Rozdział 3

    Neid wybiegł na zewnątrz, w biegu przeskakując kilka drewnianych schodków werandy i zaczął wymachiwać starą gazetą.

- Matt! Zobacz, zobacz, co znalazłem!

     Chciałam za nim wyjść na zewnątrz, ale przy progu odbiłam się od niewidzialnej blokady, którą wytwarzał dla mnie ten cholerny dom. Z wściekłości kopnęłam w barierę i obserwowałam dalsze zajście. Chłopak podbiegł do brata i jego dziewczyny, pokazując swoją zdobycz. Chwilę czytali w ciszy, a potem Clara popatrzyła na nich z niedowierzaniem.

- To znaczy, że kupiliście dom, w którym kogoś zamordowano? Czy wam już kompletnie na głowę upadło? No po prostu świetnie! Nie zostanę tutaj ani chwili dłużej!

     Nie mogłam powstrzymać uśmiechu pełnego satysfakcji, gdy widziałam, jak odchodzi w niewiadomym kierunku. Wytrzymała nawet krócej niż przewidywałam. Nieźle.

- Musiałeś z tym akurat teraz wyskoczyć? Mało jest już zestresowana? Idź do pokoju, już! - zawołał ze złością blondyn i pobiegł za uciekającą dziewczyną.

     Neid popatrzył na niego ze zdumioną miną, po czym posłusznie wrócił do domu. Był naprawdę zły. Nie musiałam nawet na niego patrzeć, by wyczuć jego aurę. A ona... Ona buzowała potężnym gniewem. Nie takiej reakcji się spodziewał i chyba to go tak bardzo rozwścieczyło. Wbiegł do domu, po czym wrócił do swojego nowego pokoju. Nie pobiegłam od razu za nim, ale i tak słyszałam, jak mocno trzaska leciwymi drzwiami. Myślałam, że dom go za to ukaże, ale w ogóle nie zareagował. Coraz bardziej zaczęłam wątpić czy jeszcze kiedykolwiek wykaże jakieś emocje. Nie żeby mi ich brakowało. Chociaż, gdy dokazywał swoimi różnymi, nieraz sprzecznymi, humorami wiedziałam, na co się przygotować, a teraz stanowiło to jedną, wielką niewiadomą. Wydawał się spokojny, dokładnie jak niebezpieczny potwór podczas krótkiej drzemki. Z całą pewnością konsekwencje jego przebudzenia będą opłakane. Pytaniem pozostawało to, kto tym razem ucierpi?

     Westchnęłam, ruszając śladami chłopaka. W jakiś dziwny, irracjonalny sposób poczułam się za niego odpowiedzialna. Neid był rozczarowany i zły, a ludzie w takim stanie nie zachowują się zbyt mądrze. Nieśmiało przeniknęłam przez ścianę, po czym stanęłam w kącie pokoju. Nie chciałam się narzucać, ale wolałam mieć go na oku.
     Nastrój bruneta był podły. Leżał na łóżku, wpatrując się bezmyślnie w poszarzały sufit. Jego uczucia nie stanowiły dla mnie żadnej tajemnicy, bo zbyt dobrze znałam naturę ludzką. Pragnął po prostu zainteresowania, chciał zwrócić na siebie uwagę brata, a po raz kolejny został po prostu zlekceważony. Jeszcze kilka lat temu wcale bym tego nie zrozumiała, bo w końcu byłam ukochaną, rozpieszczoną jedynaczką. Rodzice stawali na głowie, aby spełnić każde moje życzenie... Jednak teraz diametralnie się to zmieniło. Zamknięta w tym domu, zostałam rozpaczliwie samotna i opuszczona. Momentami chciałam tak zwyczajnie z kimś pogadać, ale było to niewykonalne. Zwyczajnie niemożliwe.

