Rozdział 8

    Resztę nocy przesiedzieliśmy w kompletnym milczeniu. Neid nawet na moment nie zmrużył oka, a ja nie chciałam naruszać jego prywatności i wkradać mu się do głowy. Ułatwiłoby to dużo spraw, ale próbowałam uszanować decyzję, którą podjął. Na razie. Jeżeli zauważę, że robi się coraz bardziej niebezpiecznie – zareaguję, mimo jego protestów. Póki co będę siedzieć cicho, jak mnie o to prosił. A przynajmniej tak sobie wmawiałam, aby uspokoić własne sumienie. Na próżno - ono nie dawało mi odpocząć choćby na chwilę i dalej prosiło, żebym zrobiła cokolwiek w tej sprawie, lecz i tu wykazałam się swoistą upartością. Niech sam próbuje, a gdy nie da rady, wkroczę do akcji. Pytanie czy wtedy jeszcze uda mi się zrobić coś z tym bagnem? W końcu to nie błahostka i nie dotyczyła głupot. Tutaj stawką było życie. Albo on to zrozumie, albo już w tym momencie mogę dać sobie ze wszystkim spokój.
- Wiem, że tam jesteś - powiedział w końcu, uśmiechając się kwaśno. - Nigdy nie odpuszczasz, co? Kazałem ci znikać, a ty dalej tkwisz tutaj i naiwnie oczekujesz, że cokolwiek ci zdradzę. Tracisz tylko swój cenny czas.
     Wiedziałam, że skierował te słowa do mnie, ale nie spieszyłam się z jakąkolwiek odpowiedzią. Dalej siedziałam na jednym ze skórzanych foteli i próbowałam rozgryźć poczynania chłopaka. Był on dla mnie jedną, wielką zagadką. Niezbadaną wyspą, nieotwartą księgą, nieodkrytą tajemnicą. Na razie nie uczyniłam nic, by odnaleźć klucz do rozwiązania. Nie zrobiłam żadnych postępów, nie odnalazłam ani jednej wskazówki... Zupełne zero! Ileż łatwiej byłoby w tym momencie sięgnąć do jego podświadomości, poznać kolejne sekrety. Jednak ta droga wiodła na skróty i z całą pewnością nie była właściwa. Przecież nie mogłam bezkarnie naruszać jego prywatności, a potem nie oczekiwać konsekwencji - prędzej czy później i tak mnie dopadną, bo nic nie uchodzi na sucho w żadnym z wymiarów. Można grać, kłamać, oszukiwać samego siebie, a także opóźniać egzekucję, ale ona w końcu przyjdzie. Wszystko musi mieć swój koniec, nawet pozornie nieskończona nieśmiertelność. Po każdym dniu następuje noc, każdy bieg kiedyś się zakończy, ostrze kata w końcu opadnie, a my nic nie możemy na to poradzić. Kara za łamanie zasad może być dotkliwa oraz bardzo nieprzyjemna i bez wątpienia dopadnie każdego. Nawet Olivera. Teraz może udawać, dalej oszukiwać samą Śmierć i pogrywać z nią, lecz kiedyś odpowie za wszystko, co zrobił. Gorąco w to wierzę. To, czego on dopuszcza się wraz ze swoimi zwolennikami, przekracza wszelkie obowiązujące prawa i świętości. Żywe istoty są dla nich zwykłymi zabawkami, które wyrzucają, gdy się nimi znudzą lub je zepsują. Naiwnie myślą, że ujdzie im to na sucho, ale mylą się. Śmierć nie jest tak łaskawa.
- Ogłuchłaś? - spytał ze złością, wyrywając mnie z rozmyślań. Tak łatwo się przy nim dekoncentruję… Zamiast skupić się na jednym celu, ja rozwodzę się nad tysiącem innych spraw. To niedobrze. Bardzo niedobrze.
