechającą się do mnie z przygnębieniem.

- Czemu jest pani smutna? - zapytała, patrząc na mnie niesamowicie zielonymi oczami, w których błyszczały ciekawskie iskierki.

- Jak ty się tu dostałaś? - spytałam, podrywając się z podłogi i odsuwając się od niej na bezpieczną odległość. Byłam przekonana, że nie słyszałam żadnych kroków. Przyjrzałam się jej jeszcze raz, odkrywając, że mała jest duchem. Dziwnym, niepokojącym, ale jednak tylko duchem. Za życia musiała mieć nie więcej niż sześć lat, tego byłam dziwnie pewna.

- Przez drzwi? - odpowiedziała pytaniem na pytanie, po czym posłała mi kolejny rozradowany uśmiech. - Przecież nie były zamknięte.

- Ale otwarte też nie  - zaprzeczyłam, ciągle nie rozumiejąc, co tu się dzieje.

- Skoro tak uważasz - wzruszyła ramionami i zaczęła przechadzać się po pomieszczeniu, oglądając zgromadzone na nim rzeczy. Niekiedy przystawała, aby wziąć coś do ręki, ale zaraz traciła tym zainteresowanie i z powrotem odkładała na miejsce. W końcu ponownie stanęła obok mnie, opierając się o ścianę.

- Jesteś smutna - stwierdziła, monotonnym tonem, jakby odczytywała nazwę choroby z karty pacjenta, a nie prowadziła normalną rozmowę. - Strasznie smutna. Nie chcesz być tym, kim jesteś. Najchętniej wydostałabyś się stąd i nigdy nie wróciła.

     Czy nie o tym przed chwilą myślałam? Może rudowłosa potrafi czytać w myślach? Jednak ona znowu posłała mi ten swój uśmiech, a na twarzy pojawiły się urocze dołeczki. Zawirowała dookoła własnej osi i przysiadła na parapecie, bez najmniejszego trudu zamykając uparte okno. Dom jej uległ. Czułam, jak jego nastrój się zmienia, a ogrzewanie znowu zaczyna działać. Był zadowolony z wizyty tej małej, lecz nie miałam pojęcia dlaczego.

- Dom nie jest dla ciebie miły, ale już będzie, prawda? - rozpoczęła znowu, a w jej głosie słyszałam wyraźną naganę. Ściany domu zaskrzypiały, jakby przyjmowały ją z pokorą. To ci dopiero! Ten przeklęty budynek jej słuchał!

- Jak ty to...

- Cierpisz, bo nie rozumiesz uczuć, które się w tobie rozwijają - ciągnęła dalej, lekceważąc moje pytanie.

- Nie rozumiem o czym mówisz - odparowałam, czując rosnące zniecierpliwienie. Z niepokojem obserwowałam słońce, które niemal całkowicie schowało się za horyzontem.

- Faceci są beznadziejni - westchnęła, kiwając energicznie główką tak, że rude fale zatrzepotały wokół niej. - Zwyczajnie postępują głupio i nie umieją przyznać się do swoich uczuć ani błędów. Nie chcą przyjmować czyjejś pomocnej ręki i źle na tym wychodzą. O niego nie musisz się bać, a przynajmniej nie teraz. Właśnie w tej chwili wchodzi do domu.

     Nim zdążyłam zadać jeszcze jedno pytanie, na dole rzeczywiście rozległ się dzwonek do drzwi. Z pełnym skupieniem nasłuchiwałam jakichś innych dźwięków, ale gruba podłoga mi na to nie pozwoliła, idealnie tłumiąc wszystko, co działo się na parterze. Ponownie odwróciłam się w stronę niespodziewanego gościa, ale ona zrobiła minę niewinnego szczeniaczka.

- Pozwól mu zrobić to, co chce. Nie będzie to przyjemne dla żadnego z was, ale robi to tylko ze względu na ciebie. Mimo, że może jeszcze o tym nie wie - dodała ruda i, mrugając do mnie, rozpłynęła się w powietrzu.

     Po kilku minutach klapa w podłodze podniosła się z cichym zgrzytem, a do środka niepewnie wszedł Neid. Z jego ciemnych, nieco zbyt długich włosów na podłogę ciągle skapywały kropelki wody.

- Dobra, przemyślałem to - powiedział po chwili, unikając patrzenia w moim kierunku. - Myślę, że mogę ci pomóc, nie zabijając przy tym żadnych niewinnych ofiar. O ile ty ciągle tego chcesz.