     Westchnęłam i ponownie skoncentrowałam się na chłopaku. Nie zmienił pozycji, ale w jego rękach pojawiła się mała, przeźroczysta torebeczka z białą zawartością. Wbrew sobie podeszłam bliżej i spojrzałam na niego z niedowierzaniem. To przed tym ostrzegał go Matt? Narkotyki? Nie znałam się na tym, ale przecież nie wyglądał na osobę z takim uzależnieniem. Choć z drugiej strony chyba nie powinnam się tak bardzo dziwić. W końcu mieszkałam już trochę w tym mieście i znałam jego mieszkańców oraz ich nawyki. Jednak on wydawał się taki wesoły, beztroski, nawet miły. Całkowicie inny od całej reszty...

Nie bierz tego! Nie bierz tego, do cholery! - wrzeszczałam w myślach, pragnąc go przekonać do swoich racji, lecz nie ośmieliłam się odezwać na głos. Nie wiedziałam, jak silna jest jeszcze moja moc. Czy usłyszy to, co mówię, czy nie? W każdym razie patrzyłam na niego błagalnie, marząc o tym, by nie robił żadnych głupstw.

- Jest tu ktoś? - spytał, rozglądając się po pokoju niespokojnie. Kilkakrotnie przeczesał wzrokiem miejsce, w którym właśnie stałam, ale po prostu  pokręcił głową, wzruszył ramionami i ponownie wyciągnął się na łóżku. Nie, nie widział mnie. To niedorzeczne. Przecież nie mógł mnie widzieć, prawda? A gdyby jednak coś zauważył, to nie zachowywałby się w tak naturalny sposób. Chyba...

- Głupi Matt myśli, że może mnie kontrolować - mruczał, ciągle bawiąc się niewielką torebką. - To moje życie, moje decyzje, a jemu nic do tego.

     Chwilę ważył ją w ręku, po czym zamknął oczy w zastanowieniu. Gdy je otworzył wciąż miał niezdecydowany wzrok. Widać, że walczyły w nim dwie sprzeczne osoby. Zdrowy rozsądek kazał mu to odłożyć, lecz nałóg kusił ze zdwojoną siłą. Jeszcze raz popatrzył na nią z zaciekawieniem oraz niespokojnym pożądaniem, a potem westchnął i odłożył na szafkę nocną, stojącą tuż obok. Podeszłam do niej bliżej, a gdy nie patrzył, zrzuciłam torebeczkę na podłogę.

Później się jej pozbędę, pomyślałam.

     Natomiast chłopak w międzyczasie zapadał w sen. Wyglądał tak uroczo i niewinnie z tymi rozczochranymi czarnymi włosami na białej poduszce! Gdy spał wcale nie przypominał tego zatwardziałego buntownika, na którego starał się pozować. Było w nim coś takiego... Dziwnego, niepokojącego, a zarazem niezwykle intrygującego. Uśmiechnęłam się sama do siebie, przyglądając się mu jeszcze przez dłuższą chwilę. Nie powinnam się rozczulać ani odczuwać sympatii. Te uczucia już dawno zniknęły z mojego życia... A przynajmniej tak mi się wydawało. Jednak, od kiedy do domu wprowadził się ktoś nowy, coś się stanowczo zmieniło. Byłam przekonana, że wiem już wszystko, co można wiedzieć o byciu duchem, lecz znowu ktoś zachwiał moją pewnością siebie. To wręcz niewybaczalne!

     Z niechęcią odwróciłam od niego wzrok, a potem schyliłam się i podniosłam upuszczony przedmiot, po czym opuściłam pokój, cicho otwierając drzwi. Powoli zeszłam na dół, rozglądając się dookoła. Widok lewitujących rzeczy raczej nie podziałałby dobrze na znerwicowaną blondynkę. Chociaż, z drugiej strony, byłoby to całkiem przyjemne widowisko. Jednak nigdzie ich nie widziałam, więc zapewne jeszcze nie wrócili. Byłam ciekawa czy Mattowi w końcu uda się ułaskawić swoją dziewczynę. Na pewno będzie to ciężkie zadanie...

     Minęłam kuchnię i przeszłam do salonu. Wszędzie panowała ta sama, okropna cisza, od której aż bolały mnie uszy.

