Rozdział 18

Neid

     Pogrzeb był smutny. To znaczy, wszystkie pogrzeby na ogół są smutne, ale ten zaskoczył mnie swoim nastrojem. Widziałem ponad setkę ludzi, których nie znałem, a oni najprawdopodobniej nie znali mnie. Nie byłem nawet pewny czy byli znajomymi mojego ojca czy przyszli tu tylko dlatego, że przyciągnęła ich zwykła ciekawość. W każdym razie nie spodziewałam się ich aż tylu, a już na pewno nie tego, że będą tak wspaniale grać. Większość z nich miała oczy zaczerwienione od płaczu, wielu wciąż pochlipywało - czasem zbyt głośno, przyciągając tym samym uwagę innych. Wszystko, aby pokazać, jak bardzo żałują utraty człowieka, o którym praktycznie nic nie wiedzieli.

     Ja natomiast stałem na uboczu niewzruszony. Smutek akurat dzisiaj omijał mnie szerokim łukiem, choć pewnie powinienem pokazać jakieś uczucia, przynajmniej dla zwykłych pozorów. Bardziej doskwierała mi złość i zagubienie, które towarzyszyły mi od rana. Wciąż myślałem o porannym incydencie, lecz nic nowego nie potrafiłem wymyślić. Nie miałem zielonego pojęcia, jak zinterpretować słowa Clary ani zachowanie Alexis. Obie zdawały się wiedzieć coś więcej, ale żadna nie chciała podzielić się tą wiedzą ze mną. Jak zwykle to ja byłem głupim dzieciakiem, który nie ma prawa wtrącać się w nieswoje sprawy. Mimo że prawdopodobnie dotyczyło to także mnie. Ot, cała pokręcona kobieca logika.

     Kątem oka obserwowałem Alexis, która bez przerwy kręciła się na swoim miejscu, wyglądając na naprawdę zdenerwowaną. Zastanawiałem się czy to był dobry pomysł, aby ją tu zabierać. Już samo wyjście z domu stanowiło dla niej niemałe przeżycie. Sam widziałem, jak próbuje znaleźć jakikolwiek pretekst, aby wykręcić się od tej uroczystości, choć przecież tak jej na tym na początku zależało. Widziałem przerażenie w jej oczach, gdy w końcu wszyscy zaczęli opuszczać budynek. Ona nadal martwiła się, że dom jej na to nie pozwoli. A jednak się udało... Teraz była wolnym człowiekiem, mogła robić, co tylko zechce. Z drugiej strony ten niepokój był zrozumiały, bo przecież dopiero co wyrwała się Śmierci, a teraz znowu musi się z nią spotkać. Nie dziwiłem się, że czuje się nieswojo.

     Po chwili przeniosłem wzrok na matkę, która wypłakiwała się w ramię Matta. Blondyn objął ją pocieszająco i szeptał do ucha słowa otuchy. Chyba tylko ona jedna nic nie udawała, nie ukrywała. Jej uczucia były przerażająco prawdziwe, a ja mogłem jedynie współczuć. Mimo że sam nie dogadywałem się zbyt dobrze z ojcem, oni stanowili piękne małżeństwo z wieloletnim stażem. Ta strata musiała więc odcisnąć znaczące piętno w jej życiu. Ile czasu upłynie zanim znowu zacznie normalnie funkcjonować? A ile nim ponownie się uśmiechnie? Z tego co mówił Matt było z nią kiepsko - codziennie faszerowała się tabletkami przeciwdepresyjnymi, aby tylko uwolnić się od przytłaczającego smutku. Zamykała się w domu i nie dopuszczała do siebie nikogo. Chyba powinienem z nią później porozmawiać...

     Obok tej dwójki stała Clara, z posępną miną przyglądając się czubkom swoich butów. Milczała, unikała spojrzeń innych ludzi. W odróżnieniu ode mnie wciąż grała swoją rolę - pogrążonego w żałobie członka rodziny. Akurat! Nie zdziwiłbym się gdyby to ona się przyczyniła do tej śmierci. Przecież to nie byłby dla niej większy problem, pozbyć się tego czy innego nędznego człowieka. Nie znałem jedynie jej pobudek. Dlaczego miałaby to robić? Może dla czystej rozrywki?

