Rozdział 13

Clara

     Wszystko się komplikowało. Czy mogło jeszcze bardziej? Pewnie tak, ale w tej chwili i tak mnie to przerastało. Nie musiałam dokładać sobie kolejnych problemów. Potrzebowałam przede wszystkim odpoczynku, jakiegoś wyłącznika, który oderwałby moje myśli od nieprzyjemnych spraw. Czekało mnie zadanie i powinnam wykonać je jak najszybciej, ale nie potrafiłam. Słowa rudowłosego dzieciaka, który zaczepił mnie w parku, zawzięcie powracały, odbijając się echem w mojej głowie. Na świecie istnieją ważniejsze rzeczy od zemsty... Tylko, że zemsty to ja akurat nie szukałam. Nie miałam powodu. Jej żądał Oliver, a ja nic nie mogłam na to poradzić. Chciałam odbębnić wyznaczoną mi misję i wrócić do poprzedniej postaci. Człowieczeństwo mnie męczyło - czułam się skołowana, rozbita, pełna sprzeczności.
     Powinnam wziąć się w garść. Wyzbyć się emocji i wyciszyć duszę. Tylko, że to nie było takie proste. Z jednej strony chciałam, aby to wszystko się skończyło, a z drugiej bardzo się tego bałam. Nigdy nie czułam czegoś podobnego i wcale mi się to nie podobało.
     Westchnęłam i ruszyłam schodami na piętro, do swojego pokoju. Na korytarzu panowała cisza, jakby nikogo w domu nie było, ale wiedziałam, że to tylko pozory. Neid pewnie znowu zaszył się w swojej sypialni, obmyślając plan, który miałby na celu powstrzymanie mnie. Biedny chłopak, dalej myślał, że jest w stanie to osiągnąć. Jego próby były nadaremne. Tym razem nie uda mu się uciec.
     Natomiast Matt pewnie znów pracował... Na myśl o starszym bracie mimowolnie przystanęłam, tęsknie spoglądając na drzwi do jego pokoju. To by było głupie. Cholernie głupie, aby szukać pocieszenia w ramionach zwykłego człowieka. Bo co on mógł mi zapewnić? Kilka pustych słów i nic więcej. Jednak nieśmiało podeszłam i uchyliłam drzwi.
     Blondyn siedział na łóżku w stercie dokumentów, zawzięcie szkicując coś na kartce i raz po raz odgarniając z czoła nieznośne, jasne kosmyki, które zasłaniały mu oczy. Był tak pochłonięty swoim zadaniem, że nawet nie zauważył mojego przybycia.
- Co robisz? - spytałam, opierając się o framugę. Chłopak wzdrygnął się i spojrzał na mnie ze strachem. Dopiero, gdy dokładnie się mi przyjrzał, zdołał się uspokoić.
- Czemu się tak skradasz? - skarcił mnie, a potem zaprosił gestem do środka. Wzruszyłam ramionami i podeszłam bliżej. Z takiej odległości mogłam zauważyć jego ciemne sińce pod oczami oraz nieprzytomny wzrok. Pewnie niejedną noc musiał siedzieć nad tymi papierzyskami.
- Nie chciałam ci przeszkadzać - mruknęłam usprawiedliwiającym tonem.
- Nie wygłupiaj się - uśmiechnął się, zaraz powracając do swoich notatek.  - Dla ciebie zawsze znajdę czas.
     Usiadłam na brzegu dwuosobowego łóżka i przyjrzałam mu się z wyrzutem. Sama nie wiedziałam, dlaczego tak bardzo się nim przejmowałam. W końcu niedługo zrobię to, co muszę i zniknę z jego życia raz na zawsze. Przez chwilę będzie cierpiał, jak każdy człowiek, a potem zapomni. Dokładnie tak jak wszyscy inni. Tylko, że on nie był jak pozostali. Zdążyłam go zaakceptować. To mi się jeszcze nie przytrafiło, choć miałam za sobą wiele różnych zadań... Dlatego jak najszybciej powinnam wrócić. Tak będzie lepiej, choć wcale nie znaczyło, że się z tym zgadzam. Ze zdziwieniem stwierdziłam, że polubiłam Matta bardziej niż należało. Momentami mnie denerwował, ale miał w sobie dużo pozytywnych cech, które ja kiedyś uwielbiałam.