     Chłopak cały czas patrzył wyczekująco w moją stronę, ale niewiele mogłam wyczytać z jego postawy. Był spięty i nieufny jak zawsze. Nie chciał dać się podejść i zmusić do kolejnych wyznań, więc w skupieniu oczekiwał na mój kolejny ruch. Westchnęłam, przybierając widzialną postać. Bez tego pewnie też mógłby mnie zobaczyć, lecz dla mnie stanowiło to dużą różnicę. Nie byłam żywą istotą, a człowieczeństwo z dnia na dzień uciekało mi przez palce. Najbardziej bolało mnie to, że nie mogłam już tego zatrzymać. To się działo i tyle. Jednak ze wszystkich sił starałam się zachowywać pozory, a pomagały mi w tym tak błahe czynności, jak chociażby zwykła rozmowa czy przeglądanie się w lusterku. To drugie tylko utwierdzało mnie w przekonaniu, kim jestem i pozbawiało reszty złudzeń, że może być jak kiedyś. Jedyną zaletą było to, że odzyskałam wreszcie panowanie nad własnymi strunami głosowymi. Gardło nie bolało mnie już, gdy próbowałam przemawiać, a przynajmniej nie w takim stopniu jak wcześniej. Momentami zastanawiałam się, co mi w tym pomogło, ale nie dociekałam. Ważne, że ból minął i wreszcie mogłam bez problemu prowadzić konwersację.
     W końcu dość niechętnie spojrzałam na chłopaka, a on odwzajemnił się tym samym. Nie liczyłam na łatwą współpracę.
- Porozmawiajmy - oznajmił wielkodusznie. - Czego chcesz? Czemu nie zostawisz mnie wreszcie w spokoju?
- O to samo mogłabym zapytać ciebie - prychnęłam. - Dlaczego przeprowadziliście się akurat do tego domu i to z tak daleka? Nie uwierzę w zwykły przypadek i nie wciskaj mi bajek o tym, że nie mieliście pieniędzy na coś lepszego. Wiem, że nie o to chodzi. Więc o co?
- To był jedyny sposób na ucieczkę - odparł wymijająco.
- Czyli spośród milionów domów na świecie akurat ten jest idealny na kryjówkę przed demonami? Przepraszam, nie kupuję tego.
- Nie musisz - uciął.
- A ty nie musisz zgrywać wielkiego bohatera. To nie jest jakiś nędzny film akcji, Neid. To prawdziwe życie! Jeżeli nie będziesz ze mną szczery, nie pomogę ci. Nie będę nawet wiedziała jak, skoro nie chcesz powiedzieć, co się dzieje.
- Nie oczekuję niczyjej pomocy. Sam ze wszystkim świetnie sobie radzę. Jak widzisz, jeszcze żyję i nie zapowiada się, aby miało się to z dnia na dzień zmienić. - To jedyne, co miał do powiedzenia. Dalej upierał się przy swoim zdaniu i nie chciał spojrzeć na to z mojej perspektywy. - Czy wszyscy mają dzisiaj jakiś dzień troski o mnie? Najpierw Clara, a teraz ty... Brakuje jeszcze, żeby mój kochany braciszek zaczął się w to wszystko mieszać.
- To chyba nic złego, prawda? - spytałam, obserwując jak przybiera zaciętą minę, gotów dalej się ze mną kłócić. - Normalni ludzie cieszyliby się z tego, że ktoś się o nich martwi i troszczy. Przecież to naturalne.
     Nie skomentował tego, a jedynie obdarzył mnie wymownym, nieco współczującym spojrzeniem. Nie wierzył w bajeczki, które próbowałam mu na siłę wcisnąć. On wszędzie szukał podstępu, a bezinteresowność z całą pewnością podpadała mu pod rzeczy, na które trzeba szczególnie uważać. W sumie tak bardzo się temu nie dziwiłam. Sama również za życia ostrożnie podchodziłam do ludzi, którzy coś mi oferowali, nie oczekując nic w zamian. Byłam przekonana, że prędzej czy później upomną się o swoje. Na świecie nic nie jest za darmo.
- Jesteś naiwna, wiesz? - spytał z nieukrywaną kpiną. - Strasznie przypominasz mi Lissę. Ona też wierzyła w ludzką dobroć oraz szczerość. Bezgranicznie mi ufała i skończyła tak samo, jak ty.
- Lissa to twoja siostra? - Nie chciałam zadawać tego pytania, ale wypłynęło z moich ust, nim zdążyłam je powstrzymać. Chłopak spochmurniał i już wiedziałam, że więcej od niego nie wyciągnę.
Pięknie to zaprzepaściłaś - skrytykowałam samą siebie.
- Była moją siostrą - odpowiedział po dłuższej chwili wahania, ważąc każde wypowiedziane słowo. Naprawdę zaskoczył mnie swoją odpowiedzią. Nie spodziewałam się, że zechce kontynuować naszą rozmowę, a już na pewno nie tego, że wreszcie postanowi mi cokolwiek zdradzić.
