Rozdział 1

     Doskonale pamiętałam czasy świetności tego domu. Gdzieżbym mogła zapomnieć? Oczyma wyobraźni często przypominałam sobie, jak było mi tu dobrze. Zawsze z dziecięcą energią oraz radością wracałam w jego mury. Kochałam wszystko, co mnie otaczało: stary, murowany kominek, przy którym siadaliśmy całą rodziną w zimowe wieczory, tajemniczy strych, ogromny ogród i wiele więcej. To tylko rzeczy, można by rzec, ale jednak przywoływały miłe wspomnienia, które pozwalały zapomnieć o zmartwieniach. Kiedyś uwielbiałam ten dom i dobrze znałam jego każdy zakamarek. Wszak wychowałam się w nim, a teraz mimowolnie stałam się także jego więźniem. Na zawsze i nieodwołalnie. Spytacie, dlaczego?

     Ktoś inny z całą pewnością zaśpiewałby z nutką goryczy w głosie: Takie jest życie, takie jest życie! Niesprawiedliwe i tyle!

    Na pewno miałby dużo racji, bo jest to po części prawda, ale nie cała. Ona jest znacznie gorsza. Jednak skoro się tu znalazłeś, to pewnie ciekawość wzięła górę nad zdrowym rozsądkiem, co? Proszę bardzo. To nie jest wcale takie skomplikowane, jak mogłoby się wydawać na początku, ale historia przywołuje złe, a może nawet bolesne dla mnie wspomnienia. Bez obaw, poznasz ją, w końcu po to właśnie tu jesteś, czyż nie? Wystarczy odrobina wytrwałości oraz cierpliwości.

     Westchnęłam i spojrzałam w duże, zakurzone lustro umieszczone w ciężkiej, złotej ramie. Moja sylwetka odbiła się w nim na krótką chwilę, a potem migocząc - zblakła. Wraz z upływem lat coraz trudniej było mi ją utrzymać widzialną. Kosztowało to masę wysiłku, więcej niż kiedykolwiek. A ja nie chciałam zniknąć, nie chciałam stać się po prostu częścią tego domu, tak jak krzesła czy stół. Ciągle pragnęłam, zachować swoją osobowość. Jednak nie było to możliwe. Doskonale wiedziałam, że to tylko kwestia czasu, zanim utracę tę odrobinę człowieczeństwa, która we mnie pozostała. Choćbym nie wiem jak próbowała, nie zmienię swojego przeznaczenia i tego kim na prawdę jestem. A kim byłam? Och, całkiem zapomniałabym o tym drobnym szczególe, że nie oddychałam już od kilku dobrych lat. Stałam się duchem. Zwykłą, pozbawioną ciała zjawą.

     Jednak wciąż mogłam dostrzec elementy mojej dawnej urody, którą z takich zachwytem podziwiali inni. Długie, ciemnobrązowe włosy otulały moją twarz w kształcie jabłka i spływały kaskadą drobnych fal na ramiona oraz dalej na łopatki. Oczy też nadal można było uznać za piękne. Duże, jasnobłękitne, błyszczące, choć może nie tak jak kiedyś, oraz ozdobione długimi, czarnymi rzęsami. Uśmiechnęłam się sama do siebie. Tak, zdecydowanie uroda stanowiła mój duży atut. Nawet sama Śmierć nie zdołała mi jej tak do końca odebrać. Okręciłam się wokół własnej osi, a lekka śnieżnobiała sukienka, którą miałam na sobie, zafalowała z właściwym sobie wdziękiem.

     Kiedy znów stanęłam w miejscu, poczułam dziwne, ale spokojne i dość przyjemne wibracje. Lekki wietrzyk wpadł do środka przez otwarte okno i poruszył moimi włosami oraz połaskotał mnie w szyję.

     Dom był zdecydowanie zadowolony. Dziwne, prawda? Bo niby jak dom może odczuwać jakiekolwiek emocje? W końcu jest rzeczą martwą! Nie żyjącą, nie czującą, nie oddychającą!

     Ten jednak odczuwał i nie ulegało to większej dyskusji. Byłam jego cząstką, a zarazem ulubienicą. Sama pewnie wciąż kochałabym to miejsce, gdybym tylko tak bardzo go nie nienawidziła. Mimo, że czułam się tu całkiem nieźle, to nie zmieniło to wcale faktu, że byłam tu po prostu zwykłym więźniem. Nie zrozumcie mnie źle, nie popełniłam żadnego przestępstwa, a jednak zostałam ubezwłasnowolniona. Nie mogłam opuszczać progów tego domu. Miejsca, w którym zginęłam.