- No co? - spytał, kiedy przyłapał mnie na bezczelnym gapieniu się.
- Nic - odparłam natychmiast, przenosząc wzrok na brązowy, puszysty dywan. - Po prostu martwię się o ciebie. Znowu zerwałeś całą noc na to coś? Przemęczasz się.
- Nikt tego za mnie nie zrobi, mała. Chociaż pewnie masz rację, jakiś odpoczynek mi się należy - westchnął i bez zastanowienia zrzucił wszystko na podłogę, a następnie wygodnie wyciągnął się na materacu. Przymknął na chwilę powieki, a ja czekałam. Obserwowałam jak jego klatka piersiowa unosi się i opada w miarowym tempie, jakby pogrążył się w śnie. Już miałam zostawić go w spokoju, ale zatrzymał mnie jego głos. - Nie patrz się tak, tylko chodź tu do mnie.
     Nie skorzystałam z zaproszenia - coś mnie przed tym powstrzymywało. Zamiast tego posłałam mu jeszcze jedno, przygnębione spojrzenie. Tak, zdecydowanie będzie mi go brakować. Szczególnie tego ciepła oraz bezgranicznego zaufania, miłości, którą mnie obdarzał... Nie powinnam tu przychodzić. Nawet sama nie spostrzegłam, gdy w moich oczach pojawiły się łzy, które zaczęły spływać po policzkach i ginąć w złotych lokach. Chciałam je powstrzymać, lecz bezskutecznie.
- Hej, co się stało? - spytał nieco przerażonym tonem, ale gdy nie uzyskał odpowiedzi, natychmiast znalazł się przy mnie, tuląc i pocieszając, przez co jeszcze bardziej zachciało mi się płakać. Nie rozumiał, co się dzieje, ale nie dopytywał więcej. Po prostu chciał mi pomóc. Przytulał mnie, delikatnie kołysząc w ramionach, jak małe dziecko, które zrobiło sobie krzywdę podczas zabawy. - Ciii, będzie dobrze...
     Nie, nie będzie. Znienawidzisz mnie przez to, co niedługo zrobię. Zabiorę ci kolejnego członka rodziny... a potem sama odejdę. Zostanie ci tylko matka. To tylko kwestia czasu. Dni, godzin...
     Mimo, że czułam się okropnie, dalej pozwoliłam się przytulać. Jego ramiona niosły za sobą pewne bezpieczeństwo, którego tak bardzo łaknęłam. Byłam wielką egoistką. Jedynie brałam to, czego potrzebowałam w danej chwili, a nie potrafiłam dać niczego w zamian. Nie umiałam przeciwstawić się Oliverowi i ochronić tych, na których tak bardzo zależało chłopakowi. Mogłabym to zrobić, ale to nie było w mojej naturze. Bałam się wszelkich zmian, chociaż niektóre są przecież potrzebne.
     Nim zdążyłam to dobrze przemyśleć, odszukałam jego usta i złożyłam na nich pocałunek. Długi, namiętny, wyrażający tęsknotę za tym, co w niedługim czasie miałam stracić. Trochę go to zaskoczyło, ale po chwili szok minął i chłopak odwzajemnił pieszczotę.
     W każdym, innym momencie wymyśliłabym coś i wykręciła się od tych czułości, lecz teraz to mi nie przeszkadzało. Nie odepchnęłam go, gdy zasypywał mnie pocałunkami czy pozbawiał kolejnych ubrań. Przyciągnęłam go bliżej, chcąc zapomnieć o wszystkim, tylko nie o nim.
 Potrzebowałam go.

