Rozdział 20

Alexis 

     Dlaczego tak łatwo jej uwierzyłam? Przecież praktycznie jej nie znałam, nie wiedziałam po której stronie stoi, ale jednak wysłuchałam wszystkiego, co miała mi do powiedzenia. Zrobiłam to chyba tylko dlatego, bo nie miałam innego wyjścia. Rudowłosa dziewczynka twierdziła, że wie gdzie jest Clara i jak jej pomóc, a to akurat byłam winna blondynce. Nie chciałam jednak czekać na Neida, ponownie mieszać go w to wszystko. Myślałam, że znowu sama sobie poradzę. 

     Zbiegłam na dół, pospiesznie włożyłam kurtkę oraz buty, nawet nie słuchając protestów rudowłosej istotki, która kroczyła tuż za mną. 

- Nie słuchasz mnie - zrzędziła, przyglądając się mi z dezaprobatą. - Nie poradzisz sobie sama. Ba, nie masz z nimi najmniejszych szans! Idziesz na pewną śmierć, a przypominam ci, że duchem to ty już nie jesteś. Na własne życzenie stałaś się człowiekiem. Wolnym, niezdarnym i łatwym do unicestwienia. Nie dasz rady nawet jednemu, podrzędnemu demonowi, a co dopiero Oliverowi. Pewnie pamiętasz wasze ostatnie spotkanie? Nie poszło ci wtedy za dobrze.

- Skąd wiesz? - Przestałam sznurować buty i spojrzałam na nią z podejrzliwością. Nie podobała mi się wiedza, jaką posiada ta mała. Owszem, było to niesamowite, a w pewnym stopniu również przerażające. Dziewczynka zdawała się znać każdy szczegół mojego życia oraz umieć czytać mi w myślach.

- Jestem duchem - uśmiechnęła się, widząc, że zdołała mnie choć na chwilę powstrzymać. - To naturalne, że wiem dużo więcej niż byś chciała. Ma to swoje plusy. Przynajmniej mogę zapobiec czemuś strasznemu, do czego tak wytrwale dążysz. 

     Nie odpowiedziałam. Poderwałam się z miejsca, po czym wybiegłam z domu, zanim zdążyła znowu zaprotestować. Nie udało mi się uciec zbyt daleko, bo tuż za progiem napotkałam pierwszą przeszkodę w postaci Neida wchodzącego po schodach. Rozpędzona, nie zdążyłam w porę zahamować i z impetem wpadłam na chłopaka. Brunet z trudem utrzymał równowagę i spojrzał na mnie z zaskoczeniem.

- Hej, gdzie ci tak śpieszno? Pali się gdzieś?

- Mówiłam jej, że to nie jest dobry pomysł - zanuciła rudowłosa, która ciągle stała przy drzwiach i spoglądała na nas z rozbawieniem. - No, ale ona zawsze robi po swojemu, przecież wiesz... Skoro już to sobie wytłumaczyliśmy, to może wreszcie wrócicie do domu i wysłuchacie mnie łaskawie? 

     Nie chciałam jej słuchać. Przez jeden, krótki moment miałam wielką ochotę zlekceważyć tą dwójkę, minąć ich i iść we wskazane miejsce. Jednak szybko zrezygnowałam z tego pomysłu. Neid nie dałby mi tak po prostu odejść. Nie, po tym co usłyszał. Już teraz przyglądał się mi intensywnie, jakbym znała odpowiedzi na wszystkie nurtujące go pytania.

     Dlatego nie protestowałam długo, westchnęłam i pozwoliłam zaprowadzić się z powrotem na strych. 

- Nie wiem na co mamy czekać. Skoro wiemy, gdzie jest Clara, to czemu nie możemy po nią iść? - zaczęłam marudnym tonem. Nie widziałam w tym głębszego sensu. Było to zwykłe marnowanie cennego czasu. Jednak rudowłosa nie zwróciła na mnie uwagi. Usiadła wygodnie na podłodze i skupiła się na Neidzie. 

