Rozdział 9

To nieprawda. Niemożliwe. Absurd. 

     Nie. Żadne z powyższych słów w pełni nie oddaje powagi sytuacji, w której się znaleźliśmy. Wszystko wskazywało na to, że Clara nie jest tym, za kogo się podawała na samym początku. Co prawda, nie byłam do końca pewna kim jest i jakie wpływy posiada, ale wiedziałam, że była w to wszystko zamieszana. Czy mogła nam zaszkodzić? Bez dwóch zdań. To tylko kwestia czasu, gdy pokaże, na co ją tak naprawdę stać. Jednak czekanie na jej ruch wymagało ogromnego samozaparcia oraz cierpliwości, których przecież wcale nie posiadałam. Musiałam walczyć sama ze sobą, aby nie stracić zimnej krwi i nie rzucić się na nią przy najbliższej okazji.
     W jednej chwili poczułam jakby droga, którą znam od lat i wydawało się, że nie może mnie niczym zaskoczyć, zmienia się nie do poznania. Z przerażeniem obserwowałam, jak powstają na niej nowe, trudne do pokonania przeszkody. Nie byłam pewna, czy kiedykolwiek uda mi się przez nie przedrzeć bez żadnych strat. Momentami pragnęłam zawrócić, lecz coś wytrwale pchało mnie przed siebie i nie pozwalało się wycofać, zanim nie dotrę do ustalonego celu. Ciekawość kazała brnąć naprzód, pomimo niedogodności, których doświadczałam aż w nadmiarze.
     Bagno, w które nieroztropnie wpadłam, zbliżając się do Neida, zaczyna mnie pochłaniać coraz głębiej i głębiej, a gałąź, której się uchwyciłam w desperackim geście ratunku, trzeszczy, jakby zapowiadając niechybne pęknięcie. Jednak ciągle miałam nadzieję, że uda mi się wyjść z tego obronną ręką. Dopiero pojawienie się tej niepozornej blondynki zachwiało moją wiarę. Jej ujawnienie się mocno pokomplikowało całą sytuację.
     Użalałam się nad sobą, ale w końcu to nie ja byłam tutaj głównym celem. Był nim Neid i nawet on nie potrafił ukryć swojego przerażenia najnowszymi informacjami. Był pewien, że udało mu się uciec przed nieuniknionym, lecz znowu ktoś wyprowadził go z błędu. I to kto! Dziewczyna brata. Prawie członek najbliższej rodziny! Nie był przygotowany na taki cios. Nikt nie był.
     Następnego ranka Clara, jak gdyby nigdy nic, zeszła do salonu, gdzie siedzieli już pozostali domownicy przy wspólnym śniadaniu. Dalej była milusia i urocza, grając spokojną blondyneczkę, która nie ma o niczym pojęcia, lecz to były tylko pozory. Ja widziałam w niej nowego wroga, z którym należy się liczyć. Gdy podeszła do Matta, opadła na jego kolana i pocałowała go w policzek, we mnie wezbrały mdłości. Biedny chłopak nawet nie wiedział, w co się uwikłał i komu okazuje tyle czułości. Pewnie nie przypuszczał, że jego ukochana jest... No właśnie, kim? Duchem? Demonem? A może po prostu ludzkim pośrednikiem związanym z Oliverem? Każda opcja była równie przerażająca.
     Czułam się potwornie, obserwując, jak blondyn uśmiecha się do niej ciepło, szepcząc do jej ucha czułe słówka. Był nieświadomy, że cały ten związek jest zwykłą fikcją, która umożliwiła Clarze dotarcie do jego brata. Nic na razie nie mogłam na to poradzić, oprócz bezustannego obserwowania i złorzeczenia w myślach. Modliłam się, aby i Neid wykazał się podobną wytrzymałością, choć widziałam, że jest to dla niego jeszcze trudniejsze. Oboje wczoraj po zażartej dyskusji postanowiliśmy cierpliwie zaczekać na jej następny ruch. Chłopak dość długo obwiniał samego siebie, że nie wyczuł jej na samym początku, ale zdołałam mu wytłumaczyć, że nie ma w tym jego winy. W końcu kto podejrzewałby swoich bliskich o spiskowanie z wrogiem? Ja z całą pewnością nie. Dziewczyna w mistrzowski sposób wykorzystała naszą uśpioną czujność. Nawet w tej chwili żadnym gestem nie zdradzała, że w ogóle pamięta wczorajszy wieczór. Śmiała się i żartowała, nie spoglądając w stronę młodszego z braci.
     Wiedziałam, że to tylko jej gra. Byliśmy na wojennej ścieżce, a ona dyktowała zasady, wedle których ma się odbyć to starcie. Nie dało się ukryć, że na razie jesteśmy na straconej pozycji. Niepewność - to jedyne, czego mogliśmy być w tej chwili pewni.