     Mówił jedno, ale jego głos zdradzał, że nie jest do tego przekonany. Ciągle się wahał i... bał. Bał się tego, co zamierzał zrobić i wszystkich konsekwencji rytuału. W końcu westchnął, odnalazł książkę, po czym usiadł na podłodze, spoglądając na mnie wyczekująco.
- To znaczy, co chcesz zrobić? - spytałam nieufnie. Zamiast mi odpowiedzieć, jedynie uśmiechnął się kpiarsko.
- Czy to takie ważne? Chcesz być człowiekiem, a ja mogę ci to udostępnić - mruknął, kartkując kolejne stronice. Robił wszystko, aby tylko nie patrzeć mi w oczy.
- Nie.
- Nie? - Widocznie zaskoczyłam go swoją odpowiedzią, bo oderwał się od swojego dotychczasowego zajęcia i dokładnie zlustrował moją postać.
- Nie, a przynajmniej dopóki nie powiesz mi, dlaczego to robisz.
- Chcę pomóc. Sobie. Tobie. Z resztą to nieważne... Jeżeli nie chcesz, to nie będę cię do niczego zmuszał - westchnął i zamierzał wstać, ale mu przeszkodziłam.
- Poczekaj - powiedziałam, przymykając na chwilę oczy. Miałam stanowczo zbyt mało czasu na podjęcie decyzji. Nie spodziewałam się, że przyjdzie z taką propozycją akurat teraz... Ale z drugiej strony, co mi szkodziło? - Dobra, możemy spróbować.

- Nigdy tego nie robiłem - uprzedził lojalnie, gdy już zajęłam swoje miejsce. - Nie wiem czy się uda, a skutki mogą być opłakane.

     Niepostrzeżenie przewróciłam oczami, choć mi również nie było do śmiechu. Jeszcze kilka godzin temu oddałabym wszystko za to, aby znów być człowiekiem, ale teraz na samą myśl tego, co zamierzamy zrobić, zrobiło mi się niedobrze. Szybko dopadły mnie wątpliwości, a do głosu chciał dojść zdrowy rozsądek, ale obojgu kazałam milczeć. To może być ostatnią szansą, żeby wrócić. Co z tego, że coś może pójść nie tak? Zawsze może. Co z tego, że prawdopodobnie będzie bolało? Nie takie rzeczy już znosiłam. Poza tym słowa tej niepokojącej dziewczynki... Prosiła mnie, abym mu pozwoliła robić, co chce. Tylko, czy chodziło jej akurat o to? 

     Próbowałam przekonać samą siebie, a Neid ciągle patrzył na mnie wyczekująco.

- Jeżeli nie chcesz, to zrozumiem. Mnie też jakoś nie pociąga wizja oddania ci mojej cennej krwi. Zbyt dużo stworów na nią czyha - próbował żartować, ale nie bardzo mu to wyszło. Był spięty i zestresowany. 

- Nie, w porządku - westchnęłam, próbując oddychać głęboko i pozbyć się uciążliwych mdłości. Na chwilę zamknęłam oczy, a gdy je otworzyłam spostrzegłam w jego dłoni nóż. Mały, niepozornie wyglądający, ale zapewne bardzo ostry.

- Już? - spytał, spoglądając mi w oczy. W jego własnych czaiły się mieszane uczucia. Z jednej strony chciał, aby było już po wszystkim, ale niepewność ciągle górowała nad wszystkim innym.

- Poczekaj - szepnęłam, kręcąc głową. Nie mogłam myśleć, siedząc w jednym miejscu, dlatego wstałam i zaczęłam krążyć w kółko. - A jak wytłumaczysz bratu moją obecność? Nie będę już niewidzialna, jeżeli wszystko dobrze pójdzie. Powinniśmy się nad tym zastanowić. 

- Powiem mu, że jesteś seryjnym mordercą, któremu postanowiłem udzielić schronienia - wzruszył ramionami w lekceważącym geście. - Pewnie to kupi. 

- Neid! - miałam wielką ochotę trzepnąć go w tę pustą łepetynę, ale jednak zrezygnowałam z tego pomysłu.

- No dobra, wcisnę mu kit o wymianie międzyszkolnej. Powiem, że przyjechałaś z innego kraju do nas na wakacje, aby zapoznać się z naszą kulturą i, dlatego, że byłem taki uczynny, wspaniałomyślnie zgodziłem się ciebie wziąć pod swoje skrzydła. Co ty na to? - spytał niecierpliwie.

- Może być - przyznałam, ponownie zajmując swoje miejsce. Miałam miliony pytań i tyle samo zastrzeżeń, jednak wszystkie wyciszyłam i skupiłam się na czekającym mnie zadaniu.