- Pewnie nie masz zielonego pojęcia, dlaczego to wszystko się dzieje, zgadłam? No wiesz, chodzi mi o to, że masz dostęp do wspomnień, niektórych myśli dziewczyny i czujesz z nią pewną więź. - Wytłumaczyła cierpliwie i, nie czekając na jego odpowiedź, natychmiast kontynuowała. - To nie jest normalne. Gdyby ceremonia została przeprowadzona prawidłowo, nigdy nie miałoby miejsca. Wy zrobiliście to względnie dobrze, ale nie zakończyliście rytuału i nie zerwaliście tego magicznego połączenia między wami, które stworzyłeś, gdy przywróciłeś Alexis życie. W każdym razie, nie możemy nigdzie iść, dopóki tego nie skończycie. Więź rządzi się swoimi prawami i ciężko nad momentami zapanować. Wyruszenie na bój z tak potężnym przeciwnikiem ze świadomością, że tak to końca nie panujecie nad sobą byłoby nierozsądne. 

- To co mamy zrobić w takim razie? - spytał z ożywieniem Neid. Właśnie na taką informację oboje czekaliśmy. Nie spodziewałam się, że istnieje jakieś sensowne rozwiązanie naszego małego problemu i, że znajdziemy je tak szybko. - W księdze nie było ani słowa o tym, że rytuał należy jakoś specjalnie zakończyć.

- Księga nie zawiera wszystkiego. Dlatego też nie powinna znaleźć się w rękach kogoś tak bardzo niedoświadczonego, jakim jesteś. W niej spisane są tylko ogólnikowe informacje, a to co oczywiste nie zostało zanotowane. 

     Chłopak nachmurzył się i zamilknął urażony. Wiedziałam, że nie lubił, gdy ktoś obcy go krytykował. Jednak ciekawość zbyt długo nie pozwalała mu lekceważyć dziewczynki, co pewnie zrobiłby w każdym innym wypadku. Nie potrafił ukryć, że zależy mu na tym, aby dowiedzieć się, jak zakończyć dziwną więź, którą nieświadomie sam stworzył. 

- To co w takim razie mam zrobić?

- Połączyliście się poprzez twoją krew, więc i ją musicie wykorzystać, aby was rozdzielić. Myślę, że to ci się do tego przyda. - Podała mu krótki, niepozornie wyglądający nożyk, który z całą pewnością był bardzo ostry. 

- Super - mruknął, przyjmując go dość niechętnie. - Chyba mogłem się tego domyślić. Przecież nigdy nie może być łatwo i przyjemnie, no nie? To jak ciachamy na trzy?

- Nie, najpierw Alexis - zawyrokowała rudowłosa. - Wasza krew musi się połączyć, aby więź mogła zostać zerwana. 

     Spojrzałam na nią ze strachem i cofnęłam się o kilka kroków. Widok krwi od zawsze przyprawiał mnie o mdłości oraz zawrotny głowy. Bałam się również bólu, co może i było absurdalne, ale dla mnie stanowiło największy koszmar. Nie było jeszcze dnia, w którym nie nawiedziłyby mnie wspomnienia mojej śmierci i cierpienia, które jej towarzyszyły. Doskonale pamiętałam chwile, gdy w samotności zwijałam się z bólu, płakałam oraz wołałam o pomoc. Nadaremnie. To były chyba w tym wszystkim najgorsze. 

     Widziałam, że Neid coś do mnie mówi, ale nie słyszałam słów, które wypowiadał. Potrzebowałam kilku minut, aby doprowadzić się do porządku. 

- Jeżeli nie chcesz, to nie zrobię tego - dosłyszałam. - Nic na siłę.

- Nie, w porządku - szepnęłam, ale mój głos i tak zdradził to, co pragnęłam ukryć przed chłopakiem. Jednak nie chciałam wszystkiego zepsuć. Clara miała poważne kłopoty, więc powinniśmy jej pomóc. Nie ważne jakimi sposobami.