Alexis

     Tonęłam, a przynajmniej takie odnosiłam wrażenie. Unosiłam się w zupełnej nicości, nie mogąc złapać choćby jednego, marnego oddechu, a ciemna toń pochłaniała mnie coraz głębiej i głębiej, zalewając płuca czymś lodowatym. Niewidzialna siła naciskała na mnie ze wszystkich stron, nie dając choć odrobiny nadziei na wydostanie się z tego stanu. Jednak to nie było takie złe. Wokół było ciepło, przytulnie, zupełnie inaczej niż w normalnym świecie. Trochę za mrocznie, ale do tego mogłam się przyzwyczaić, choć zwykle bałam się ciemności. Nie lubiłam jej i ograniczałam do minimum, jednak ta miała w sobie coś pozytywnego. Nęciła do zagłębienia się w jej tajemnice, tym samym zniechęcając do szukania drogi odwrotu. Czy powinnam się otrząsnąć i wrócić? Pewnie tak, ale dobrowolnie poddałam się temu uczuciu. Dawno już nie czułam się tak dobrze oraz bezpiecznie. Walka była zbyteczna, zwłaszcza, że ból zniknął. Całkowicie wyparował, nie pozostawiając po sobie ani śladu.
- Alexis!
     Sama nie wiedziałam czy to tylko moje omamy, czy ktoś naprawdę mnie wołał. Było mi to obojętne. Nie chciałam wracać. Tam nie czekało na mnie nic dobrego, a tu było mi tak wspaniale. Mogłabym pozostać tu już na zawsze... Nagle ktoś zaczął mną nerwowo potrząsać, ocucać. To nie było przyjemne. Więzy, które mocno trzymały mnie na dnie, powoli rozwiązywały się i opadały na bok. Zaczęłam unosić się ku górze.
 Nie. Zostaw, proszę...
- Obudź się, dziewczyno! - Od tego piskliwego, dziecinnego głosiku rozbolała mnie głowa. Chwilę później tępy ból zajął całe ciało, a pod powiekami zapłonął biały ogień. Igiełki bólu przeszywały mnie z coraz większą intensywnością. Nie rozumiałam, po co to ktoś robi. Dlaczego zawraca sobie mną głowę? Przecież ja nic nie znaczyłam...
 Nie chcę. Błagam, daj mi wrócić tam, gdzie byłam.
- Oddychaj - nakazywał ten sam głos, tonem spokojnym, aczkolwiek nieznoszącym sprzeciwu. - Jesteś potrzebna. Musisz pomóc chłopakowi.
     Dopiero te słowa nieco przemówiły mi do rozumu i sprawiły, że przestałam się sprzeciwiać. Szybko otworzyłam oczy i natychmiast tego pożałowałam. Ból nasilił się jeszcze bardziej. Zachciało mi się krzyczeć, a łzy same popłynęły po policzkach. Zaraz... Łzy? Prawdziwe? Uchyliłam nieco powieki i zamrugałam. Mgiełka uparcie nie chciała zniknąć sprzed moich oczu, choć odrobinę osłabła. Na tyle, abym zdołała zauważyć, że leżę na zakurzonej podłodze.
 Co się stało?
     Nie rozumiałam tego, a w głowie miałam kompletną pustkę. Pamiętałam tylko ostrze powoli zagłębiające się w czyimś ciele i pozostawiające po sobie krwawy ślad. Ktoś ze mną wtedy był... Tylko kto?
     Powoli wszystko sobie przypominałam. Oczyma wyobraźni widziałam czarnowłosego chłopaka o ciemnych, zielonych oczach, siedzącego przede mną. Znałam go. Wiedziałam, że gdzieś go już wcześniej spotkałam... Chwilę się nad tym zastanawiałam, a potem świadomość uderzyła mnie całą swoją potęgą, zasypując setkami wspomnień.
 Neid! Gdzie on jest?
     Chciałam wstać, ale ciało wciąż nie należało do mnie. Nie słuchało moich poleceń, dalej leżąc na ziemi. Ciemność ponownie się nasilała, powoli przejmując kontrolę nad moim umysłem. Jej lepkie, czarne macki zagarniały dla siebie moje wspomnienia, pragnienia i całe życie. Cichy szept kazał mi zasnąć, ale nie chciałam. Nie mogłam!
- On umrze, jeżeli się nie pozbierasz - bezlitośnie ciągnął mój rozmówca. Teraz rozpoznałam kim on, a raczej ona jest. Głos należał do owej rudowłosej istotki, która nawiedziła mnie wcześniej. Stała kilka metrów przede mną i patrzyła się smutno w moje oczy. - On wykonał rytuał, lecz to od ciebie zależy czy oboje z tego wyjdziecie cało. Od teraz łączą was więzy krwi. Jeżeli ty się poddasz, po prostu powrócisz do roli ducha, ale on umrze.
To co mam robić?!
- Walcz - szepnęła i zniknęła, a przynajmniej tak mi się wydawało, bo już nie widziałam jej ani nie słyszałam. Zostałam z tym zupełnie sama. Nawet nie liczyłam wszystkich prób, podczas których bezskutecznie próbowałam choćby oderwać się od ziemi. Gdy czyniłam małe postępy, siła grawitacji z powrotem ciągnęła mnie na dół, a senność nęciła zasłużony odpoczynek. W końcu udało mi się usiąść, choć dalej musiałam walczyć, aby nie zemdleć z bólu. Czułam się, jakbym zeszła z karuzeli. W głowie kręciło się mi w zawrotnym tempie, ale zdołałam dotrzeć do chłopaka, który leżał kilka metrów dalej. Nie ruszał się, nie oddychał. Zdawało się, że nie żyje.