- To jak, gotowa?

Nie.

- Chyba tak - wyznałam na przekór głosowi w mojej głowie. - To co mam robić? 

- Ty nic. Natomiast ja... No cóż, ponoć to nie będzie przyjemne - powiedział, krzywiąc się na samą myśl. Drżącymi rękoma otworzył księgę na odpowiedniej stronie i pogrążył się w lekturze, a ja czekałam. Nerwy zjadały mnie od środka, jednak pozwoliłam mu dokończyć, nie przerywając ani razu.

W końcu podniósł głowę i sięgnął po coś do torby, której wcześniej nie zauważyłam. Wyjął z niej woreczek, świeczkę oraz zapałki. Nie zwracając na mnie najmniejszej uwagi, rozwiązał worek i nabrał z niego garść szarego proszku, który następnie zaczął rozsypywać wokół nas. Kiedy skończył, znaleźliśmy się w jednym, wielkim kole. Przyglądałam mu się, gdy zajmował swoje miejsce i na środku wysypywał resztę niezidentyfikowanej substancji oraz zapalał świeczkę. Knot niespodziewanie buchnął fioletowym płomieniem, a dym, który zaczął się z niego unosić, drażnił nawet moje drogi oddechowe. A przecież ja nie żyłam. Z niepokojem spojrzałam na Neida, który w pośpiechu szukał czegoś w księdze. Gdy tylko to znalazł, jeszcze raz obdarzył mnie spojrzeniem pełnym wątpliwości, a potem wypowiedział słowa, których nie znałam. Nie byłam nawet pewna, z jakiego języka pochodzą. Nie przypominał żadnego znanego. Po chwili, ku mojemu zaskoczeniu, podwinął rękaw bluzki i sięgnął po ozdobny nożyk.

- Na pewno? - upewnił się ostatni raz. 

Nie! Nie! Nie!

   Mimowolnie skinęłam głową, a potem było już za późno, aby cofnąć podjętą decyzję. Chociaż chciałam to przerwać, to nic nie mogłam zrobić. Jak w zwolnionym tempie obserwowałam ostrze noża, powoli przesuwające się po jego bladej skórze przedramienia. W miejsce cięcia natychmiast pojawiły się czerwone krople krwi, które spływały po nadgarstku, skapując na ziemię wcześniej obsypaną prochem. Jak zahipnotyzowana patrzyłam na czerwoną ciecz, która rytmicznie uderzyła o podłogę. Nic się nie działo. 

- Neid, jesteś pewny, że... - Nie zdążyłam do końca sformułować swojego pytania. Zdążyłam tylko dostrzec grymas potwornego bólu, malujący się na twarzy chłopaka, a potem ten ból sięgnął i po mnie. Czułam jakbym rozpadała się na miliony kawałków, nic nie znaczących cząstek. Moja dusza sprzeciwiała się temu i wciąż walczyła, ale cierpienie było zbyt wielkie. Z minuty na minutę potęgowało się coraz bardziej i uparcie nie chciało minąć. 

Umierałam. 

     Nie. To było gorsze od śmierci. Nawet ona tak nie boli. W końcu kiedyś już przez to przeszłam. Uczucie, które teraz mną zawładnęło, było tysiąc, a nawet milion razy okropniejsze. Chciałam, aby wszystko minęło, lecz nie było mi to dane. Nikt teraz nie słuchał moich próśb. Szlochałam i wołałam, aby ktoś wreszcie mi pomógł, jednak żaden człowiek czy duch mnie nie słyszał. Gdzieś w podświadomości ciągle brzmiały mi słowa małej, rudowłosej dziewczynki, gdy mówiła:  "Nie będzie to przyjemne dla żadnego z was..." Czyli Neid znosi to samo? Nie miałam siły przebić się przez czerwoną mgiełkę bólu i otumanienia, więc nie mogłam tego sprawdzić. Po prostu liczyłam, że oboje to wytrzymamy. Kiedy myślałam, że to już się nigdy nie skończy, że zwyczajnie zwariuję, pochłonęła mnie ciemność. 

No, to ten tego... Wreszcie stało się to, do czego tak dążyłam. I widzicie? Nikt nie zginął, a przynajmniej na razie xD
Może nie wyszło tak jak chciałam i jest troszkę za krótko, ale jak to mówi nasz katecheta - It's Okay!  
A teraz mniej przyjemne informacje...
 Od tej pory rozdziały będę ukazywać się mniej więcej co 2 tygodnie, a czasami nawet rzadziej :(  Oczywistym powodem jest szkoła, a ten mniej oczywisty zachowam tylko dla siebie ;)