Rozdział 11

Alexis

     Przyglądałam się chłopakowi, gdy podchodził do okna i kucał przy stosie grubych, zapomnianych przez świat, książek. Pierwsze z nich przykrywała gruba warstwa kurzu, więc nic nie mogłam wyczytać z ich okładek. Jednak Neid najwyraźniej zdołał zauważyć pośród nich coś godnego uwagi. Nie byłam pewna, co to takiego, ale chyba mocno to nim poruszyło. Drżącymi rękoma sięgnął po opasłe tomisko opatrzone w czarną skórę, leżące na samym szczycie niestabilnej piramidy, a ja ze zdumieniem spostrzegłam, że jest to ten sam egzemplarz, którego nie rozumiałam i odrzuciłam na bok pierwszego dnia, gdy do domu zawitali nowi domownicy. Wtedy myślałam, że jest po prostu zwykłą książką, którą przywieźli moi rodzice ze swoich licznych podróży. Oni lubili gromadzić takie nieprzydatne dla nikogo śmieci. To była ich pasja, a ja nie umiałam odgadnąć jej ukrytego znaczenia. Po prostu z każdego wyjazdu musieli przywieźć kolejną, poszerzając już i tak rozbudowaną biblioteczkę. Nie kupowali jakiś pocztówek, figurek, obrazów, koszulek ze śmiesznymi napisami, tylko właśnie literaturę. Głupia obsesja? Być może, ale nie martwiłam się o to. W końcu każdy miewa od czasu do czasu swoje dziwactwa. Przynajmniej teraz nie musiałam narzekać na nudę, gdy ta rzeczywiście mnie dopadała. Wystarczyło przedostać się na strych i zatopić się lekturze. Tak łatwo było wtedy przenieść się w zupełnie inny świat bez kłopotów czy zmartwień. Mogłam chociaż udawać, że wcale nie jestem zwykłym duchem uwięzionym w starym, nienormalnym domu. Może dlatego w tamtej chwili nie przywiązałam zbyt dużej uwagi do tego egzemplarza, sięgając po coś, co mogłam chociaż bez problemu przeczytać? Nie miałam pojęcia.
     Teraz, widząc dziwną reakcję Neida, fragmenty układanki same zaczęły scalać się w jedną, wspólną całość, która trochę mnie przerażała. Wszystko, co opowiedział mi o sobie przez te kilka dni powróciło, rzucając nowe światło na mój tok rozumowania. Książka oprawiona w czarną skórę, a na jej okładce wyryty dziwny, skomplikowany, złoty znak... Podobną widziałam w jego rękach, gdy uciekał przed Oliverem ciemnymi zaułkami miasta. Ta, którą obecnie trzymał wręcz idealnie pasowała do tego opisu. Tylko czy taki zbieg wydarzeń jest możliwy?
     Neid nagle zaklął i zerwał się na nogi, odrzucając księgę na bok, która bezwładnie opadła na ziemię, otwierając się na pierwszej, lepszej stronie. Nie zareagowałam na ten wybuch agresji, tylko pozwoliłam mu się uspokoić, kiedy krążył bez celu po strychu. Przynajmniej nie niszczył żadnych mniej lub bardziej wartościowych przedmiotów... Dom jasno dawał mi do zrozumienia, że nie jest zadowolony z całej tej sytuacji, ale nie przejęłam się tym. Dalej stałam spokojnie na swoim miejscu i obserwowałam chłopaka do momentu, gdy się zatrzymał.
- O czym myślisz? - spytałam cicho po dłuższej chwili, podchodząc do niego. Bardziej niż kiedykolwiek przypominał mi małego, zagubionego chłopca, który nie radzi sobie z własnymi problemami. Jednak byłabym idiotką, gdybym myślała, że tym razem da sobie pomóc. Może i ta sprawa coraz bardziej go przytłaczała, ale prędzej da się pożreć samemu Diabłu aniżeli splamić swój męski honor.