     Poczułem wściekłość, która zaczęła palić mnie od środka, aż do tego stopnia, że z trudem powstrzymałem się, aby się na nią nie rzucić. Znowu traciłem kontrolę. Co się ze mną działo? Nigdy wcześniej tak nie było. Owszem, bywałem porywczy i nie ukrywałem, gdy coś mi się nie podobało, ale teraz było inaczej. Czułem się otumaniony, zmęczony, a ból głowy, który pojawił się praktycznie znikąd wcale nie pomógł mi się pozbierać.

     Alexis spojrzała na mnie pytająco, jakby wychwyciła, że coś nie gra. Jednak szybko odwróciłem głowę, skupiając się na niskim, pulchnym kapłanie, który stał przy grobie i przemawiał do zgromadzonych ludzi. Więź, która połączyła mnie z dziewczyną, powoli zaczęła mnie przerażać. Momentami zachowywała się jakby odbierała każde moje uczucie, pojedyncze emocje lub czytała mi w myślach. Przerażające...

     Ksiądz przerwał na chwilę swoją wypowiedź, i zanim postanowił kontynuować, przyjrzał się dokładnie każdemu z nas. W jego spojrzeniu z całą pewnością można było wychwycić pocieszenie, smutek... Ja jednak tego nie kupowałem. Nie rozumiałem nic ze słów, które wypowiadał. Były takie puste, nie mające żadnego powiązania z rzeczywistością. Mówił coś o przeznaczeniu, smutku, Bogu...  I tak przez kilka kolejnych minut, ciągnących się w nieskończoność. Nie mogłem tak dłużej stać. Odwróciłem, po czym zacząłem się oddalać, starając się nie przyciągnąć niczyjej uwagi. Nadaremnie. Gdy tylko znalazłem się poza zgromadzonym tłumem, przy moim boku pojawiła się Alexis, a Matt i Clara zerkali w naszym kierunku z niepokojem.

- Co się dzieje? - spytała.

- Nie wiem - westchnąłem z rezygnacją. - Chyba nie lubię takich uroczystości. To wszystko.

     To jak na mnie spojrzała, było jasnym znakiem, że nie wierzy w żadne moje słowo. Jednak nie drążyła tematu. Utkwiła wzrok w pobliskim pomniku i nie odzywała się ani słowem. Po co, więc przyszła? Czułem, że chce coś jeszcze powiedzieć.

- Słuchaj, to co wydarzyło się rano... - zacząłem pierwszy, pragnąc mieć to wszystko już za sobą. Nie mogłem pozostawić tego bez wyjaśnienia, za bardzo mnie to nurtowało. Może ona udzieli mi jakiś wyjaśnień.

- Nie mamy o czym mówić - ucięła krótko, a w jej oczach na chwilę błysnęły złowrogie płomyki. Nie zrobiło to na mnie większego wrażenia, wręcz przeciwnie. Ponownie poczułem igiełki gniewu, dotkliwie kujące moją skórę od wewnątrz.

- Co powiedziała ci Clara? - drążyłem dalej.

- Nie twój zakichany interes - prychnęła.

- Słuchaj, duszyczko, ja... - Chyba zachowywaliśmy się zbyt głośno, bo kilkoro ludzi stojących na tyłach, spojrzało na nas z wyraźną naganą. Przez moment zdołałem zapomnieć gdzie tak na prawdę się znajdujemy i po co tu jesteśmy. Na szczęście po chwili kapłan ogłosił koniec uroczystości. Trumna została włożona do grobu, płyta zasunięta, a ludzie zaczęli powoli się rozchodzić. Wkrótce na cmentarzu została niewielka grupa, która po złożeniu kondolencji także odeszła. Przy grobie wciąż tkwili Matt i mama. Clary nigdzie nie widziałem.

