Rozdział 15

Alexis

     To było niesamowite. Tak inne i dziwne, a zarazem wspaniałe. Nawet zwykły chłód powietrza, który co chwilę przemykał po mojej odsłoniętej skórze i wywoływał dreszcze, fascynował mnie i wprawiał w szczery zachwyt. Przez te wszystkie lata zdążyłam już zapomnieć, jak to jest żyć, mieć uczucia. Te prawdziwe - nie jedynie ich śmieszną namiastkę, którą cieszyłam się, będąc duchem. Teraz mogłam nadrobić ten stracony czas. Tylko dlaczego musiałam od razu zacząć od kłótni z Neidem? Przecież nic takiego nie zrobił. Z drugiej strony wiedziałam, że nie będzie łatwo... Zwłaszcza, że oboje mamy wybuchowy temperament, który trudno poskromić. Wydawało mi się, że przez te wszystkie lata samotności coś się we mnie zmieni, lecz chyba się przeliczyłam. Opanowanie nigdy nie było moją mocną stroną - zawsze mówiłam to, co ślina przyniosła mi na język, nie potrafiąc się powstrzymać. Kiedy dochodziły do tego gwałtowne emocje, awantura wisiała w powietrzu. I wtedy nie liczyło się już, kto był winny zaistniałej sytuacji. Racja zawsze musiała być po mojej stronie.

     Nie umiałam również przemilczeć tego, co mi się nie podobało. Tak też było z zachowaniem chłopaka. Odtrącił moją pomoc, a ja, żeby nie dać po sobie poznać, jak bardzo mnie uraził, napadłam na niego jako pierwsza. To było dziecinne i głupie. Niemalże godne pięciolatków w przedszkolu, które co rusz kłócą się o zabawkę, choć gdy w końcu osiągną swój cel, szybko tracą nią zainteresowanie. Tak było z nami. Chwilę wcześniej skakaliśmy sobie do gardeł, a teraz znowu siedzieliśmy koło siebie w pełnej zgodzie.

     Czułam na sobie jego zaciekawione spojrzenie, ale nie reagowałam. Nie chciałam obarczać go swoimi problemami, bo w końcu przejął ich ode mnie wystarczająco dużo. Z resztą czy to było coś poważnego? Nie. Nic, o czym Neid powinien wiedzieć. Zwykły list, jakich było pełno w niezliczonych kartonach na strychu. Ojciec od zawsze miał w sobie duszę romantyka - pisał wiersze, czytał je i analizował. Nie było chyba takiej rozmowy, która nie zeszłaby na jego ulubiony temat. Zanudzał tym innych, ale nikt nigdy mu nie przerywał, gdy wpadł w ten swój literacki trans.

     Matka dzielnie znosiła to już za czasów studenckich i z uśmiechem odbierała kolejne listy, w których wyrażał swoją niemalejącą miłość do niej. Z tego, co mówiła, nie miała serca wyrzucić żadnego z nich, więc wszystkie przechowywała - najpierw w swoim pokoju, a gdy już zamieszkali razem - na strychu. Jeden z nich mimowolnie wpadł mi w ręce, kiedy przeglądałam zawartość drewnianego kufra w poszukiwaniu jakichś swoich starych ubrań. Miałam nikłą nadzieję, że jednak rodzice nie zabrali wszystkiego ze sobą. W końcu nie mogłam bez przerwy paradować w tej cienkiej, letniej sukience, zwłaszcza biorąc pod uwagę zbliżającą się porę roku. Na szczęście natrafiłam na worek z ciuchami, który najwyraźniej zapomnieli wyrzucić. Pobieżnie go przejrzałam i oceniłam jego zawartość, jednak w tamtej chwili to list przyciągał moją największą uwagę. Z umieszczonej na nim daty wynikało, że napisano go w dniu moich piątych urodzin. Tylko dlaczego tata miałby go wtedy pisać? Był z nami w domu i świętował razem ze mną. Niezbitym na to dowodem była fotografia, która wysunęła się z koperty, gdy wyjmowałam złożoną kartkę papieru. Przedstawiała portret czarnowłosego mężczyzny oraz uśmiechniętej dziewczynki, którzy razem zdmuchują płomienie świeczek z urodzinowego tortu. Natychmiast rozpoznałam obie te postacie, a łzy same spłynęły mi po policzkach. Ile to już lat odkąd po raz ostatni widziałam rodziców? Pięć, może sześć... Stanowczo za dużo. Tęsknota wcale nie minęła, a wręcz przeciwnie - wraz z upływającym czasem rosła coraz bardziej.

     Pospiesznie otarłam płynące łzy i zaczęłam czytać. Oprócz typowego dla mojego ojca wiersza, zawierał on dwa, krótkie zdania, z których nic nie zrozumiałam:

Jak długo zamierzasz ją jeszcze okłamywać, Lily? On prędzej czy później i tak ją znajdzie.