- O niczym ważnym - odpowiedział niby spokojnie, ale w jego spojrzeniu widziałam iskierki gniewu. Nie potrafił ich zakamuflować, bo w końcu to oczy są ponoć zwierciadłem duszy. A przynajmniej ludzie tak mówią. Jeżeli to prawda, to jego była w tej chwili jedną, wielką, czarną dziurą, przesiąkniętą nienawiścią. Nie mogłam tylko rozszyfrować do kogo skierowane są te uczucia.
- To ta sama? - dalej drążyłam temat, kiwając głową w stronę porzuconego przedmiotu. Brunet przekrzywił głowę na bok, spoglądając na mnie zmrużonymi oczami. Zastanawiał się, analizował, co może mi zdradzić, a co powinien zachować dla samego siebie. Znowu nie był ze mną szczery i w najmniejszym stopniu mi się to nie podobało.
- Tak. Znowu znalazła się na mojej drodze, powracając niczym rzucony bumerang. Fajnie, co? Nawet nie wiedziałem, że rzeczy potrafią się tak przyzwyczaić do człowieka. Przeważnie jest trochę inaczej... Myślałem, że się jej pozbyłem, a ta wyprowadza mnie z błędu i na przekór się pojawia. Ciekawe tylko, ile śmierci za sobą pociągnie tym razem.
     Neid westchnął i usiadł na parapecie, ponownie nad czymś się zamyślając.
- Nie rozumiem skąd się tu wzięła - mruknęłam sama do siebie, patrząc w stronę przeklętego tomu. Wyglądał tak niepozornie, gdy leżał na zakurzonej ziemi, tak brutalnie potraktowany. Nigdy nie przyszłoby mi do głowy, że jego karty mogą być nasiąknięte krwią tylu niewinnych ludzi. W końcu siostra Neida nie była jedyną, która przez niego ucierpiała. Był jeszcze ojciec chłopaka, jego przyjaciel i Bóg jeden wie, kto jeszcze.
- Dany miał różne kontakty. Może sprzedał ją twoim rodzicom albo komuś, kto przekazał ją dalej? A z resztą czy to jest takie ważne? Teraz muszę wymyślić, co z nią zrobić. Jeżeli Clara się o niej dowie to już będzie koniec. Nie po to przechodziłem całe to piekło, aby zaczynać wszystko do nowa. Nie oddam mu jej teraz. Nie po tym co zrobił. Kilka miesięcy temu zrobiłbym to bez wahania, ale teraz absolutnie. Jeszcze nie wiem jak, ale ją zniszczę.
- Wytłumacz mi jedno - zaczęłam, lekceważąc to, że znowu zaczął planować samotnie i nie miał zamiaru mnie w swoje plany wtajemniczyć. Postanowiłam, że sama się w nie wkręcę. - Co takiego w niej jest, że Oliverowi tak na niej zależy? Bo zależy, prawda?
- Owszem, zależy - odpowiedział i wbrew sobie podszedł do niej, po czym podniósł ją z ziemi. - Jest cenna, bo zawiera zakazaną wiedzę. To ona pozwoliła mu przybrać ludzką postać i wykorzystywać ludzi. Czerpie z niej moc, a skoro jej nie posiada, to słabnie. Na tych stronach spisana jest najprawdziwsza magia.
     Jakkolwiek to zabrzmiało, nie uwierzyłam mu. Nie na początku. Wydawało mi się, że na nowo mnie okłamuje, próbuje zbyć, choć wydawał się być szczery. Sama nie wiedziałam już, kiedy mówi prawdę, a kiedy nie. W mojej głowie powstał prawdziwy mętlik rozbieganych myśli i może dlatego, tak ciężko mi było w tym momencie zaufać mu i dać się przekonać do tego, co mówił. Magia? To była dla mnie czysta abstrakcja, chociaż otaczała mnie ze wszystkich stron. Dom, w którym żyłam z całą pewnością miał coś z nią związanego, a samo moje istnienie było jej najlepszym dowodem. Czemu zatem wiara tak trudno przychodziła?
- Nie wierzę - potrząsnęłam głową, próbując odgonić od siebie jego słowa. - Skoro Oliver był duchem i przyjął ludzką postać, to ja też mogę?
