Rozdział 4

    Śniadanie przebiegło zgoła bez większych komplikacji. Matt, mimo wszelkich wątpliwości, okazał się całkiem niezłym kucharzem. O ile, o poziomie umiejętności może decydować zwykła jajecznica z boczkiem.
- Całkiem niezłe - pochwaliła Clara, dłubiąc widelcem w swojej, prawie nietkniętej porcji.
- Przeciętne - skrytykował otwarcie Neid - Ale przynajmniej się nie rusza... Tym razem. Jednak, Claro, lepiej się nie przyzwyczajaj. On może i jest w czymś tam dobry, ale kucharstwo się do tego z całą pewnością nie zalicza. Gdy był młodszy, to naczynia same tłukły się na jego widok.
     Dziewczyna uśmiechnęła się blado, a jej chłopak zmierzył brata rozzłoszczonym spojrzeniem. Byłam ciekawa, ile jeszcze wytrzyma, zanim nie zdzieli go w ten durny, zarozumiały łeb.
- Ja wcale nie muszę gotować - powiedział spokojnie, kończąc swoje śniadanie i odkładając sztuczce na bok - a ty wcale nie musisz tego jeść. Więc mamy dwa wyjścia, albo się zamkniesz, albo nie dostaniesz dokładki i zaczniesz stołować się na mieście.
     Neid uśmiechnął się złośliwie, ale posłusznie zamilkł i wrócił do swojego posiłku. Gdy w końcu, po długich i głośnych kłótniach, ustalono, kto ma następnym razem zmywać naczynia, każdy udał się we własną stronę. Matt z Clarą wyszli z domu, nawet nie informując dokąd idą i o której zamierzają wrócić, a Neid zajął swoje stałe miejsce przed telewizorem, włączając kolejną odmóżdżającą grę, na którą nawet nie chciałam patrzeć. Bo poważnie, co jest takiego fascynującego w rozsadzaniu na drobne kawałeczki ohydnych zombie? Chyba nigdy tego tak naprawdę nie zrozumiem. Jednak z braku lepszego zajęcia usadowiłam się na wysłużonym, skórzanym fotelu i przyglądałam się brunetowi, co okazało się nawet zabawnym doświadczeniem. Chłopak niesamowicie wczuwał się w swoją grę: robił szalone uniki, jak umundurowana postać na ekranie czy krzywił się, gdy bohater dostawał po głowie od wyskakujących z rogu okropnych potworów. W końcu nawet on zmęczył się swoją zabawką. Odrzucił na bok joystick, wyłączył konsolę i czujnie rozejrzał się po pokoju.
     Kiedy jego spojrzenie znowu zatrzymało się na mnie, mimowolnie zadrżałam. Te ciemne, zielone tęczówki z intrygującymi małymi, żółtymi plamkami sprawiały wrażenie, jakby widziały stanowczo za dużo. Co prawda, chłopak do tej pory w żaden sposób nie zdradzał tego, że mnie dostrzega ani nie reagował, ale zbyt często patrzył w moją stronę.
Alexis, wariujesz, kochaniutka... - naśmiewał się ze mnie jakiś cichutki głosik w mojej głowie. - W końcu te samotne lata spędzone w starym, rozwalającym się domu, dają o sobie znać.
   Wzdrygnęłam się z niechęcią, spojrzałam na Neida i natychmiast tego pożałowałam. Teraz jego wzrok stał się przenikliwy i lodowaty. Najgorsze, że tym razem nie odwrócił go po dłuższej chwili. Ciągle patrzył mi w oczy, marszcząc ciemne brwi, jakby głęboko się nad czymś zastanawiał.
     W każdym razie, ja miałam serdecznie dość tej dziwnej próby sił. Poderwałam się z miejsca i już byłam przy schodach, gdy nagle zatrzymał mnie jego głos.
- Ja cię widzę, jasne? - spytał ze słyszalną nutką ironii w głosie, oglądając się przez ramię. - To ciebie zabili w tym domu?
     Nie zareagowałam. To było niemożliwe, że zwykły śmiertelnik tak po prostu może widzieć zmarłych. Chyba, że on nie był do końca normalny, ale to bym wyczuła. Chyba... Stanowczo zbyt często wątpiłam w swoją wiedzę i w samą siebie.