     Długo analizowałam znaczenie tej wiadomości, ale nic sensownego nie przychodziło mi do głowy. Kto kogo znajdzie? Kogo miałaby okłamywać moja mama? Stanowiło to dla mnie jedną, wielką, zagmatwaną zagadkę. Przecież zawsze była uczciwa i brzydziła się wszelkim kłamstwem. Tata jednak wyraźnie właśnie to jej zarzucał. Dlaczego?

     Nie miałam czasu, aby się nad tym głębiej zastanowić. Neid szybko wyczuł, że coś jest nie tak, jak być powinno i nie zapomniał mnie o tym poinformować. Zbyłam go, zgniatając w dłoni list i wszelkie przemyślenia odkładając na bok. Teraz czekało na mnie ważniejsze zadanie, a mianowicie musiałam wkręcić się w tę jego wesołą rodzinkę. Nie byłam tylko pewna, czego mogę się spodziewać po tej miłej kolacji, na której miałabym się pojawić. Mimo to, szybko przebrałam się w bardziej odpowiednie ubrania - zwykłe jeansy oraz kolorowy t-shirt - i dołączyłam do Neida, który zszedł na dół, i czekał na mnie na korytarzu. Chłopak krytycznym spojrzeniem ocenił zmianę mojego stroju, ale po raz pierwszy powstrzymał się od złośliwego komentarza. Może dlatego, że był zestresowany, żarty się go nie trzymały? Denerwował się tak samo jak ja przed tym przedstawieniem, jakie zamierzał zgotować bratu.

- Będzie zabawnie. Po prostu ubaw po pachy - westchnął, zerkając na mnie niepewnie. Mogłam się założyć, że w tym momencie marzy tylko o cofnięciu czasu. Gdyby nie ta cała heca, dalej byłabym niewidzialnym duchem, a on nie musiałby bezczelnie kłamać. Jednak karty zostały rozdane i zasady gry żadnych wymian nie przewidują. - Trudno, co ma być, to będzie. Chodź.

     Nie zareagowałam. Dopiero teraz uzmysłowiłam sobie, na co tak na prawdę się decyduję. To była głupota, która nie mogła mieć racji bytu. Byłam wręcz przekonana, że coś pójdzie nie tak, jak powinno. Po prostu najchętniej pozostałabym na strychu lub uciekła jak najdalej stąd. Wszystko byle nie musieć brać w tym wszystkim udziału. Chłopak natychmiast zauważył moje wahanie, lecz nie zamierzał rezygnować ze swoich planów. Był zdeterminowany i nie pozwolił mi się wycofać - chwycił mnie za rękę i pociągnął za sobą, nie zwracając uwagi na moje nieme protesty. Zatrzymał się dopiero w pobliżu kuchni.

- Dobra. Nie ma co tego odkładać, rozumiesz? - wyszeptał, choć widziałam, że sam jest coraz bardziej spanikowany. - Może to kupią, a jak nie to trudno. Jakoś z tego wybrniemy. Poczekaj tu chwilę, rozeznam się w sytuacji i zaraz po ciebie wrócę.

     Wszedł do kuchni, zostawiając mnie samą na korytarzu. Czekając na jego znak, wsłuchiwałam się we własne, oszalałe serce, które zgubiło swój stały rytm i zaczęło bić z niesamowitą prędkością. Co jeżeli się nie uda? Przecież mogło, prawda? Matt pewnie będzie zadawał mnóstwo pytań, a ja nigdy nie umiałam zbyt dobrze kłamać. Nie miałam ani okazji, ani szczególnych powodów, aby się tego nauczyć. Moje życie było cudowne... Przynajmniej do chwili, gdy wszystko się zepsuło. Teraz uzmysłowiłam sobie, jak przydatna jest umiejętność łgania. Ciekawe, jak sobie bez niej poradzę w teraźniejszym życiu...

     Przez kuchenne drzwi dobiegły mnie dźwięki rozmowy, a po kilku długich minutach usłyszałam odgłos zbliżających się kroków, co wcale nie pomogło mi się wziąć w garść. Jak małe, zlęknione zwierzątko walczyłam sama ze sobą i swoim tchórzostwem. Instynkt kazał mi uciekać póki miałam jeszcze na to szansę, lecz coś ciągle wytrwale trzymało mnie w miejscu. Nogi stały się okropnie ociężałe i jakby wrosły w ziemię, nie słuchając moich rozkazów. Mogłam jedynie obserwować, jak drzwi powoli otwierają się, a za ich progiem pojawia się uśmiechnięty Neid. Jego pewność siebie najwidoczniej zdążyła już wrócić, bo strach wyparował z ciemnozielonych tęczówek. Mrugnął do mnie porozumiewawczo i zaprosił do środka, szepcząc do ucha:

- Przedstawienie czas zacząć...