     Nie chciałam, aby nadzieja mną zawładnęła, ale nie było to łatwe zadanie. Bo może istniała jakaś szansa, abym mogła być ponownie człowiekiem? Mogłabym wyjść z domu i zacząć żyć! Nadrobić te wszystkie lata, gdy byłam zamknięta w czterech ścianach... Chciałabym odnaleźć rodziców. Pewnie nie mogłabym z nimi porozmawiać, ale chociaż zobaczyć ich z daleka. Jednak następne słowa Neida sprowadziły mnie na ziemię.
- To nie jest takie łatwe - powiedział, przerywając moje radosne rozważania. - Wymaga to wielu poświęceń, ale najważniejsze jest jedno. Gdybyś chciała znowu być człowiekiem, w zamian musiałabyś skrzywdzić kogoś innego. Najlepiej gdyby była to osoba, która dużo dla ciebie znaczy. No, a największe szanse na pomyśle ukończenie tej ceremonii zapewnia zabicie tego kogoś. Zdobyłabyś się na to? Bo ja chyba nie.
- Jak to? Skąd to wszystko wiesz?
- Z ciekawości przejrzałem zapiski w księdze. Z tego, co tam jest napisane wynika, że to cały rytuał ofiarowania krwi. Takie pradawne hokus-pokus, rozumiesz? Dzięki niemu możesz przyjąć ciało ofiary lub stworzyć własne, ale z tego co dowiedziałem się nie jest to bezbolesne - posłał mi mroczne spojrzenie, które jasno świadczyło o tym, że było to dość łagodnie powiedziane.
- Naprawdę ją czytałeś? - Sama nie wiedziałam, co bardziej mnie zszokowało. To, co powiedział czy to, że sięgnął po tą okropną lekturę.
- Chciałem zobaczyć, co takiego jest w niej, na czym zależy Oliverowi. Na początku nie mogłem połapać się w tym wszystkim, ale z czasem przychodziło to coraz łatwiej. Litery na pierwszy rzut oka wyglądają dziwacznie i obco, ale jak się im przyjrzysz układają się w znajome słowa. - Podał mi książkę do ręki, a ja przyjęłam ją niechętnie, po czym otworzyłam na pierwszej stronie. Mimo, że wpatrywałam się w nią intensywnie przez kilkanaście minut, krwistoczerwone litery dalej pozostawały dla mnie tajnym szyfrem. Próbowałam dopatrzyć się chociaż jednego, znajomego znaczka, ale bezskutecznie.
- Nic nie widzę - fuknęłam, oddając mu tom do rąk. Neid wyglądał na zaskoczonego i odrobinę zmieszanego, ale przyjął go bez wahania.
- Dziwne - mruknął i wzruszył ramionami, sam kartkując pożółkłe stronice. - Dla mnie to jest przejrzyste.
- Bo jesteś inny, nie zauważyłeś tego? Nikt normalny nie zadarłby z Diabłem.
- Oliver nie jest Diabłem - zaprzeczył z dziwnym spokojem, nie odrywając wzroku od czytanego tekstu. - Jest jego pomocnikiem, sługusem. Potężnym, ale jednak ma kogoś nad sobą, kto go trzyma pod kontrolą. Gdy zacznie zbytnio dokazywać, pewnie zareaguje. Nie będzie ryzykować, że ktoś w świecie ludzi spostrzeże coś podejrzanego. Równowaga musi być zachowana.
- Aha, i myślisz, że to, że tak ze mną tutaj sobie spokojnie rozmawiasz, jest w porządku? Nie zaburza harmonii?
- To kolejny powód, dla którego Oliver się za mną ugania. Dostał takie rozkazy z góry i musi je wykonać. Ma mnie zabić przy najbliższej okazji. Widocznie, ostatnio zbytnio spoufalałem się ze światem metafizycznym i stałem się kłopotliwy.
     Nie rozumiałam, jak mógł mówić o tym tak spokojnie. Polują na niego potężne siły, które od dawna rządzą światem, a ten w ogóle się nie przejmuje. Albo nie daje tego po sobie poznać. Jedno z dwóch.