     W sumie nie miałam pojęcia, co zrobić ze swoją nową zdobyczą. Nie mogłam po prostu wyjść na zewnątrz i wyrzucić jej do jakiegoś oddalonego kontenera, a porzucenie ją w domu też nie było zbyt mądrym posunięciem. Mogłam się założyć, że narobiłoby to kłopotu Neidowi. Z niewiadomego mi powodu chciałam go przed tym uchronić. Po dłuższym namyśle, po prostu zamachnęłam się i cisnęłam nią przez otwarte okno, prosto w gęste zarośla. Tam nikt nigdy się nie zapuszczał, wiec raczej nikt też nie powinien jej znaleźć, a nawet gdyby, to może nie przyjdzie mu do głowy, aby szukać właściciela akurat w tym domu.
      Jeszcze chwilę krążyłam po domu, ale nie mogąc znaleźć sobie interesującego zajęcia, udałam się w swoje ulubione miejsce - na strych.

     Strych był zagracony najróżniejszymi, mniej lub bardziej potrzebnymi, przedmiotami. Dużą część przestrzeni zajmowała stara, dębowa szafa wypełniona rozmaitymi ubraniami, tkaninami, oryginalnymi kapeluszami, zżółkniętymi firanami i niezliczoną liczbą kolorowych pudełek. Jej pojemność mogła  porządnie zaskoczyć każdego.

     Natomiast za nią stała wielka skrzynia z moimi starymi zabawkami z dzieciństwa, zdjęciami oraz kasetami video z naszego życia - zasługa kolejnej durnej pasji ojca. Dzięki niemu każdy fragment mojego dorastania znalazł się na kawałku taśmy i kto tylko zechciał, mógł go obejrzeć. Po prostu świetnie.

     Przy oknie, rodzice ustawili stosy książek, których nigdy w domu nie brakowało. Nie zdążyłam przeczytać ich wszystkich za życia, a teraz miałam do tego idealną okazję. W końcu, co można robić przez całą wieczność, zamkniętym w jednym domu? Podeszłam do nich i chwyciłam pierwszą z brzegu, po czym usadowiłam się na parapecie tuż za nimi. Książka wyglądała na starą, a jej poniszczoną okładkę pokrywała spora warstwa kurzu. Przetarłam ją wierzchem dłoni i przyjrzałam się jej uważnie, ale nie potrafiłam odczytać tytułu. Po części dlatego, że złote litery na czarnej skórze wypłowiały i zostały zatarte, a po części też dlatego, że nie był to język, który znałam. Z wahaniem otworzyłam ją na pierwszej stronie, ale tutaj również czekało mnie wielkie rozczarowanie - wszystko spisane było takim samym eleganckim charakterem pisma, w języku, którego nigdy nie widziałam na oczy. Rodzice często podróżowali po świecie, zwożąc do domu coraz to nowsze książki. W sumie każdy ma jakąś pasję, prawda? Niektórzy zbierają znaczki, a inni stare księgi... Przygryzłam wargę w zastanowieniu, lecz w końcu odłożyłam ją, równocześnie sięgając po kolejną. Ta wydawała się już znacznie nowsza i bardziej zadbana. Przelotem spojrzałam na ładną, czarną okładkę bez tytułu. Jednak, kiedy zapoznałam się z jej treścią, odkryłam, że jest to całkiem okazały tomik wierszy autorstwa poetki, której nie znałam. Nie przepadałam za poezją, bo nigdy jej tak naprawdę nie rozumiałam. Zawsze wydawała mi się zbyt osobista, jako lektura powszednia, ale teraz postanowiłam się przełamać. Otworzyłam pierwszą stronę i przeniosłam się w całkowicie inny świat, na krótką chwilę zapominając o wszystkich zmartwieniach.