- Możesz mówić? - kontynuował, porzucając swój odważny ton. Tym razem nie był już taki pewny siebie. Ciągle wiercił się niespokojnie na sofie, jakby nie mógł znaleźć sobie odpowiedniego miejsca. Był wręcz zażenowany sytuacją, którą sam przecież sprowokował. Chyba też bym się tak zachowywała, gdybym znalazła się na jego miejscu, bo przecież tak na dobrą sprawę rozmawiał z powietrzem. Westchnęłam i postanowiłam chociaż nieco mu to ułatwić, przybierając bardziej widzialną postać. Neid na początku wydawał się tym zaskoczony, ale po chwili po prostu uśmiechnął się, wracając do przerwanego przesłuchania. - Kurczę, to jest takie głupie. No, ale może zrobimy inaczej. Po prostu kiwnij głową, jeżeli ta notka w gazecie, którą znalazłem w pokoju, dotyczy ciebie.
     Chcąc nie chcąc, skinęłam głową, nie spuszczając z niego wzroku. Zdawał się być uradowany z mojej reakcji. Jego oczy zabłysły z podekscytowania.
- Ile masz lat?
     Przygryzłam wargę i wzruszyłam ramionami, nie mogąc zmusić się do wypowiedzenia choćby słowa. Ciągle byłam za bardzo oszołomiona tym nagłym zwrotem akcji.
- Dobra, to może tak... Gdy zginęłaś byłaś starsza ode mnie?
     Pokręciłam głową.
- Młodsza?
     Znów zaprzeczenie.
- Czyli szesnastka, co? - odgadł, a ja uśmiechnęłam się niepewnie. Cała ta rozmowa wydawała mi się absurdalna. Nie miałam kontaktu z człowiekiem od dobrych kilku lat, a teraz zjawia się ten dziwny młodzieniec i jak gdyby nigdy nic, zaczyna konwersację.
     Nagle dobiegł nas dźwięk otwieranych drzwi i do salonu weszli pozostali domownicy, obładowani zakupami. Nim zdążyli mnie zobaczyć, zniknęłam.
- Później jeszcze do tego wrócimy. Nie uciekaj nigdzie - szepnął, mrugając do mnie porozumiewawczo. Jakbym mogła, przemknęło mi przez myśl.
- Neid, rusz się, zamiast cały dzień leżeć na kanapie i pomóż nam z zakupami - zawołał Matt, wskazując na torby leżące na ziemi.
- Gromadzimy zapasy na wojnę, czy co?
- Można tak powiedzieć - mruknął niechętnie, zbierając z podłogi kilka siatek i kierując się w stronę kuchni.
- Co masz na myśli? - krzyknął za nim Neid, patrząc z pewną obawą na ogromną ilość zakupów. W końcu ich było jedynie troje, więc jedzenie prędzej zepsuje się, niż zdążą to wszystko zjeść. Chyba, że stało się coś niezwykłego. Nerwowe zachowanie Matta, który zniknął w kuchni i ślad po nim zaginął, chyba mogłam uznać za odpowiedź twierdzącą.
     Od niechcenia przeniosłam wzrok na pozostałą dwójkę, ciągle stojącą przy drzwiach. Clara właśnie zdejmowała wysokie, eleganckie kozaczki i skórzaną kurtkę, a Neid chyba dalej nie mógł wyjść ze zdziwienia. W końcu chwycił za kilka reklamówek, po czym udał się w ślad za bratem.
- Wasi rodzice przyjeżdżają jutro - podpowiedziała Clara, kiedy już uporała się ze swoim odzieniem wyjściowym.
- Po co? - zdziwił się Neid, przepuszczając ją przodem w drzwiach do kuchni.
- Chcą sprawdzić, jak idzie rozpakowywanie, choć mogę się założyć, że będą próbować przemówić nam do rozumu, a tobie to już na pewno. Z tym ostatnim się z nimi zgadzam, Neid. Powinieneś wrócić do domu - wytłumaczył Matt, wkładając do lodówki kolejne produkty spożywcze.
     Brat posłał mu mroczne spojrzenie, ale nic nie odpowiedział, a blondyn go zignorował.
- Na co macie ochotę na obiad? - spytał z lekką obawą. Widziałam, jak jego brat uśmiecha się z dziwną satysfakcją, której do końca nie rozumiałam. - Spaghetti?
- A na pewno sobie z tym poradzisz? - odpowiedział pytaniem na pytanie Neid, a w jego tonie słychać było wyraźną kpinę. - Bo wydaje mi się, że kilka innych spraw wymknęło ci się spod kontroli.
- O mnie się nie bój, braciszku - odparł, ale jego wzrok stał się nieprzyjemny. - Zajmij się lepiej swoimi zmartwieniami.
