Rozdział 5

     Spojrzeliśmy po sobie z niepokojem, a potem szybko wybiegliśmy z pokoju. Byłam ciekawa, o czym pomyślał w tamtej chwili Neid. W jednym momencie zniknęło całe jego zainteresowanie moją osobą, a pojawiło się zamyślenie i dziwna koncentracja, gdy analizował nową sytuację. W ciemnozielonych tęczówkach na kilka sekund zawitał strach, który, niemal od razu, został stłumiony. Chłopak błyskawicznie opanował emocje i pierwszy dotarł do centrum zamieszania.

     Cały salon wypełniony był białym, gęstym dymem, który wydobywał się spod niedomkniętych, kuchennych drzwi. Neid zaczął kaszleć i pobiegł, by otworzyć starodawne okna, a ja zajrzałam do środka. Wśród panującego zamieszania udało mi się dostrzec sylwetkę Clary, która niezdarnie próbowała zapanować nad bulgoczącym oraz dymiącym garnkiem, jednak z dość mizernym skutkiem. Matt kręcił się obok niej, starając się jakoś pomóc, a przede wszystkim pozbyć nieznośnych oparów.

- Co wy tutaj robicie, do diabła?! Wiem, że dom nie przypadł wam do gustu, ale żeby od razu próbować go spalić? - zawołał Neid, gdy już uporał się z oknami. Dym powoli opuszczał pomieszczenie, ale nadal czuć było odór spalonego jedzenia.

- To wszystko przez ten garnek - mruknęła usprawiedliwiającym tonem Clara, po czym zaniosła się potwornym kaszlem. Nie przekonało mnie to, zwłaszcza, że znów poczułam znajome dreszcze, które towarzyszyły mi zawsze, gdy dom miał coś do zakomunikowania. Czyżby to on wziął się wreszcie do roboty i sam próbował wypłoszyć naszych gości? Było to całkiem prawdopodobne, choć coś mi w tej dziwnej układance nie pasowało.

     Żarówka nad naszymi głowami zamigotała kilka razy, jakby na potwierdzenie moich domysłów, a potem pękła, obsypując wszystkich odłamkami szkła. Pozostałe urządzenia elektroniczne dosłownie zwariowały, na przemian włączając się i wyłączając, przy okazji wydając różne, przedziwne dźwięki.

- Jakieś skoki napięcia? - podsunął Neid, choć w jego głosie z łatwością dało się wyczuć niepewność. Spojrzał na mnie ze zdziwieniem, a ja pokręciłam głową i bezgłośnie odpowiedziałam, że nie wiem, o co chodzi. Pierwszy raz spotkałam się z takim zachowaniem budynku. Przez wszystkie lata, kiedy w nim mieszkałam, nic podobnego nigdy się nie wydarzyło. Jednego byłam pewna: to nie była moja wina.

     Gdzieś pomiędzy dwoma rozmowami z chłopakiem, postanowiłam na dobre odpuścić sobie straszenie i próby pozbycia się ich. Jednak dom miał chyba inne plany. Od zawsze żył własnym życiem, a teraz przebudził się z krótkiej drzemki, manifestując swoją moc. A przynajmniej jej zalążek. Był niezadowolony - tego byłam pewna. Niemal czułam jego wściekłość na własnej skórze, ale ciekawiło mnie, dlaczego dopiero teraz postanowił zareagować, bo przecież nowi domownicy wprowadzili się już kilkanaście godzin wcześniej.

- Lepiej jak stąd wyjdziesz - powiedział Matt i już miał wyprowadzić Clarę na zewnątrz, gdy nagle zamarł, wpatrując się w coś za moimi plecami. Neid natychmiast podążył za jego spojrzeniem i zaklął pod nosem.

- Co tu się dzieje?! Chłopcy, nic wam nie jest?! - do kuchni wbiegła nieznana mi kobieta. Pierwsze, co rzucało się w oczy, to jej wzrost. Była naprawdę niziutka. Nawet niższa od Clary, która przecież nie grzeszyła wzrostem, co wydało mi się zadziwiające. Miała krótkie, nastroszone, czarne włosy, pełne usta i ładne, czekoladowe oczy, które teraz ciskały błyskawice na zgromadzonych. Jednak jej delikatne rysy twarzy wydały mi się podejrzanie znajome.

- Cześć, mamo - mruknął Matt i uśmiechnął się kwaśno, rozwiewając w ten sposób wszelkie moje wątpliwości. - Co ty tu robisz? Mieliście przyjechać dopiero wieczorem... A właśnie, gdzie tata?

- Jednak dobrze, że jestem teraz - przerwała mu, nawet nie słuchając dalszych pytań. - Nawet nie próbuj mnie zbyć! Co to za dym? Co wy tu w ogóle wyrabiacie? Wiedziałam, że nie powinnam się na to wszystko zgodzić!