Clara

     Postanowiłam opuścić ceremonię. Nie pasowałam tam, nie mogłam znieść tego przytłaczającego smutku. Czarę goryczy przepełniło zachowanie Neida, ale wiedziałam, że prędzej czy później do tego dojdzie. Chłopak podjął się czegoś o czym nie miał zielonego pojęcia. Chciał pomóc dziewczynie, a tym samym zaszkodził zarówno sobie jak i jej. Nie celowo, ale powiązał ich dusze ze sobą. Teraz każdy dotyk, każdy pocałunek będzie miał dla nich potworne skutki. Zwłaszcza, że od tej pory będzie go do niej ciągnąć. Ożywił ją, ale jeżeli tego nie opanuje, dziewczyna zbyt długo swoim życiem się nie nacieszy. Będzie słabnąć, bo on ponownie pozbawi ją duszy. Już teraz może zagłębiać się w jej wspomnieniach.

     Neid ma moc, ale nie potrafi jeszcze tego kontrolować. Być może powinno mi to pasować. Przecież było to mi na rękę. Sami się wykończą i nie będę musiała się wtrącać... Jednak jakoś nie potrafiłam bezczynnie przyglądać się ich wyczynom. To było głupie, a czas uciekał. Lada chwila mogłam się spodziewać telefonu od Olivera. Pewnie nie będzie szczególnie zadowolony, gdy powiem mu, że dalej tkwię w początkowym punkcie, że nie poczyniłam żadnych postępów. Neid w jego mniemaniu, już dawno powinien być martwy.

     Powoli przemierzałam puste uliczki, przy których stały stare magazyny i opustoszałe domy, myśląc o tym, co powinnam teraz zrobić. Każda z możliwości była gorsza od poprzedniej - cokolwiek bym nie zrobiła i tak wyjdzie źle.

     Przyjrzałam się mijanym budynkom, poszukując racjonalnego rozwiązania. Każdy bez wyjątku odstraszał przechodniów swoim wyglądem. Miejscami z brudnych, żółtawych ścian poodpadał tynk, a w wielu oknach brakowało okien. Pozbawione ich otwory gdzieniegdzie zostały zastawione płótnem, zabite deskami lub po prostu zostawione w spokoju. Nikt też nie przejmował się trawnikiem, który teraz wyglądem bardziej przypominał wysuszone siano niż soczyście zieloną roślinność. Został wypalony przez gorące, letnie słońce, które teraz coraz rzadziej gościło na horyzoncie. Jeszcze niekiedy udawało się mu przebić przez grubą warstwę chmur, ale należało to do nieczęstych zdarzeń. Nadciągającą jesień dało się odczuć w powietrzu.

      Liście na rosnącym w pobliżu drzewie przybrały rozmaite kolory i raz po raz któryś spadał na ziemię powolnym ślizgiem. Ściślej zakryłam się płaszczem, pragnąć ochronić się przed powiewem lodowatego wiatru. Musiałam na chwilę przystanąć, gdy włosy zawirowały wokoło mnie i zakryły mi pole widoczności. Dłuższą chwilę walczyłam, aby przywrócić niesfornym kosmykom odpowiednie miejsce.

- Zawiodłaś mnie...

     Nie zdążyłam nawet krzyknąć, gdy poczułam silne uderzenie w głowę i osunęłam się na zimny bruk.

Myślałam, że się nie wyrobię, a jednak się udało. Po dość długiej przerwie wreszcie wstawiam nowy rozdział :) Może nie jest jakiś super czy długi, ale zawsze coś... Muszę z powrotem wkręcić się w stary tryb pisania, a to trochę zajmie. Jednak bloga nie zawieszam, o co ktoś mnie już pytał. Opowiadanie skończę, zwłaszcza, że zostało tyko kilka rozdziałów jeszcze ;)
Aha, rozdział nie został sprawdzony, więc mogą pojawić się jakieś błędy. 
Pozdrawiam.