- To jak? Robimy z ciebie człowieka? - spytał niespodziewanie, obdarzając mnie przy tym wyczekującym spojrzeniem.
- Żartujesz sobie? - Nie było innej możliwości niż kolejny, durny dowcip z jego strony. Jednak on wydawał się być poważny.
- Dlaczego nie? W końcu chcesz tego, a jakiś nędzny człowiek zawsze się przytrafi. Nie mówię, że ma to być ktoś porządny, z rodziną, pracą i takie tam. Równie dobrze możemy przysłużyć się światu i zabić jakiegoś niedoszłego mordercę czy kogoś komu w życiu się nie udało. Będzie nam wdzięczny.
     Spojrzałam na niego przerażonym wzrokiem, a on wreszcie wybuchnął śmiechem.
- Widzę, duszyczko, że mocno się w to wszystko wkręciłaś - powiedział z łobuzerskim uśmiechem i zatrzasnął książkę tuż przed moim nosem. - Nie pozwolę ci, abyś kogoś skrzywdziła, nieważne jak zdegenerowaną gnidą by był ani jak bardzo by ci na tym zależało. Nie jesteś taka, zapamiętaj to sobie.
     A potem wstał i zostawił mnie samą, chowając przedtem książkę między stosem innych.

Neid

     Wyszedłem stamtąd, bo nie mogłem znieść jej widoku. Nie, nie Alexis, tylko tej przeklętej księgi. Zbiór kartek, który kawałek po kawałku wytrwale niszczył moje życie. Pozbawił mnie wszystkiego, co kochałem i tego, na czym mi zależało. Dziwne, prawda? Zawsze twierdziłem, że nic się dla mnie nie liczy. Przecież słabość to takie niemęskie uczucie! Nawet nie wiedziałem jaki błąd popełniam. Doceniłem to, co miałem, dopiero gdy to bezpowrotnie straciłem.
     Czułem się winny.
     Zwłaszcza, że zbyt dużo osób mi zaufało i zbyt dużo źle na tym wyszło. Potrafiłem wszystko idealnie spieprzyć. Po mistrzowsku umiałem ranić, nawet gdy nie robiłem tego celowo. Cholerny pech kierował moim losem i jak na razie wychodziło mu to świetnie. Potknąłem się na każdej przeszkodzie, która była ustawiona na drodze, którą podążałem. Mogłem złorzeczyć w duchu, ale to i tak nic nie zmieni.
     Może pora odpłacić za wszystkie błędy? Zwyczajnie odpuścić, dać się zabić przy pierwszej okazji? Bo czy uciekanie ma jeszcze jakiś sens?
     Nie, w żadnym razie nie dam satysfakcji Oliverowi! Wtedy nie byłbym sobą. Muszę próbować dalej i nie oglądać się za siebie. Księga się znalazła, trudno... Chociaż, może właśnie nie? Może najwyższa pora, aby połączyć siły z Alexis i działać razem? Schować swoją dumę do kieszeni i poprosić o pomoc? Księga mogłaby się tu przydać. Mógłbym... Tak, mógłbym wyświadczyć jej przysługę i nie narażać przy tym nikogo innego. Nie musielibyśmy wtajemniczać ani mordować niewinnych osób. Moja krew to klucz... Tylko czy to jest właściwa droga? Czy poradziłbym sobie z tym zadaniem?
     Zatrzymałem się w pół kroku, zaskoczony własnym pomysłem. To nie było głupie. Szalone, owszem. Jednak mogło się udać. Nigdy nie zagłębiałem się w tajniki magii, ale posiadałem dokładne instrukcje, więc może warto spróbować? W końcu każde działanie pociąga za sobą jakieś ryzyko.
     Wszedłem do salonu, ciągle rozważając wszystkie za i przeciw, ale w tym przeszkodził mi śmiech Clary. Przez ostatnie minuty jakoś zdążyłem o niej zapomnieć, lecz teraz wszystkie wydarzenia wróciły, zmuszając do jakiejkolwiek reakcji.