- Hej, spokojnie - próbował załagodzić sytuację Neid, ale jakoś nie za specjalnie mu to wyszło. - Po prostu przed chwilą dowiedzieliśmy się, że mamy w domu przestarzały garnek, który tak jakby dymi sam z siebie, pękającą żarówkę i inne fajowe, migoczące rzeczy. Pełen wypas. Jednak może obejrzysz to wszystko potem? Bo teraz nie ma tu za bardzo czym oddychać.

     Jego starszy brat zacisnął zęby ze złości i posłał mu spojrzenie, które jasno oznaczało, że powinien się zamknąć. Tymczasem kobieta opadła na najbliższe krzesło, schowała twarz w dłoniach i zaniosła się okropnych szlochem.

     Rodzeństwo wymieniło zdziwione spojrzenia, ale żadne nie wiedziało, jak się zachować. Nie byli przygotowani na taki wybuch emocji. Stali jak porażeni, obserwując zachowanie swojej rodzicielki.

Jedynie Clara zachowała resztki zdrowego rozsądku, wysunęła się do przodu i usiadła obok, zalewającej się łzami, kobiety.

- Proszę pani? - próbowała zwrócić na siebie jej uwagę, jednak z mizernym skutkiem. Spowodowało to tylko, że brunetka rozpłakała się jeszcze głośniej i bardziej żałośnie. Takie zachowanie nie przystawało dojrzałej kobiecie. Coś musiało mocno wpłynąć na jej psychikę, skoro zachowywała się w taki, a nie inny sposób. Niewiadomą pozostawało, co to takiego było. - Niech pani powie, co się stało. Może będziemy mogli pomóc?

- Nikt nie może mu pomóc! Za późno! Już za późno! Wszędzie krew, tyle krwi... - bełkotała niezrozumiale, pocierając dłonie, jakby chciała z nich coś zetrzeć.

- Mamo, o czym ty mówisz? - zapytał Matt, spoglądając na nią z niepokojem. W jasno błękitnych oczach pojawił się strach, ale chłopak nie dał dojść mu do głosu. Tak samo jak brat, idealnie panował nad własnymi emocjami. Przykucnął przed swoją matką, jakby zamierzał rozmawiać z małym dzieckiem, a nie dorosłą osobą. - Komu nie możemy pomóc? Gdzie jest tata?

- On... On... Nie żyje - wyjąkała, a z oczu pociekły kolejne łzy.

     Czas się zatrzymał. Chyba tak mogę nazwać to, co wydarzyło się później. Matt dalej kucał przed nią, wpatrując się w jej twarz, jakby przemówiła do niego w nieznanym języku. Clara zakryła usta, a w niebieskich oczach zabłysły łzy. Natomiast Neid... Jego reakcja najbardziej mnie zaniepokoiła. Zaklął siarczyście i wybiegł z kuchni, trzaskając leciwymi drzwiami. Po krótkiej chwili namysłu zdecydowałam się pójść za nim. Wiedziałam, że nie powinnam wtrącać się w jego życie, ale to było silniejsze ode mnie. W dziwny sposób ten chłopak stał się dla mnie kimś bliskim, a przynajmniej kimś, z kim mogłam porozmawiać. Nie chciałam, aby coś mu się stało.

     Momentami jesteś strasznie samolubna, wiesz? - zapytał jakiś cichy głosik w mojej głowie, który odzywał się zawsze wtedy, gdy najmniej go potrzebowałam. Jednak po części miał rację. Nie tylko po części. Miał całkowitą, cholerną rację, a ja nie umiałam tego przyznać nawet przed samą sobą. Tu nie chodziło o to, że troszczyłam się o bezpieczeństwo Neida. O nie, bo to byłoby zbyt wielkoduszne z mojej strony. Ja po prostu bałam się, że znowu zostanę sama, bez żadnej możliwości kontaktu z człowiekiem. Chłopak był moją furtką do współczesności i niczym więcej. A przynajmniej tak mi się wtedy wydawało.

     Weszłam do salonu w samą porę, aby zobaczyć jak niewielki, ale bezcenny wazonik, który rodzice przywieźli z jednej ze swoich licznych podróży po świecie, a później najwyraźniej zapomnieli go ze sobą wziąć, leci w moją stronę i roztrzaskuje się o ścianę za moimi plecami. Przelotem spojrzałam na to, co z niego zostało, ale bardziej interesował mnie sam Neid. Chłopak kręcił się po pokoju, jak dzikie zwierzę w niewygodnej klatce. Mamrotał coś niezrozumiałego pod nosem i co chwilę chwytał jakiś przedmiot tylko po to, aby móc go przewrócić lub zniszczyć. Dom jasno dał mi do zrozumienia, że mam przerwać tę farsę, dlatego też podeszłam do chłopaka i delikatnie wyjęłam mu z dłoni kolejny wazonik, którym właśnie się zamachnął.