     Chcąc nie chcąc, spełniłam jego prośbę. Weszłam do pomieszczenia, stając oko w oko z dwójką pozostałych domowników. Widziałam, jak Clara odwraca się w moją stronę i zamiera w półkroku, a Matt robi nieco zaskoczoną minę, ale po chwili uśmiecha się przyjaźnie.

- Więc to ty jesteś tym tajemniczym gościem, którego mój brat tak długo pieczołowicie ukrywał w tajemnicy? - zapytał, opierając się o kuchenny blat i zakładając ręce na piersi. To wcale nie wróżyło krótkiej, przyjemnej rozmowy, na którą tak bardzo liczyłam. - No cóż, Neid coś tam o tobie zdążył już wcześniej powiedzieć albo raczej postawił nas przed faktem dokonanym...

- Nie chciałabym sprawiać żadnego kłopotu - zaczęłam usprawiedliwiającym się tonem, ale Neid szybko mi przerwał.

- Przecież o tym już rozmawialiśmy. To żaden problem - żachnął się, lekceważąc zniecierpliwione spojrzenie jakie posłał w jego kierunku blondyn.

Oj, doigrasz się kiedyś. Zobaczysz...

- Dasz mi z nią porozmawiać, czy chcesz mnie w tym wyręczyć? - spytał i zwrócił się do mnie, nie czekając na odpowiedź bruneta. - Nie ukrywam, że to wszystko mi się nie podoba. Neid nigdy nie brał czynnego udziału w życiu szkoły i dziwną, choć nie mówię, że niemożliwą rzeczą, byłaby taka zmiana. Jednak nie będę dociekał, co tak naprawdę się wydarzyło oraz czemu nagle mój braciszek stał się taki pomocny. Jeżeli chodzi o moje zdanie, możesz zostać. A ty, Claro, co o tym myślisz?

     Dziewczyna jeszcze raz uważnie zlustrowała moją postać, podejrzliwie mrużąc oczy, ale w końcu lekceważąco wzruszyła ramionami.

- Jeden dzieciak więcej do opieki w tą czy w tamtą. Dla mnie nie robi to większej różnicy. Zwłaszcza, że to tylko na jakiś czas... - westchnęła i wróciła do rozkładania sztućców na stole. Nie udało się jej jednak do końca ukryć grymasu niezadowolenia.

- Więc mamy już wszystko ustalone. Możemy wreszcie zjeść te pyszności, które Clarunia dla nas z takim wysiłkiem przygotowała - Neid ponownie wtrącił się do dyskusji, po czym usiadł przy stole. Dobry humor mu dopisywał, a po wcześniejszej niepewności nie zostało nawet śladu. Znów był tym człowiekiem, który za cel życiowy wybrał sobie uprzykrzanie innym życia. Przynajmniej odwrócił uwagę Matta ode mnie, na co odetchnęłam z ulgą.

- Nie, jeszcze wszystkiego nie omówiliśmy, ale może faktycznie zajmiemy się tym dopiero po kolacji - odparł Matt i polecił, abym usiadła z nimi przy wspólnym stole.

- Mam tylko nadzieję, że to coś, co ona przygotowała będzie jadalne - mruknął Neid, wskazując na Clarę i krzywiąc się w teatralny sposób. - Alexis dopiero do nas przyjechała i chyba nie zamierza zacząć zwiedzania miasta od ostrego dyżuru.

- Te, panie cwaniak - zwróciła się do niego blondynka spokojnym, na pozór opanowanym tonem, choć widziałam, że nie jest to dla niej najłatwiejsze zadanie. Sama momentami miałam wielką ochotę uciszyć chłopaka. - Może zajmie się pan wreszcie swoim talerzem? A tak na przyszłość, to sam możesz sobie gotować posiłki. Dla siebie i tej twojej nowej laluni.

- Żadnej mojej! Alexis jest jedynie gościem - napuszył się, ale posłusznie zamilkł. Natomiast ja nieśmiało usiadłam na jednym z krzeseł i przyjrzałam się temu, co dziewczyna postawiła przede mną. Nie wyglądało to najgorzej. Po prostu zwykle spaghetti z sosem oraz grubą warstwą żółtego sera. Pachniało całkiem apetycznie, więc po krótkiej chwili zajęłam się jedzeniem. Nawet nie przypuszczałam, że mogę być w takim stopniu głodna. Jako duch nie musiałam martwić się o takie błahostki, jak regularne posiłki i chyba po części się od tego odzwyczaiłam. Teraz trzeba będzie do tego wrócić...