- I co tam wymyśliliście ciekawego? - spytała rozbawionym tonem, spoglądając na mnie przez ramię. Świetnie się bawiła, bo wiedziała, że ma na razie znaczącą przewagę. Nie robiła nic, ale czy musiała? Może to był jej plan? Wyprowadzić nas z równowagi i sprowokować? Nie miałem pojęcia, ale miałem serdecznie dość jej towarzystwa. Jednak mimo sprzeciwów własnego ciała, usiadłem na przeciwko niej i przyglądałem się jej w milczeniu.
- W co ty w ogóle grasz? - spytałem w końcu, gdy pierwsza odwróciła wzrok.
- W to samo co ty - odparła, uśmiechając się promiennie. - To jak kolejna runda? Może być nawet zabawnie.
     Pokręciłem głową w rozdrażnieniu i wyszedłem z domu, zatrzaskując za sobą drzwi. Nie miałem zamiaru wędrować bez celu po okolicy, ale nie chciałem również przebywać w tym samym pomieszczeniu co Clara. Musiałem od niej odpocząć, chociaż na kilka godzin. Ruszyłem pierwszą alejką, a nogi same zaprowadziły mnie na pobliski cmentarz. W żadnym wypadku nie było to piękne, słoneczne, radosne miejsce, tętniące życiem. Bił od niego smutek tysięcy samotnych ludzi, których Śmierć brutalnie pozbawiła kogoś bliskiego. Mimo, że nigdy nie lubiłem odwiedzać tego typu miejsc, teraz niewidzialna siła przyciągnęła mnie tu niczym magnes - metal. Pochówek ojca miał się odbyć nazajutrz, a ja przez to zamieszanie z duchami zdążyłem o nim w jakimś stopniu zapomnieć. Wydawało mi się, że po prostu gdzieś wyjechał i kiedyś wróci, ale gdy tylko przekroczyłem granice muru cmentarnego poczułem się okropnie. Dopiero teraz dotarło do mnie, że tak naprawdę nigdy go już nie zobaczę. Co prawda nie dogadywaliśmy się zbyt dobrze, ale i tak będzie mi go brakować.
     Na cmentarzu panowały niesamowite pustki. Oczywistym powodem mogła być niesprzyjająca pogoda na takie wypady. Z nieba, prawie bez przerwy, siąpił lodowaty deszcz, a między nagrobkami szalał porywisty wiatr, który przesuwał zniczami we wszystkie możliwe strony. Po drodze minąłem tylko jedną, siwą staruszkę, którą nie odstraszała ta aura. Kobiecina wytrwale klękała przed starym, rozwalającym się grobem i, ze łzami w oczach, głaskała go z wyraźną tęsknotą. Nie poświęcając jej zbyt dużo uwagi, szybko skręciłem w pierwszą pustą alejkę. Nagrobek ojca był już gotowy od kilku dni, czekając na jutrzejszą uroczystość. Prosty, ale zarówno bardzo elegancki w budowie, wykonany z czarnego marmuru, sprawiał wrażenie zatopionego w żałobie. Z głośnym westchnieniem usiadłem na drewnianej ławeczce ustawionej z boku i ukryłem twarz w dłoniach. Nie chciałem o niczym myśleć. Pragnąłem po prostu wyłączyć wszystkie myśli albo skierować je na inne tory. Jednak było to tylko pobożne życzenie. Zbyt łatwo było tu wpaść w melancholiczny nastrój... Ja również się jemu poddałem.
- Czemu jest pan smutny?
     Na dźwięk dziecinnego głosiku, który rozległ się tuż przy moim uchu, zerwałem się na nogi i z niedowierzaniem spojrzałem na małą, rudowłosą dziewczynkę siedzącą na tej samej ławce, na której przed chwilą sam spoczywałem. Nawet nie spostrzegłem, kiedy podeszła tak blisko. Jak to możliwe? Zwykle byłem nad wyraz ostrożny, ale jej kroków ani aury nie wyczułem. Jednak ona dalej patrzyła na mnie z troską i zainteresowaniem, malującym się w intensywnie zielonych oczach. Wyglądała może na pięć, ewentualnie sześć lat, lecz coś mi w niej nie pasowało. Była zbyt dojrzała jak na swój wiek.