- Co się z nią stało? - Kolejne pytanie, które wypowiedziałam bez namysłu. Miałam nadzieję, że i tym razem udzieli mi normalnej odpowiedzi, ale grubo się pomyliłam. On uśmiechnął się drwiąco, kręcąc przecząco głową.
- Całkiem nieźle - pochwalił, posyłając mi kolejny złośliwy uśmiech. - Z resztą... Możesz dalej kombinować, ale ja i tak nic ci więcej nie zdradzę. Musisz jeszcze trochę pogłówkować, jak zdobyć te informacje. To nie jest takie łatwe, duszyczko.
     Chyba mogłam się tego po nim spodziewać. Przez krótką chwilę miałam nadzieję, że wreszcie coś osiągniemy, a on dalej zachowuje się jak duży dzieciak, który nie zdaje sobie sprawy z powagi sytuacji. Widziałam, że świetnie się bawi, mogąc mnie bezkarnie denerwować i nie zamierza tego zaprzestać.
- Czemu taki jesteś? - spytałam z rezygnacją i obdarzyłam go oburzonym spojrzeniem. - Nie możesz choć raz zachować się jak normalny człowiek?
- Takie geny - odparł ze śmiechem, ale zaraz spoważniał. Znowu nad czymś mocno się zamyślił, po czym popatrzył na mnie z wahaniem. - Dlaczego to dla ciebie takie ważne?
- Nie wiem czemu tak bardzo się tym wszystkim przejmuję - wzruszyłam ramionami. - Chyba chcę ci po prostu pomóc. Sam z nim nie wygrasz.
- A skąd ty to możesz wiedzieć, co? Nie znasz go.
- Mylisz się - odpowiedziałam, krzywiąc się na samo wspomnienie tamtego spotkania. - Gdyby nie ten dom, nie rozmawialibyśmy teraz ze sobą. To on stanął w mojej obronie, gdy... Nie, to nie jest teraz ważne... Wiesz, że Oliver nie lubi, gdy mu się odmawia? A w dużym skrócie, ja to właśnie zrobiłam.
- I ty chcesz, żebym był z tobą szczery? - prychnął lekceważąco. - Sama skrywasz tajemnice, którymi nie chcesz się ze mną podzielić. Dlaczego ja mam to robić? Nawet nie odpowiadaj... Może i zdążyłaś go poznać, ale i tak mi nie pomożesz. W końcu nie możesz wychodzić z domu, a ja nie zamierzam chować się w nim jak zwykły tchórz.
- Znajdę jakiś sposób - odparłam bez przekonania. Wiele razy próbowałam wyrwać się z tych czterech ścian, lecz daremnie. Dom nie pozwolił mi opuścić swego wnętrza. W zamian za bezpieczeństwo, którym mnie obdarzył, trzymał moją duszę w szponach i traktował jak swoją własność. Nic nie mogłam z tym zrobić. Ta umowa nie miała żadnych luk, które pozwalały mi na jakikolwiek dodatkowy ruch.
- Sama w to nie wierzysz - zauważył trafnie i westchnął. - Dobra, chyba to jedno mogę ci zdradzić, ale o więcej mnie nie proś. Skoro sama masz prawo do prywatności, ja również się tego domagam. Opowiem ci o mojej siostrze, ale na tym koniec. Lissa była pierwszą ofiarą, która przeze mnie ucierpiała. Postawiłem się, a oni ją zabili. Miała tylko cztery lata... - Głos mu się załamał, a na twarzy pojawił się grymas bólu, którego nie mógł do końca powstrzymać. Dotarło do mnie, jak bardzo musiał ją kochać i nie mógł wybaczyć sobie tego, że to właśnie przez niego straciła życie, którego tak naprawdę nie zdążyła jeszcze dobrze rozpocząć. Widziałam, jak walczy sam ze sobą: jak zaciska zęby i pięści, próbując się opanować, lecz to nie przynosiło żadnych rezultatów.
- Neid, jeżeli nie chcesz, to nie mów. Widzę, ile cię to kosztuje - szepnęłam, ale on potrząsnął głową i kontynuował swoją opowieść.