     Z moich płuc wyrwał się długi, ciężki jęk zawodu, od którego aż zatrzęsły się ściany. Atmosfera oziębiła się o dobre kilka stopni, a w powietrzu dało się słyszeć trzask pękającego drewna. Dom reagował na zmiany mojego nastroju niemal natychmiast. Byliśmy powiązani ze sobą niezwykłą więzią, której chyba sama do końca nie rozumiałam.

- No przecież cię nie obwiniam! - krzyknęłam w przestrzeń, gniewnie mrużąc przy tym oczy. Nie spodziewałam się, że to podziała, bo gdy dom staje się naprawdę rozzłoszczony, ciężko go później przywołać do porządku. Jednak mimo moich obaw, on natychmiast się uspokoił. Wokół zaległa ciężka cisza, jakby dopiero przed nadciągającą burzą. Czułam na sobie czyjeś spojrzenie, choć nikogo nie było w pobliżu. A nawet gdyby tu był, raczej nie mógłby mnie zauważyć. Nie, kiedy moja moc słabła i powoli zanikała...

     Westchnęłam z ulgą, po czym odeszłam od lustra. Nie chciałam patrzeć na to, co się ze mną dzieje. Wolałam wmawiać sobie, że nadal jestem wesołą, opaloną dziewczyną, a nie jakimś monstrum. Dom trwał w ciszy, jakby czekał na mój następny krok. Chyba powinnam bardziej panować nad swoimi emocjami. To w końcu może wymknąć się poza kontrolę i stać się naprawdę niebezpieczne.

     Jakby do tej pory nie było, pomyślałam.
     W końcu grałam w grę, której reguł wcale nie znałam. Nie wiedziałam, co wydarzy się przy moim następnym ruchu. Może zostanę unicestwiona? Tym razem już na zawsze? Dom bawił się ze mną, a ja sama nie wiedziałam, gdzie kończą się granice, które mogę bezpiecznie przekroczyć.

- To wszystko moja wina - szepnęłam po chwili, czując przeraźliwą pustkę. Nie czułam zmęczenia, a jednak opadłam z rezygnacją na pierwszy schodek. Nogi zaczęły mi dziwnie ciążyć i nie wiedziałam, co ze sobą zrobić. - Gdybym tylko mogła...

     Ale nie mogłam. To, co się stało, dawno powinno zostać uznane za zakończone. Już nie da się odmienić mojego losu. Zachciało mi się płakać. Jednak nawet tego nie potrafiłam. Byłam jedynie powietrzem, durnym powiewem wiatru i niczym więcej. Człowieczeństwo rozpłynęło się razem z moją krwią, którą potem wchłonęła ziemia tego feralnego dnia.

     Camden, w stanie New Jersey nigdy nie było bezpiecznym miejscem. W żartach, którym brakuje choćby odrobiny humoru, często nazywane jest po prostu miastem śmierci. Przemyt i porwania - to tylko część ponurej rzeczywistości jego mieszkańców. Włamania, bójki, morderstwa są na porządku dziennym, a ludzie żyją tu w ciągłym strachu. Nawet w środku dnia nie zatrzymują się, by zwyczajnie porozmawiać o błahych sprawach. Pragną tylko szybko i sprawnie dostać się do celu, którym jest zazwyczaj dom, praca, szkoła. Miasto przez większość czasu wydaje się wręcz opuszczone, bo na ulicach nie widać żadnej żywej istoty, a ci którzy się pojawiają, zbyt długo żywymi nie będą. Zbyt łatwo oberwać tu za całkowitą niewinność. Dobry samochód, najlepiej z kuloodpornymi szybami, to wymóg, a nie jedynie durna zachcianka. Bez niego długo miejsca tu nie zagrzejesz...

      Jednak pewnie nie chcecie o tym słuchać. Wydaje się wam to takie nierealne, odległe... Wiem coś o tym, mi też się takie wydawało, dopóki nie stałam się tym, kim jestem w chwili obecnej.

     Tego pamiętnego wieczora miałam zostać sama w domu. Rodzice po wielotygodniowych namowach z mojej strony wreszcie zdecydowali się świętować swoją rocznicę ślubu poza domem. Musiałam jedynie zapewnić, że będę ostrożna i odpowiedzialna.

 - Pamiętaj, żeby zamknąć wszystkie drzwi na klucz, Alexis - powiedział do mnie ojciec, a w jego oczach dostrzegłam troskę i strach. Od kiedy to mężczyźni odczuwają podobne uczucia? On jednak widocznie nie chciał zostawić mnie tu samej, jakby wiedział, że wydarzy się coś złego, coś co zmieni całe nasze dotychczasowe życie. Jednak decyzja już dawno została podjęta. 