     Do mojej głowy napłynęło wspomnienie lekcji historii z moją starą profesorką. Była to miła kobieta w podeszłym wieku, ale jej zdrowie psychiczne nie było w najlepszej formie. Zostało wyniszczone przez tłumy rozwrzeszczanych nastolatków, przetaczających się przez jej klasę. Często zapominała, gdzie jest i o czym mówiła przed sekundą. Czasami gubiła się w czasie, tak że wydawało się jej, że znajduje się w odległej przeszłości. Nieraz wyciągała któregoś z uczniów na środek klasy i wykrzykiwała bardzo dziwne, niestworzone rzeczy, a raz zmusiła nas do interwencji, gdy uznała, że jeden z chłopaków jest szpiegiem nadesłanym przez wrogie wojska i należy go zlinczować. Biedny Tom długo musiał się zbierać po tym przeżyciu, gdy stara kobiecina zaczęła mierzyć w niego dużą, drewnianą linijką, jakby ta była karabinem maszynowym.
     Pomimo swojej dziwności nikt tak dobrze nie wpajał do młodych umysłów dziejów historii jak ona. Może dlatego dyrektor nie kwapił się z odesłaniem jej na zasłużoną emeryturę? Wszyscy uznawali go za potwornego człowieka, który wykorzystywał swoich podwładnych ponad ich możliwości. Nie mam pojęcia dlaczego nikt nie postanowił zareagować w tej sprawie. Jednak to nie jest teraz ważne.
     Na lekcjach z panią Spars nie było mowy o nudzie. Mimo, że nie lubiłam historii, to dzięki jej zaangażowaniu zapamiętałam kilka ważnych faktów. W tym momencie sytuacja, w której obecnie się znaleźliśmy przypominała mi wojnę pozycyjną. Clara testowała naszą cierpliwość i czujność, a sama spokojnie czekała, aż któreś z nas nie wytrzyma i poda się jej gotowe na tacy. Niestety to nie będzie takie łatwe. Upartość, która była wielką zmorą w naszych charakterach na pewno bardzo się przydała. Nie zamierzaliśmy pierwsi wyskakiwać z okopów na pewną śmierć. To do niej należy pierwszy krok.
- Trzeba coś wymyślić - szepnęłam do Neida, gdy wreszcie zostaliśmy sami w kuchni. Dzisiaj wypadała jego kolej na zmywanie naczyń, a ja postanowiłam wykorzystać tę chwilę samotności na omówienie kilku ważnych rzeczy. - To się robi chore, a ja dłużej nie wytrzymam tej niepewności.
- To myśl - warknął, znęcając się nad czystym już talerzem. Z zaciętą miną szorował go dalej, choć można się było już w nim przejrzeć. - Tylko rób to po cichu, bo ona podsłuchuje.
- Skąd możesz to wiedzieć?
- Czuję ją. Siedzi w salonie, a przez te liche drzwi wszystko słychać - westchnął i w końcu odłożył naczynie na swoje miejsce, ale po chwili znów sięgnął po następne, aby powtarzać tortury od nowa. Ciepła woda z mydlinami wypełniła już prawie cały zlew i lada moment miała wydostać się poza jego granice, zalewając kuchenny blat oraz podłogę, ale Neid zdawał się tego nie zauważać. W zamyśleniu przecierał talerz mokrą gąbką, nie zwracając uwagi na takie błahostki. Ostatnio strasznie dużo myślał. Co chwila popadał w zadumę, jakby analizując swoje niedawne kroki i planując następne.
- Neid - próbowałam zwrócić jego uwagę, ale nadaremnie. Wciąż błądził myślami gdzieś daleko, a woda powoli zaczęła skapywać na kafelki. Z głośnym westchnieniem zakręciłam kran, przyglądając się chłopakowi z troską. Sama nie wiedziałam, dlaczego tak bardzo się nim przejmuję. Nie powinnam tego robić, nie powinnam nic czuć. W końcu jestem duchem, wydawałoby się, że pozbawionym wszelkich ludzkich emocji. Jednak coś się we mnie zmieniało i ani trochę mi się to nie podobało.
- Dlaczego zakręciłaś? Jeszcze nie skończyłem! - zawołał nieco oburzony, gdy w końcu wrócił do świata żywych.
- Czego nie skończyłeś? Zalewać całą kuchnię? Bo żadnych brudnych naczyń już tutaj nie widzę - mruknęłam, wskazując pusty blat. Neid nieco się zmieszał, ale zaraz wrócił do swojej cynicznej postawy.
- Tak bardzo przejmujesz się tym domem? Wydawało mi się, że wcale ci na nim nie zależy.
- Bo nie zależy - potwierdziłam wbrew sobie. - Jednak chyba odbiegamy od ważniejszego tematu, nie sądzisz?
- To nie jest dobre miejsce na takie rozmowy - powiedział, w wymowny sposób spoglądając na drzwi.   Wiedziałam, o co mu chodzi. Clara była w pobliżu i mogła podsłuchać coś niepożądanego. Odkąd okryła tę szczelną tarczę, pod którą skrywała swoją prawdziwą osobowość, ja również mogłam ją wyczuć, choć niedokładnie. Każdy człowiek ma w sobie coś niezwykłego - pewną silną energię życiową, która w poszczególnych momentach życia przybiera różne odcienie oraz jasność. Im bliżej jest ktoś śmierci tym powłoczka go otaczająca ciemnieje, mętnieje i robi się coraz słabsza. Przy zdrowych, nowonarodzonych dzieciach jaśnieje ona pełnym blaskiem, prawie bolesnym dla potencjalnego odbiorcy. Neid odbierał to wszystko znacznie czulej ode mnie. Być może od początku wiedział, że z energią Clary jest coś nie tak, ale zlekceważył to uczucie.