- Zgubiłaś się? - spytałem, przestępując z nogi na nogę i rozglądając się w poszukiwaniu jej rodzicielki. Tak małe dzieci nie powinny błąkać się same po takim miejscu, jak cmentarz. A już na pewno nie o tej porze. W końcu niedługo zapadnie zmierzch, a to raczej nie są sprzyjające warunki na odwiedzenie grobów zmarłych.
- Ja? Nie, ale ty chyba tak - odpowiedziała zagadkowo, wesoło wymachując nóżkami. Uśmiechnęła się do mnie radośnie, ukazując przy tym rząd śnieżnobiałych ząbków.
- Dlaczego tak sądzisz? - Dalej kontynuowałem dyskusję, choć nie czułem się ani odrobinę pewniej. Mała nie była człowiekiem - teraz byłem o tym przekonany. Nie miała typowej ludzkiej energii, ale ta duchowa też była jakaś dziwna. Może dlatego, że zmarła w tak młodym wieku? Duchy dzieci zawsze są przerażające w swojej szczerości. Niedoświadczone przez los, nie umieją kłamać i mówią jedynie prawdę. To odstrasza większość osób. Mnie w innych okolicznościach też by zapewne przeraziło, ale ciekawość nie pozwała przerwać tej dziwnej rozmowy.
- Zależy ci na niej - powiedziała po chwili zastanowienia, lekceważąc moje wcześniejsze pytanie. Jej wzrok zdawał się przewiercać moją duszę na wskroś i poznawać mój każdy sekret.
- Wcale, że nie - natychmiast zaprzeczyłem, choć przecież nie powiedziała kogo ma na myśli. Ona chyba też to wychwyciła, bo znowu się uśmiechnęła. Tym razem bardziej złośliwie niż wcześniej. Brakowało jeszcze tego, aby pokazała mi język i zaczęła śpiewać jakąś durną przyśpiewkę typu: "Zakochana para..." Jednak ona nie robiła żadnej z tych rzeczy, tylko dalej się mi przyglądała i nic nie mówiła.
- Przecież to jasne jak słońce. Gdyby było inaczej, to nie poświęcałbyś się dla niej w ten sposób. Znasz doskonale wszystkie konsekwencje tego, jeżeli coś pójdzie nie tak, a jednak chcesz to zrobić. Dla niej.
- Nieprawda - To jedyne, co udało mi się wykrztusić. Mała zaskoczyła mnie i pozbawiła wszystkich, sensownych argumentów. - Jest mi potrzebna, abym mógł osiągnąć swój cel.
- Wmawiaj to sobie - wywróciła oczami, wyraźnie sfrustrowana, po czym zniknęła. I co miałem zrobić? Kłócić się z powietrzem? Wiedziałem, że dziewczynka nie ma racji. Na wielu rzeczach mi zależało, na kilku chciałem, aby mi zależało, ale Alexis? Była użyteczna i nic więcej, tego byłem pewny.
     Cholerna smarkula niepotrzebnie mieszała mi w głowie, podsuwając coś, o czym nigdy bym nie pomyślał. I gdzie tu sprawiedliwość?

Na początku muszę uprzedzić, że rozdział nie był sprawdzany, więc za wszystkie błędy z góry przepraszam!   
Takiego obrotu spraw chyba się nie spodziewaliście, co? ;D

Znowu pojawiła się nasza urocza dwójeczka oraz ta, wcale nie przerażająca, milusia rudowłosa ;D Tym razem wzięła w obroty Neida, a co z tego wyniknie? Pff... Zapewne niewiele, bo to dość uparty typ i nie tak łatwo przemówić mu do rozumu, ale nic nie zdradzam ;) Może coś innego wpadnie mi do tej mojej łepetyny. 

Co do rozdziału, wiem, że nie lubicie tego, jak zaczynam zrzędzić i narzekać, więc po prostu się zamykam i zmykam.

Pozdrawiam!