- Hej! Żadnych kłótni w tym domu - wtrąciła się blondynka, stając między braćmi, którzy sprawiali wrażenie, jakby zaraz mieli rzucić się sobie do gardeł. - Od tej pory stanowimy jedną, wielką, kochającą się rodzinkę, czy wam się to podoba, czy też nie. Dlatego ma być spokój!
O, panna strachliwa wreszcie wykazała chociaż odrobinę odwagi i własnej inicjatywy, pomyślałam ze złośliwym uśmiechem.
- Neid, idź do salonu. Tu nam się nie przydasz - zażądała z niezwykłą stanowczością. - Matt, podaj mi garnek i się odsuń, bo przeszkadzasz.
     Niemal nie wybuchnęłam śmiechem, widząc zaskoczone miny braci i to, jak posłusznie wykonują wszystkie polecenia. Chyba już zaczynam ją lubić, a może nawet porzucę ten nikczemny pomysł wystraszenia jej na śmierć przy najbliższej okazji... Trzeba jej było przyznać, że mimo niziutkiego wzrostu, ma dziewczyna temperament.
     Jeszcze chwilę obserwowałam, jak krząta się przy szafkach, a potem podążyłam za Neidem, który w międzyczasie zdążył się już gdzieś ulotnić. Jednak jego odnalezienie nie stanowiło dla mnie większej trudności. Stał przy schodach, jakby tylko czekał na mnie. Kiedy stanęłam tuż przed nim, lekko się wzdrygnął, a potem skinął w kierunku schodów. Widocznie chciał bym poszła za nim do pokoju. Pewnie pragnął kontynuować przerwaną rozmowę.
    Posłusznie skinęłam głową, po czym podążyłam schodami w górę. Obawiałam się w jakim stanie zastanę swój były pokój, skoro przez jedną noc zdążyli urządzić cały salon i po części kuchnię. Jednak, gdy znalazłam się w środku, momentalnie się uspokoiłam. Wszystko wyglądało tak jak dawniej, no może oprócz stosu pudeł i toreb podróżnych zajmujących dużą część wolnej przestrzeni. Chłopak uśmiechnął się do mnie, po czym usiadł na krzesełku, a mi wskazał łóżko. Dość niechętnie skorzystałam z jego propozycji, obserwując go nieufnie. Nie zdążyłam jeszcze przejrzeć jego osoby. Nie miałam zielonego pojęcia kim może być. Łowcą duchów? Poszukiwaczem przygód? A może wariatem, któremu narkotyki zeżarły resztki mózgu? To ostatnie brzmiało całkiem prawdopodobnie. Jeżeli nie, to w jaki inny sposób wytłumaczyć sytuację, w której się znalazłam? W końcu był człowiekiem, a przynajmniej tak wyglądał! Jakim cudem mógł mnie widzieć? Czy wcześniej też mnie zauważał? A skoro tak, to dlaczego zareagował dopiero teraz? Niestety, wyglądało na to, że nigdy nie poznam odpowiedzi.
- Zacznijmy od początku - poprosił. - Nie potrafisz mówić?
     Wiedziałam, że będzie to drążył... A ja nie miałam pojęcia, jak zareagować. Oczywiście mogłam mówić i przybierać widzialną postać, ale kosztowało mnie to całą masę energii. Dlatego też przez większość czasu byłam zwykłą zjawą. Neid wpatrywał się we mnie, oczekując odpowiedzi, a ja dalej wahałam się, czy zdradzanie mu takich szczegółów, będzie bezpieczne. W końcu się przełamałam.
- Umiem - szepnęłam, jednocześnie krzywiąc się z bólu, jakby instrument mowy sprzeciwiał się moim szalonym pomysłom. Nie umknęło to uwadze chłopaka.
- Nic ci nie jest?
     Pokręciłam głową ze złośliwym uśmiechem. Głupie pytanie. Przecież byłam duchem, co mogło mi się jeszcze gorszego stać?
- Jednak widzę, że odczuwasz ból - odezwał się nieprzekupnym tonem. - Jesteś masochistką?
     Zamiast odpowiedzieć, wzruszyłam ramionami w niezobowiązującym geście.
- To co pisali w gazecie, to prawda? To znaczy, zabili cię w tym domu?
- W salonie - podpowiedziałam, zaciskając zęby. Gardło piekło, jakby ktoś kilkakrotnie przejechał po nim ostrą żyletką, ale nie zamierzałam się tak łatwo poddawać.
- W takim razie, co tu robisz tyle lat? - spytał, ponownie mi się przyglądając. - Sentyment? Przywiązanie? A może gdzieś pod podłogą ukryty jest drogocenny skarb, którego strzeżesz? Proszę, powiedz, że to trzecie.