- To mówiłaś, że skąd pochodzisz? Chyba mi coś umknęło - zwróciła się do mnie Clara, gdy wreszcie zajęła swoje miejsce.

- Jeszcze nie mówiłam. Ja...

- Pochodzi z Kanady - wtrącił szybko Neid. - Dokładnie z Toronto.

- Ale ona chyba umie sama mówić, prawda? Nie potrzebuje dodatkowego adwokata. Z resztą ty i tak byś się na tym stanowisku nie spisał, więc możesz sobie darować...

- Dzieciaki, spokojnie - przerwał Matt, posyłając mi przepraszające spojrzenie. - Musisz im wybaczyć, oni tak zawsze.

     Upomniana dwójka zgodnie przewróciła oczami, a po chwili Neid zaczął nową kłótnię. Tym razem z własnym bratem. Nie była to zażarta awantura, podczas której ktoś może ucierpieć albo się obrazić, a raczej zwykle przekomarzanie, jakie zdarzają się co jakiś czas między rodzeństwem. Jeden drugiemu dogryzał, ale żadnemu to nie przeszkadzało - co chwilę któryś wybuchał śmiechem, po czym znowu wracali do przerwanego tematu. W każdym razie było to całkowicie inne doświadczenie od posiłków, które spożywaliśmy razem z rodzicami. U nas przy każdym z nich panowała bezwzględna cisza. Rozmowy toczyliśmy na przykład w salonie przy oglądaniu filmów, ale kuchnia stanowiła miejsce święte. Tutaj było całkiem inaczej. Pokusiłabym się nawet o stwierdzenie, że bardziej rodzinnie. Może w końcu udałoby mi się do tego przyzwyczaić?

- Myślisz, że nie wiem, kim jesteś? - Przez gwar rozmowy dotarł do mnie ledwo słyszalny szept Clary, która siedziała tuż obok mnie. Dziewczyna grzebała widelcem w swojej nieruszonej porcji i uśmiechała się pogodnie, a żaden z chłopców nie zwracał na nią większej uwagi.

- Chyba nie rozumiem - odszepnęłam, pilnując, aby zabrzmiało to dużo pewniej, niż czułam się w rzeczywistości. Wiedziałam, że ona pierwsza nabierze jakichś podejrzeń, ale nie przypuszczałam, że nastąpi to tak szybko. Blondynka zdawała się być przekonana co do swoich słów, jakby zdążyła przejrzeć mnie na wylot.

- Owszem, rozumiesz. Porozmawiamy o tym później, bez żadnych świadków - dodała i natychmiast zwróciła się do chłopaka. - Neid, pamiętasz o jutrzejszej uroczystości?

- Wolałbym zapomnieć - wymamrotał niewyraźnie, nawet nie podnosząc na nią wzroku. - Ale możecie być spokojni, pojawię się tam i nie narobię wam wstydu, a przynajmniej nie więcej niż zazwyczaj. Tak w ogóle, to ja już chyba nie jestem głodny... Alexis, idziesz? Pokażę ci, gdzie będziesz dzisiaj spała, bo pewnie jesteś zmęczona po długiej podróży, co? Chyba, że wolisz porozmawiać sobie jeszcze w tym miłym towarzystwie, to nie będę cię na siłę odciągał.

     Natychmiast poderwałam się z krzesełka, grzecznie dziękując za posiłek i podeszłam do Neida. Byłam mu niesamowicie wdzięczna, że wybawił mnie od przesłuchania, które już na początku zapowiedział mi jego brat. Może nie zrobił tego w taktowny sposób, ale liczą się chęci, prawda?

- Nie bójcie się, rozmowa was nie ominie. Jeszcze do niej jutro wrócimy. - Dopiero, gdy byliśmy już przy drzwiach dobiegł nas głos Matta. Nie był zły czy rozdrażniony, raczej rozbawiony całą sytuacją i zachowaniem najmłodszego członka rodziny. Jednak, żeby nie kusić zbytnio losu, pospiesznie opuściliśmy kuchnię.

Z małym opóźnieniem, ale jest. Cóż mogę powiedzieć? Wiem, że tego nie lubicie, ale... Nie jestem jakoś szczególnie zadowolona z tego rozdziału. Może dlatego, że zmieniałam go kilkanaście razy, a czytałam jeszcze więcej? Nie wiem. Być może wam przypadnie do gustu. 

W każdym razem życzę miłej lektury, a po za tym oczywiście muszę podziękować (jeszcze raz!) Kornelii za pomoc z szablonem. Jesteś niezastąpiona ^^ 

Następny rozdział? Nie mam zielonego pojęcia kiedy... Postaram się, aby jeszcze jeden pojawił się w tym miesiącu, ale nic nie obiecuję ;)

Pozdrawiam!