- Byliśmy taką wzorową, kochającą się rodzinką bez żadnych problemów czy zmartwień, wiesz? Ojciec był prezesem w banku, a matka prowadziła własny salon mody, który cieszył się znakomitą renomą wśród wielu wybitnych gwiazd ekranu. Oboje uwielbiali swoją pracę i byli jej oddani, lecz znajdywali też czas dla mnie, Matta i Lissy. Potrafili tak rozplanować swoje życie, aby być przy nas, gdy ich potrzebowaliśmy. Nie mieliśmy powodów, by narzekać. Dobrym dowodem na to jest Matt, który skończył szkołę z wyróżnieniem i poznał Clarę. Resztę mniej więcej znasz - powiedział z lekkim wyrzutem, a ja pokiwałam głową, przypominając sobie jego sen, który wyjaśnił mi kilka rzeczy. - W każdym razie, gdy ukradłem tę cholerną książkę, Oliver szybko się o nią upomniał. Przyszedł do naszego domu akurat wtedy, gdy byłem w nim sam z Lissą i zażądał zwrotu. Jednak znów się przeciwstawiłem. Gdybym tylko wiedział, do czego to doprowadzi... nigdy nawet bym jej nie tknął. Dobro tych wszystkich dzieciaków nie było warte takiej ceny. Wtedy nie byłem jeszcze tego świadomy. Widząc moją zbuntowaną postawę, Oliver poczerwieniał ze złości, ale wiedział, że ze mną nie będzie miał łatwo i wtedy spojrzał na Lissę... Kazał dwójce swoich sługusów mnie unieruchomić, a sam podszedł do mojej siostry.
     Zamknęłam oczy, nie chcąc więcej tego słuchać. Wiedziałam, do czego to wszystko prowadzi, ale Neid nawet nie zwracał na mnie uwagi i bezlitośnie kontynuował dalej, zbyt pochłonięty własną historią. Z łatwością mogłam sobie wyobrazić przystojnego nastolatka, który kuca przy małej, wystraszonej dziewczynce. Oczyma wyobraźni widziałam, jak Lissa cofa się w geście obrony, a jej oczy rozszerzają się z przerażenia. Mimo, że była młoda, wiedziała, że dzieje się coś złego. Może liczyła, że starszy brat jak zwykle jej pomoże? Niestety on został pozbawiony tej możliwości.
      Mimowolnie zadrżałam.
- Podał jej nóż i uśmiechnął się, jakby od zawsze był dla niej największym przyjacielem. Lissa już wtedy nie była sobą; została otumaniona i pozbawiona wolnej woli. Nie umiała się bronić, więc stała się zwykłą marionetką w jego rękach. Słyszałem jak krzyczy i płacze, gdy ostrze noża raz po raz przecinało jej delikatną skórę, a krew spływała na kuchenną podłogę. Widziałem, jak na mnie patrzy... Do końca wierzyła, że ją uratuję, ale nic nie mogłem zrobić, oprócz proszenia i błagania, by ją zostawił. Zapewniłem, że zrobię wszystko, czego ode mnie zażąda, ale jego to już nie obchodziło. Było za późno...
- Przestań! - wrzasnęłam, pragnąc odgonić od siebie przerażającą wizję.
- Nie uratowałem jej - szepnął, patrząc mi uważnie w oczy, a potem na własne dłonie, jakby spodziewał się zauważyć na nich ślady krwi. - Nie uratowałem jej... Nie potrafiłem, a teraz jej już nie ma.
- To nie twoja wina - odparłam ze współczuciem. Nie znałam słów, które mogłyby przynieść mu jakąkolwiek ulgę, a mimo to niezdarnie próbowałam go pocieszyć. - Gdybyś mógł, to bez wątpienia rzuciłbyś się jej na ratunek. Masz dobre serce.
     Chłopak spojrzał na mnie, jakbym przybyła z innej planety. Wiedziałam, co o mnie w tamtej chwili myśli, ale powstrzymał się od komentarza. Sama zrozumiałam, że moje słowa zabrzmiały okropnie dziecinnie i głupio. Dobre serce? A co ja mogę o tym wiedzieć. Kwestia, którą wypowiada się w tych wszystkich płaczliwych filmach romantycznych nijak nie odnosiła się do sytuacji, w której się znaleźliśmy.
- Coś mi tutaj nie pasuje - zaprotestowałam, przerywając niezręczną ciszę. - Skoro osiągnęli swój cel, to co jeszcze chcą od ciebie?