- Nie mogę opuszczać tego domu - westchnęłam, ignorując jego rozbawienie.
- W ogóle? - spytał z niedowierzaniem, a ja skinęłam głową.
- A co z innymi duchami?
- Skąd...
- Skąd wiem o duchach? - przerwał mi, a w jego oczach pojawiło się coś dziwnego. - Widzę je od dziecka. Na początku myślałem, że to dziecięca wyobraźnia szaleje. No wiesz, coś w stylu wymyślonego przyjaciela, ale z wiekiem to wcale nie mijało, a wręcz przeciwnie. Szczególnie natężyło się po śmierci mojej siostry...
- Co się stało? - spytałam ze współczuciem.
- Nie chcę o tym rozmawiać - mruknął, odwracając wzrok. Chciał przede mną coś ukryć, ale nie do końca mu się to udało. Zdołałam dostrzec na jego twarzy przebłysk bólu i nienawiści. Czyżby skierowanej do samego siebie? Z całą pewnością mogłam to wyczuć. Byłam ciekawa, co takiego wydarzyło się w jego życiu, ale nie chciałam naciskać. Neid w międzyczasie zdążył się już pozbierać i znowu był tym samym, nieco sarkastycznym oraz złośliwym dzieciakiem, którego poznałam na początku. - W każdym razie teraz widzę je znacznie częściej i dokładniej.
- To dlaczego nie zareagowałeś od razu, gdy mnie zobaczyłeś?
- Właśnie chodzi o to, że cię nie zobaczyłem. No nie do końca. Wyczułem coś niezwykłego, ale nie byłem pewny czy to nie zwykłe złudzenie. Dopiero dzisiaj w salonie moje przypuszczenia zostały ostatecznie potwierdzone - posłał mi kolejny, tym razem bardziej łobuzerski uśmiech.
     A więc on mnie na początku w ogóle nie widział! Przez przypadek sama się mu ujawniłaś... Idiotka!
     Chłopak wydawał się być zadowolony z samego siebie, natomiast ja walczyłam ze swoim gniewem.
- No to jak jest z tymi innymi duchami? - spytał, spoglądając na mnie z zainteresowaniem.
- Istnieją - odparłam, wzruszając ramionami. Ciągle byłam zła zarówno na niego, jak i na samą siebie. Dałam się podejść, jak małe dziecko! I to komu? O, to jeszcze nie koniec. On chyba jeszcze nie wie, że nie należy zadzierać z duchem.
- Tyle to ja, duszyczko, już sam zauważyłem.
- To, co chcesz wiedzieć? - warknęłam ze wściekłością.
- Czym się różnią od ciebie?
- Wszystkim - odparłam, przewracając oczami. Co za ignorant... - Każda dusza jest inna, tak samo jak ludzie. Nie ma co ich do siebie porównywać, a już tym bardziej do mnie. Ja jestem jakimś cholernie dziwnym wyjątkiem. Na ogół duchy mogą swobodnie przemieszczać się do zaświatów, jak i po współczesnym świecie. W końcu nie mają ciała i nie są do niczego uwiązani. A ja jestem do tego domu. - wyjaśniłam wzdychając głęboko. - Poza tym nie wszyscy są też tak ucywilizowani. Niektórzy nie przestrzegają żadnych reguł ani ustalonych zasad. Są okrutni wobec ludzi. Czerpią energię i szczęście z ich bólu, cierpienia oraz śmierci.
     Mimowolnie zadrżałam na ich wspomnienie.
- Chyba wiem, o czym mówisz - szepnął, a zaraz tego pożałował. Spłoszył się i zerknął na mnie ze strachem, jakby powiedział o kilka słów za dużo.
- Wiesz? - pochwyciłam, lekceważąc jego nerwowe zachowanie.
- Zapomnij. Nie było żadnego tematu - przerwał natychmiast. Już cisnął mi się na usta niemiły komentarz, ale wtedy z dołu dobiegł nas huk oraz przeraźliwy pisk Clary.

Miałam go nie publikować. Czytałam kilka razy, a za każdym następnym wydaje mi się coraz gorszy -.- No, ale czego się dla was nie robi? Lojalnie ostrzegam, ze za skutki lektury nie odpowiadam.

Poza tym serdecznie zapraszam was na blog z moimi zdjęciami - Klik! W ostatniej notce dodałam zdjęcia domu, który natchnął mnie do stworzenia tego opowiadania ^^
Następny rozdział? Pewnie jakoś pod koniec pierwszego tygodnia sierpnia ;-)

Pozdrawiam!