- Jesteś pewna? - upewnił się jeszcze raz. Kiedy kiwnęłam głową, westchnął i uśmiechnął się do mnie uspokajająco. - Zaboli tylko przez chwilę. Patrz na mnie, nie na dłoń. 

     Posłuchałam go. Gdy doliczył do trzech, zacisnęłam zęby, a wzrok skupiłam na jego zielonych tęczówkach. Chwilę potem poczułam zimne żelazo, które przesuwa się po mojej skórze. Ból, owszem, nadszedł, ale nie taki, jakiego się spodziewałam. Był odczuwalny, lecz znośny. 

     Potem Neid szybkim ruchem przeciął swoją dłoń i dotknął ją mojej. Nie mam pojęcia, czego się spodziewałam. Wybuchu? Błysków fajerwerek? Czekałam, wstrzymując oddech, ale nic takiego się nie wydarzyło. 

- No, no to możemy jedno zadanie wykreślić z naszej listy. Teraz idziemy odzyskać waszą Clarę. Czekam przy drzwiach.

     Dziewczynka uśmiechnęła się i zniknęła, zostawiając nas samych. Z ciekawością zerknęłam na własną dłoń. Spodziewałam się mnóstwa krwi, lecz ku mojemu zdziwieniu, po niedawnym cięciu nie został nawet drobny ślad. 

- Niesamowite - szepnęłam, oglądając dłoń z każdej strony. 

- Magia - potwierdził Neid i mrugnął do mnie porozumiewawczo. - Szkoda, że ona nie może nas wyręczyć w następnym zadaniu.

Clara

     Ocknęłam się na zimnej, brudnej podłodze w jakimś nieznajomym mi miejscu. Wyglądało to jak opuszczony magazyn, ale nie mogłam tego jednoznacznie stwierdzić. W około panowała ciemność, która skutecznie ograniczała moją widoczność. Próbowałam wstać, ale coś krępowało moje ruchy. Udało mi się jedynie niezdarnie usiąść. Nie była to wygodna pozycja, lecz z całą pewnością wygodniejsze od poprzedniej. Jęknęłam, gdy poczułam ostry ból gdzieś z tyłu głowy, w miejscu, gdzie musiałam otrzymać cios. 

     W tym samym momencie drzwi po prawej stronie otworzyły się, wpuszczając do środka odrobinę światła. Ktoś wszedł do środka i zmierzał w moją stronę. Jednak nim dotarł do celu, coś innego go wyprzedziło. Usłyszałam odgłos szybkiego stukotu pazurów po kamiennej podłodze, groźny warkot, a potem wielkie, włochate cielsko przywaliło mnie do ziemi. Przerażony pisk wyrwał mi się z ust, nim zdążyłam go powstrzymać. 

- Mauvais, jak ty traktujesz naszych gości? Trochę kultury! - Nie musiałam długo zastanawiać się, aby rozpoznać do kogo należy chłodny, okrutny głos, który rozległ się po chwili. Stwór, który usilnie próbował dobrać się mi do gardła, posłusznie ustąpił i wrócił do swojego pana. 

- Puść mnie! - warknęłam, szamocząc się w więzach. 

- Nie mogę, skarbie - zaśmiał się Oliver. - Nie spisałaś się, więc jesteś mi już całkowicie zbędna. Liczyłem na twoje zdolności, ale zawiodłaś mnie. Pozbędę się ciebie, gdy już sprawa tego natrętnego dzieciaka dobiegnie końca, a to tylko kwestia godzin. Ty będziesz następna, więc możesz się już szykować. Tymczasem idę odzyskać swoją własność. 

     Mężczyzna wyszedł, zabierając ze sobą swojego pupila i całą moją nadzieję na wydostanie się z tego miejsca. Łzy bezsilności powoli spływały mi po policzkach, a ja nawet nie próbowałam ich kontrolować. Na to również było za późno. Wszystko dobiega końca.

Żegnaj, Matt. Przepraszam...

     Taki jakiś ten rozdział... No, ale niech już będzie, bo nic innego nie wymyślę.