- Umyka ci jeden, ważny fakt. Oni faktycznie zabili Lissę, ale nie odzyskali tego, po co przyszli. Zostawili mnie samego, grożąc, że jeszcze wrócą. Nie wiem czemu nie zabrali od razu, tego po co przyszli... Nie zastanawiałem się nad tym, bo  to nie było w tamtym momencie ważne. Kiedy mnie puścili, miałem nadzieję, że jeszcze uda mi się uratować Lissę, lecz ona już nie żyła. Widziałem jej ducha, który patrzył na mnie ze smutkiem, a potem zniknął... Właśnie od tamtego momentu moje cudowne zdolności nasiliły się.
- Neid... - Sama nie wiedziałam, co powiedzieć. Niepotrzebnie zmuszałam go do wyznań, bo przecież to i tak nic nie zmieni. Rozdrapałam tylko rany, które nie zdążyły się jeszcze do końca zagoić i zmusiłam go do powrotu do przeszłości, o której najwyraźniej chciał zapomnieć.
- Znikaj. Chcę być teraz sam.
     Skinęłam głową, szanując jego decyzję. Zniknęłam, a po chwili schody prowadzące na piętro zaskrzypiały i do salonu wślizgnęła się Clara. W białym, puchatym szlafroku niepewnie podeszła bliżej. Automatycznie spojrzałam na elektroniczny zegarek, którego czerwone cyfry wskazywały czwartą nad ranem. Co ona wyprawia na nogach o tak wczesnej porze? Czyżby wyrzuty sumienia nie dawały jej spać?
     Dziewczyna podeszła do Neida i opadła na fotel stojący najbliżej. Chwilę przyglądała się chłopakowi w zamyśleniu, jakby zastanawiając się, co powiedzieć, a potem westchnęła i zaczęła bawić się kosmykiem jasnych włosów.
- Pomyliłaś pokoje? - W końcu to brunet przerwał męczące milczenie, spoglądając na nią z niechęcią. - Dom nie jest taki duży, ale mogę ci pomóc. Twoja sypialnia znajduje się na drugim piętrze, pierwsze drzwi od lewej. Chyba, że wybierzesz drugą opcję, wtedy musisz udać się do drzwi z numerem trzy. Wydaje mi się, że to właśnie tam znajdziesz Matta.
- Nie musisz silić się na dowcip, Neid - odparła, wywracając oczami. - Chciałam tylko sprawdzić, czy z tobą wszystko dobrze. Wydawało mi się, że słyszę jakieś głosy.
- Na to ja już nic ci nie poradzę. Pomóc może tylko psychiatra. I to jakiś dobry.
- Widzę, że humor ci dopisuje.
- Wręcz przeciwnie. Ale cieszę się, że tak się o mnie martwisz, bo cóż bym bez ciebie zrobił? I jak, zadowolił cię mój stan? Spokojnie możesz iść już spać, czy masz jeszcze jakieś nurtujące pytania?
- Matt miał rację. Nic ci nie jest, a ja niepotrzebnie się tobą przejmuję - westchnęła i, obdarzając go nieprzyjemnym spojrzeniem, wstała z fotela. Wahała się przez chwilę, jakby zastanawiając nad tym, co zrobić. Widziałam, że chce jeszcze coś dodać, tylko zastanawia się, czy jest to odpowiedni moment.
- Możesz się pospieszyć? Chętnie poszedłbym już spać, ale nie lubię jak ktoś nade mną stoi - westchnął Neid, układając sobie wygodniej poduszkę. Mimowolnie uśmiechnęłam się, obserwując tą scenkę.
- Uważaj, bo gra już się rozpoczęła, a zasad jeszcze nie znasz - szepnęła w końcu i uśmiechając się łagodnie, dodała - Miłych snów, voleur. I tobie też, mademoiselle.
     Nim chłopak zdążył cokolwiek odpowiedzieć, ona już wyszła, znikając w ciemnościach. Nie mogłam nie zauważyć jego miny. Oprócz szoku, na jego twarzy wykwitł również strach.
- Cholera... - zaklął cicho.


voleur (fran.) - złodzeju
mademoiselle (fran.) - panienko

Dzień wcześniej, ale nie mogłam się powstrzymać ;) Rozdziału nie skomentuję, tym razem pozostawiam to wyłącznie wam.

Pozdrawiam!