- Zostaw to - szepnęłam, stawiając kruchy przedmiot z dala od jego rąk. - Przykro mi z powodu twojego ojca, ale nie musisz chyba wyładowywać się na tych niewinnych rzeczach?

     Neid machnął ręką i znowu zaczął krążyć bez celu.

- To na mnie im zależy! Czemu to zrobili? Z resztą nieważne... Ty naprawdę myślałeś, że tak po prostu odpuszczą? Idiota! - mruczał pod nosem, nawet nie patrząc w moją stronę.

- Hej! - zawołałam, zastępując mu drogę. Z niechęcią popatrzył mi w oczy, ale nic nie mogłam z nich wyczytać. Może dlatego, że zasłaniała je nierówno obcięta grzywka? A może dlatego, że dalej nie pozwalał dojść do głosu emocjom? Jego spojrzenie było chłodne, jakby rozmowa ze mną była ostatnią rzeczą, na jaką miał teraz ochotę.

- Nie wtrącaj się w to - poprosił, a jego wzrok nieco złagodniał. Westchnął głęboko, rozglądając się po pokoju. Nie wyglądało to najlepiej. W przeciągu kilku chwil udało mu się zrobić niezły bałagan. Na jasnych panelach wciąż leżały szczątki rozbitych ozdób i kawałki szkła niewiadomego pochodzenia. Jeden ze skórzanych foteli został bezczelnie przewrócony, ale, na szczęście, był w jednym kawałku. Reszta mebli wydawała się być nietknięta. Neid obrzucił to wszystko zdziwionym i trochę zawstydzonym spojrzeniem, jakby nie spodziewał się takiego wybuchu ze swojej strony. W końcu znów wrócił do mnie, a jego ton stał się smutny, zmęczony, zrezygnowany. - Oni są nieprzewidywalni.

- Neid, o czym ty do cholery mówisz? Jacy oni? Bredzisz, człowieku!

- To nie jest twoja sprawa - zakończył rozmowę, po czym wyszedł z domu zanim zdążyłam go powstrzymać. Widziałam przez okno, jak biegnie przed siebie, nie zważając na deszcz. Wtedy jeszcze nie bałam się o niego, a przynajmniej tak sobie wmawiałam. Przecież w końcu jest dużym chłopcem i potrafi sobie radzić, prawda? Zresztą i tak nie mogłam mu pomóc. Nadal byłam uwięziona we wnętrzu domu, pozostając jedynie biernym obserwatorem.

     Tymczasem z kuchni znowu usłyszałam odgłosy rozmowy, więc postanowiłam sprawdzić, jak mają się sprawy. Cała trójka siedziała przy małym, drewnianym stole i szeptała między sobą. Kobieta uporała się już ze łzami, choć jej policzki dalej były od nich mokre. Jednak teraz wyczułam bijącą od niej determinację.

- Mamo, to nie jest dobry pomysł - odparł Matt i potrząsnął głową. Próbował zachować się dojrzale oraz spokojnie, ale widziałam, że nie jest to dla niego łatwe zadanie. Nie kiedy nie zgadzał się z tym, co próbowano mu wmówić. - On zawsze był dość skryty, ale zdążyłem poznać go na tyle dobrze, żeby wiedzieć, jak zareaguje.

- Neid nie jest małym dzieckiem, które nie wie, czego się od niego wymaga. Musi zrozumieć, że tak będzie lepiej dla wszystkich. Cały czas go kryję! Musi wreszcie zacząć zachowywać się jak dorosły człowiek i wziąć odpowiedzialność za swoje czyny, a nie uciekać, jak zwykły tchórz!

- Ale... - Matt starał się protestować.

- Nie przerywaj mi - powiedziała stanowczym tonem. - Teraz są wakacje, więc do końca miesiąca może jeszcze tutaj z wami mieszkać, ale później chcę go widzieć w domu i naprawdę nie wiem, jak tego dokonasz, ale już twoja w tym głowa, aby go do tego przekonać. Nie dam sobie sama ze wszystkim rady, Matt.

     Znowu zaniosła się płaczem, na który chłopak w ogóle nie zareagował.

- Wiem, dlatego dalej jestem zdania, że powinnaś zamieszkać z nami. Neid nie należy do ludzi, którym da się coś normalnie wytłumaczyć. Buntuje się i woli uczyć się na własnych błędach, a my powinniśmy mu na to pozwolić. Poza tym... nie możesz wymagać od niego, że nagle dorośnie, zerwie ze wszystkim i wróci do domu. Znasz go - dodał, jakby to miało wszystko wytłumaczyć.

Tego się chyba nie spodziewaliście, co? :P

 Rozdział dość krótki i w sumie taki sobie, ale następny będzie już dłuższy oraz lepszy, obiecuję.

 Gorące podziękowania kieruję w stronę Villemo, która zgodziła się przeglądać moje rozdziały przed publikacją. Dzięki, kochana :)

Następny rozdział - 15 sierpień.