- Neid, proszę - zaszlochałam, patrząc na jego bladą, nieruchomą twarz przerażająco kontrastującą z czarnymi włosami. Z jego rany dalej płynęła krew, tworząc w około niewielką kałużę. Przecież to nie tak miało być! Nie chciałam, aby oddał za mnie swoje życie. Od nikogo tego nie wymagałam.
     Moje na nowo odzyskane ciało znowu zaczęło blednąć i zanikać. Coś musiało pójść nie tak, lecz to nie było teraz ważne. Byłam zbyt przerażona, aby racjonalnie myśleć. Chciałam pomóc, zareagować lub cofnąć czas, ale mogłam jedynie bezczynnie patrzeć, jak powoli uchodzi z niego całe życie.
 Nie udało się. Wszystko przepadło.
- Dalej uważasz, że ci na nim nie zależy?
     Błyskawicznie podniosłam głowę do góry i spojrzałam na rudowłosą dziewczynkę, stojącą przy oknie. Z zaciekawieniem przeglądała książkę, na pozór nie zwracając uwagi na rozgrywający się przed nią dramat.
- "To co jest przyczyną twoich najgłębszych cierpień, jest zarazem źródłem twoich największych radości." Antoine de Saint-Exupery. Ładne, co nie? - przeczytała, podnosząc na chwilę wzrok z nad czytanego tekstu. - A jakże adekwatne do zaistniałej sytuacji.
- Pomóż mu, jeśli potrafisz - jęknęłam błagalnie, walcząc z płynącymi łzami, ale ona znowu wróciła do czytanej książki, tracąc zainteresowanie moją żałosną postacią. Cenne sekundy mijały i nic się nie działo, co było dla mnie absurdalne. Nie rozumiałam zmiany, jaka zaszła w tej małej. Najpierw kazała mi się pozbierać, bo to może pomóc Neidowi, a teraz wyglądało na to, że nie zamierza nawet kiwnąć palcem. - Błagam.
- Dobra, spróbuję, tylko proszę, przestań już płakać. Nie lubię, gdy ludzie są smutni - odparła, przybierając kapryśną minę. Odrzuciła czytaną książkę na bok i podeszła do Neida.
     Niecierpliwie przestępowałam z nogi na nogę, gdy rudowłosa kucała przy chłopaku i sprawdzała jego puls. To było bezsensu. Przecież sama to już robiłam i niczego nie wyczułam. Ceremonia się nie udała, pomysł nie wypalił, a Neid... To słowo nie chciało nawet przejść mi przez myśl. Zamknęłam oczy, modląc się, aby jednak moje obawy nie znalazły potwierdzenia w rzeczywistości.
- Alexis... - Nie wiedziałam, ile czasu upłynęło zanim ponownie usłyszałam głos dziewczynki. Dalej siedziałam w tym samym miejscu, kurczowo zaciskając powieki. Bałam się tego, co miała mi do zakomunikowania, choć nie słyszałam w jej głosie smutku. Czyżby do tego stopnia nie obchodził ją los chłopaka? A może jednak wydarzyło się coś innego? - Alexis, on żyje i powinien się obudzić mniej więcej... teraz.
     Otworzyłam oczy w tym samym momencie, w którym Neid odzyskał przytomność. Nawet jeżeli coś mu dolegało, nie dał tego po sobie poznać. Od razu zaczął mamrotać coś zrzędliwym tonem, na tyle cicho, że nie udało mi się wychwycić sensu jego wypowiedzi. To był ten sam chłopak, którego znałam. Nawet bliskie spotkanie ze Śmiercią raczej nie zrobiła na nim większego wrażenia.
- Nigdy więcej - jęknął głośniej, próbując usiąść. Skrzywił się z bólu, ale zdążył się pozbierać znacznie szybciej ode mnie. Oparł się plecami o ścianę, a głowę ukrył między dłońmi, szukając ukojenia.
- Cześć - szepnęłam nieśmiało, zwracając tym samym na siebie uwagę.
     Kiedy spojrzał w moim kierunku, w jego oczach zagościło szczere zdziwienie i dziwna konsternacja,  lecz po chwili na ustach wykwitł uśmiech.
- No, no. Witamy po stronie żywych.

Dobra, rozdział miał się pojawić za tydzień, ale z powodu choroby dodaję wcześniej. Nienawidzę bezczynnego leżenia w łóżku, co poskutkowało sporym zapasem rozdziałowym ;D 
Następny powinien pojawić się dopiero 13 października, bo cały następny tydzień mam zawalony sprawdzianami. Więc do życia wracam dopiero za dwa tygodnie, chyba, że znowu nie wytrzymam i dorwę się do komputera wcześniej ;D

Muszę wam podziękować również za wszystkie komentarze pod ostatnim rozdziałem. Wiele dla mnie znaczą, bo wiem, że jednak ktoś czyta tę beznadzieję. Jesteście cudowni ;)

Pozdrawiam!