- Trzeba wymyślić jakieś miejsce, gdzie będziemy mogli swobodnie porozmawiać, ale biorąc pod uwagę to, że nie możesz wychodzić z domu, to będzie wręcz niewykonalne - stwierdził chłopak, obdarzając mnie niechętnym spojrzeniem. Psułam jego plany i utrudniałam zadanie, dlatego gdyby tylko mógł, pewnie wykluczyłby mnie z tego wszystkiego. Jednak słowa Clary jasno wskazywały, że jestem w to w jakimś stopniu zamieszana.
- A co jeżeli powiem, że chyba wiem, gdzie możemy spiskować do woli? - spytałam, rozmyślając czy dobrze robię, proponując mu to.
- Zamieniam się w słuch - odparł, spoglądając na mnie wyczekująco, a ja straciłam całą swoją pewność siebie. Przygryzłam policzek zastanawiając się czy postępuję właściwie. W tej sekundzie odezwała się egoistyczna część mojego jestestwa. Pomysł, który przed chwilą wydawał się idealny, teraz już taki nie był. W końcu na strychu było całe moje życie. Dosłownie i w przenośni. To tam znajdowały się wszystkie wspomnienia, sumiennie gromadzone od lat. To tam kryłam się, gdy czułam się źle i nikt nie miał wstępu do mojego świata. Miałam pozwolić, aby on złamał tę zasadę?
- Ile ty masz lat, że przejmujesz się takimi rzeczami? Pięć? Nie jesteś małym dzieckiem, które zazdrośnie broni swojej zabawki... A może jesteś? - Moja podświadomość znowu się ze mnie naigrawała.
- Chodź - powiedziałam, ignorując chichot, który rozległ się w mojej głowie i poprowadziłam go przez salon prosto na piętro. Widziałam jak Clara obdarza nas zaciekawionym spojrzeniem, ale dalej pozostaje na swoim miejscu w objęciach Matta.
     Dotarcie na miejsce nie zajęło nam dużo czasu, choć na początku Neid z niechęcią patrzył na starą, drewnianą drabinkę, która sprawiała wrażenie tak delikatnej, że byle podmuch wiatru mógłby ją połamać na kawałeczki. W końcu zaryzykował i oboje znaleźliśmy się na poddaszu.
- Niezły bałagan - skwitował, gdy w końcu skończył badać nowy teren. - To twoje królestwo?
- Ciasne, ale własne. Wątpię, aby ona chciała się tu zapuszczać.
- Niby dlaczego? Miejsce jak każde inne - odparł, wzruszając ramionami.
- Po prostu tak czuję. Sama musiałam się nieźle przełamać, aby tu wejść po tym gdy... - westchnęłam, patrząc na niego błagalnie. - To miejsce ma w sobie coś, co odstrasza dusze. A ja po prostu zawsze byłam inna. Clara raczej tu za nami nie wejdzie, a podsłuchiwanie graniczy z cudem.
     Neid dalej nie wyglądał na przekonanego, ale wzruszył ramionami i ruszył do przodu, przeglądając zgromadzone tu rzeczy. Przedmioty, których tak zazdrośnie broniłam przed resztą świata.  W końcu, nie mając lepszego pomysłu, oparł się o ścianę i jeszcze raz przeczesał spojrzeniem całe pomieszczenie.
- To co z nią zrobimy? Jest niebezpieczna - odezwałam się cicho, niepewna, czy w ogóle zechce mnie słuchać.
- Tego nie wiemy - zaprzeczył, a ja wywróciłam oczami. Jasne, tak przypadkiem nazwała go złodziejem i zwróciła się do mnie, choć w ogóle nie powinna dostrzec mojej postaci. To niemożliwe. - Ja bym jeszcze zaczekał. W końcu to chyba uzgodniliśmy wczoraj.
     Mogłam się spodziewać, że będzie próbował mnie zbyć. Pewnie już wszystko zaplanował i sam chce rozwiązać problem. To byłoby w jego stylu.
- Ale...
- Hej, co to jest? - zawołał i, całkowicie mnie lekceważąc, ruszył w kierunku okna.

Jakiś taki krótki wyszedł tym razem ;(  No, ale następny będzie dłuższy. Poza tym jakiś taki chaotyczny...  Znowu nie jestem zadowolona. Grr... Moja wena zbuntowała się przed nieuchronnym rozpoczęciem roku i znikła na kilka dni. Dobra, nie narzekam przecież mógł wyjść jeszcze gorzej ;P 

Tak w ogóle to zakochałam się w teledysku piosenki, która znajduje się w podkładzie. Podziałał na mnie  bardzo wenotwórczo ;-)

I jutro do szkoły -.- Życzę sobie i wam wielkiej wytrwałości w tym roku szkolnym. 

Pozdrawiam!