- Uważaj na siebie, skarbie - dodała mama i pocałowała mnie w czoło, po czym oboje wyszli. Gdybym wiedziała, że to ostatni raz, gdy z nimi rozmawiam... Kto wie? Może zachowałabym się inaczej? Może powiedziałabym coś miłego lub spróbowała ich zatrzymać? Ale tego nie wiedziałam i gdyby tego było mało, ten jeden jedyny raz nie posłuchałam rozkazu rodziców. Nie zamknęłam tych przeklętych drzwi... Bo i po co? W końcu miałam szesnaście lat, a to wszakże taki dojrzały wiek, nieprawdaż? Świat należał do mnie!Śmiechu warte. To był największy błąd w całym moim życiu. Jednak, kto mógł przypuszczać, że złodzieje akurat wtedy wybiorą nasz dom na swój cel? Nie zamierzali się cackać z jakimś dzieciakiem, które widziało stanowczo za dużo i następnego dnia rodzice znaleźli mnie w salonie z nożem wbitym w serce. Włamywacze zbyt długo się nie zastanawiali, co ze mną zrobić. Byłam po prostu niepotrzebnym kłopotem.
     Może gdybym nie stawiała się tak bardzo... Może gdybym pobiegła po pomoc, zamiast zgrywać wielką bohaterkę, skończyłoby się to ciut inaczej. Niestety czasu ani podjętych decyzji już nie cofnę, nie żeby istniał, chociaż jeden dzień podczas którego nie analizowałabym tego, co się stało. W każdym razie było już po wszystkim.
     Śmierć wcale nie była taka łatwa i bezbolesna, jak twierdzą niektórzy. Ja cierpiałam. Jeszcze nigdy wcześniej nie czułam takiego bólu, który zdawał się rozrywać mnie od środka. Konałam powoli, w agonii obserwując, jak krew powoli wytacza się z mojego ciała i znika w deskach domu, który cierpiał razem ze mną. Już wtedy słyszałam niepokojące trzaski drewnianych ścian oraz podłogi, lecz wydawało mi się, że to po prostu zwidzenia spowodowane bólem. Jak okazało się potem, to nie było złudzenie. Dom żył swoim życiem i zdążył nawet pomścić moje wszystkie krzywdy. Do tej pory nie wiem, jak to zrobił, ale zabił mordercę oraz jego towarzysza. Brzmi nieprawdopodobnie? Musisz się na to przygotować, bo cała ta historia jest mocno pokręcona.

     Powoli przymknęłam oczy. Nie, to wciąż zbyt bolesne. Do końca swojej egzystencji będę miała przed oczyma twarze rodziców. Najpierw niedowierzających, a potem już tylko przerażonych, zagubionych i zrozpaczonych. Ich krzyki... Te przerażające wrzaski, gdy błagali o pomoc, na zawsze pozostaną w moich uszach. Potem wszystko potoczyło się w zawrotnym tempie. Na miejsce przyjechała karetka, ale doktor mógł tylko stwierdzić zgon. Moje ciało zabrano, ale dusza została tu już na zawsze. O ile wiem, rodzice  bez zastanowienia opuścili miasto i kraj. Nie mogli poradzić sobie ze śmiercią swojej ukochanej jedynaczki. Nigdy więcej już ich nie zobaczę, nie przytulę, nie przeproszę za swoje błędy. Wszystko przepadło tej parszywej, letniej nocy.

     Dom ponownie zadrżał gniewem, jakby czytał mi w myślach.

- Uspokój się - szepnęłam z łagodnym uśmiechem, dotykając jego leciwych ścian. Próbowałam uspokoić zarówno jego, jak i samą siebie. Ręka wciąż mi drżała z nerwów, a do oczu cisnęły się łzy, które nigdy nie miały spłynąć po policzkach. - Jest już dobrze, naprawdę dobrze...

    Tylko czy oszukiwanie samej siebie cokolwiek tu pomoże?

  No to mamy za sobą pierwszy rozdział.  Miałam dodać go dopiero przed swoim wyjazdem w piątek lub sobotę, ale stwierdziłam, że wtedy nie będzie na to za bardzo czasu. Poza tym na dworze grzmi i leje, więc nie mam dzisiaj nic lepszego do roboty. Ten rozdział to taki trochę ciąg dalszy prologu. Nigdy nie lubię zaczynać nowych historii, ale chyba nie wyszło aż tak źle? Wszystko, co chciałam wyjaśnić, raczej wyjaśniłam, a jeżeli nie, to kolejne niejasności rozwieją się już wkrótce. Myślę, że właściwa akcja zacznie się dopiero w następnym rozdziale, który nie mam pojęcia, kiedy się pojawi.
Pozdrawiam wam serdecznie!