     Ocknęłam się, gdy przez okno wpadły pierwsze promyki słońca. Przeciągnęłam się, zaznaczyłam stronę, na której skończyłam i ruszyłam do wyjścia. Na dole panowała niesamowita cisza oraz spokój.  Czyżby nieproszeni goście wymknęli się pod osłoną nocy? Powoli zeszłam po schodach, aby rozeznać się w sytuacji.
     Na piętrze wszystkie sypialnie były pozamykane, więc udałam się prosto na parter. Gdy byłam w połowie schodów, z salonu doszły mnie przyciszone krzyki, które natychmiast przykuły moją uwagę. Zaniepokojona pokonałam resztę drogi i stanęłam zaskoczona. Spodziewałam się jakieś awantury, a tymczasem zastałam Neida wyciągniętego na kanapie i grającego w jakąś grę na konsoli. Chłopak zastrzelił kolejną postać, która pojawiła się na ekranie telewizora, uśmiechając się z samozadowoleniem. Przyglądałam się mu z zamyśleniem, zastanawiając się, kiedy zdążyli wnieść te wszystkie meble. Salon był bowiem na nowo umeblowany i wysprzątany. Światło wpadające przez okno nadało mu pogodny, niecodzienny wygląd, do którego nie byłam przyzwyczajona.
       O co tu chodziło? Przecież to nie tak miało być! Mieli się przestraszyć, po czym wynieść jak najdalej stąd, a nie rozpakowywać!
       Przygryzłam wargę, wracając spojrzeniem do chłopaka, całkowicie pochłoniętego swoją grą. Nie zwracał na nic innego uwagi. Wydawało się wręcz, że wszystko może się walić oraz palić, a on i tak nie oderwie wzroku od ekranu. Potrząsnęłam głową z niedowierzaniem.
       Schody prowadzące na piętro ponownie zatrzeszczały i do salonu wszedł jego starszy brat, ubrany w sprane, jasne jeansy oraz zielony t-shirt. Z nieco za długich włosów, które wpadały mu w oczy, skapywały kropelki wody. Mimo widocznych cieni pod oczami, dalej wyglądał jak przecudny i może też nieco niewyspany anioł.
- Jak noc? - zapytał Neid, nie przenosząc na niego wzroku, choć na jego ustach pojawił się kpiarski uśmiech. Matt nie odpowiedział, tylko westchnął i usiadł obok niego.
- Co to? - zagadnął, wskazując głową na konsolę.
- Call of Duty Black Ops. Dołączysz się? - spytał, podając mu kolejny czarny joystick. Blondyn jednak pokręcił głową.
- Hmm... Kuszące, ale nie mogę. Ktoś w końcu musi być tutaj odpowiedzialny i przygotować śniadanie, żebyście z głodu nie pomarli - zaśmiał się, przechodząc do kuchni. Neid teatralnie przewrócił oczami, powracając do gry.
     Natomiast ja dalej stałam w tym samym miejscu, a moje myśli pędziły z zawrotną prędkością. Wydawało mi się, że przeniosłam się do innego, całkiem obcego wymiaru. Przecież to nie tak miało być! Co takiego wydarzyło się w ciągu nocy, że aż tyle rzeczy się pozmieniało? I co teraz będzie?

Wy niedobrzy niedobrzy szantażyści ^^ Specjalnie dla was dodałam wcześniej ;) Nie sprawdzałam jakoś szczególnie błędów, więc mogą wystąpić...

Następny 1 sierpnia i to moje ostatnie słowo, zwłaszcza, że mam tylko jeszcze jeden rozdział na zapas :P

Deszcz, deszcz, deszcz, a ja się nudzę -.-  Ale oczywiście zapełniam sobie czas pisaniem, a oprócz pisania sięgnęłam nawet po ołówek! Strasznie dawno nic nie rysowałam, więc i rezultaty mało zadowalające, ale pokażę wam co stworzyłam :P

Przedstawiam wam moją wizję Alexis Klik! 
Aha, jeszcze jedno, ci którzy chcą być powiadamiani o nowościach, prosiłabym, aby wpisali się do zakładki "Powiadamiani". 
Pozdrawiam serdecznie!