Rozdział 16

Alexis

    Coś było nie tak. Nie potrafiłam jednoznacznie stwierdzić, co to takiego, ale w mojej głowie natychmiast rozdzwonił się ostrzegawczy alarm. Zawsze tak miałam, gdy intuicja chciała mnie przestrzec przed czymś niebezpiecznym. Przeważnie się udawało, ale czasami nie pozwoliłam jej dojść do głosu. Może gdybym zawsze słuchała tego podszeptu, moje życie potoczyłoby się nieco inaczej? Może wcale bym nie zginęła? Często zastanawiałam się, jakby wyglądała przyszłość, gdyby wykreślić ten przykry incydent. Jak los pokierowałby drogami? Kim bym teraz była i co osiągnęła? To wszystko stanowiło dla mnie wielką niewiadomą, o której momentami wolałam po prostu nie myśleć. Bo po co rozwodzić się, ubolewać nad czymś, na co nie mamy najmniejszego wpływu? To bez sensu.

     Powoli odchyliłam powieki, po czym zamrugałam kilkakrotnie, lecz uporczywa ciemność nie chciała sprzed nich zniknąć. Ograniczała ona widoczność i wprowadzała w dziwny, lekko nerwowy nastrój. Nie niosła ze sobą niczego dobrego - tego byłam pewna. Serce zaczęło szybciej bić, a po mojej skórze przebiegł zimny dreszcz. Chciałam uciec… ale dokąd? Gdzie nie spojrzałam, widziałam tylko mrok, który od dziecka napawał mnie strachem.

     Kolejne zmysły zaczęły się stopniowo rozbudzać, a mózg pracował na najwyższych obrotach, lecz mimo tego nie mogłam przypomnieć sobie, jak znalazłam się w tym miejscu. Ostatnim zapamiętanym wydarzeniem było to, w którym Neid odprowadził mnie do pokoju. Dalej moja pamięć zawodziła. Weszłam do środka? Chyba tak... A może jednak nie? Na pewno dotykałam klamki, ale co dalej? Nie miałam pojęcia.

     W każdym razie jeszcze raz spróbowałam przebić się przez otaczającą mnie, nieprzeniknioną ciemność. Wyciągnęłam przed siebie rękę, ale dostrzegłam tylko jej niewyraźny zarys. Rozejrzałam się dookoła, lecz nie natrafiłam na żadne źródło światła. Nawet malutkiego okienka, nikłego promienia słonecznego wpadającego przez jakąś szczelinę… Zupełne zero. Jednak musiało być stąd wyjście, bo w końcu jakoś się tu znalazłam. Nie byłam już duchem, więc nie mogłam przenikać przez ściany. Dlatego też pełna determinacji poderwałam się do góry i ruszyłam przed siebie w poszukiwaniu drzwi. Powoli, ostrożnie stawiałam każdy kolejny krok, badając nieznany grunt. Podłoga wydawała się równa, pozbawiona przykrych niespodzianek, ale w końcu nie mogłam mieć absolutnej pewności, na co natrafię po przejściu kilku metrów. Ile jeszcze będę musiała ich pokonać zanim dotknę ściany? O ile takowe tu w ogóle są. Bo co jeżeli jest to bezkresna pustka, w której będę musiała się błąkać po kres swoich dni? Nigdy się stąd nie wydostanę, nigdy już nic nie zobaczę. Zginę w ciemnościach jak zwykły robak czy brudny szczur... Przecież jest to całkiem możliwe. Nikt nie da mi gwarancji, że tak się nie stanie. Wpadałam w coraz większą panikę, gdy nagle coś po mojej prawej stronie błysnęło oślepiającym światłem - tak jasnym, że aż musiałam zmrużyć oczy. Wydawać by się mogło, że dzięki temu choć na chwilę będę mogła zobaczyć pomieszczenie, w którym się znalazłam, ale nic takiego nie nastąpiło. Mrok zdawał się pochłaniać wszelką jasność, żywić się nią i dzięki temu nabierać na intensywności. Z wcześniejszego przebłysku nie pozostał żaden ślad.

- Alexis...

     Cichy szept, bardziej przypominający syk węża, aniżeli człowieczy głos, rozległ się tuż za mną. Poskoczyłam przerażona, po czym odwróciłam się w stronę potencjalnego zagrożenia, ale nic tam nie dostrzegłam. Nie słyszałam też żadnych kroków, niczego co świadczyłoby o czyjejś obecności.

Za to podłoga... Z nią działy się niepokojące rzeczy. Nie mogłam tego zobaczyć, ale czułam, że coś ciepłego i wilgotnego otacza moje kostki niczym żelazne kajdanki. Woda? Nie, to było stanowczo za gęste. Zrobiłam niezdarny krok do przodu, ale to niewiele dało. Niezidentyfikowana ciecz otaczała mnie za wszystkich stron.

- Alexis... Chodź do mnie...

     To już nie mogły być omamy. Ktoś ewidentnie mnie wołał, choć nikogo nie widziałam. Musiał mieć przy tym niezłą zabawę, widząc, jak trzęsę się ze strachu i usilnie staram się znaleźć wyjście. Nic z tego. To nie był mój świat, to nie ja ustalałam tu zasady. Miałam już serdecznie dość tego miejsca. Pragnęłam światła, towarzystwa innych ludzi... Chciałam wrócić do domu, ciepłego łóżka i wszystkich atrakcji swojego szarego, nudnego życia. Zatęskniłam za kłótniami braci, obecnością podejrzliwej Clary, a nawet w jakimś stopniu za Neidem i tym jego nieznośnym, dziecinnym zachowaniem. Gdy tylko o tym pomyślałam powietrze się zmieniło. Zadrżało, po czym zrobiło się nieznośnie ciężkie. Ledwo trzymałam się na nogach, z trudem łapiąc każdy kolejny oddech.

- Alexis! - Ten głos rozpoznałam bez problemu. Neid. On też tu jest? Gorączkowo rozglądałam się dookoła, lecz nigdzie go nie widziałam. Za to poczułam ohydny, charakterystyczny zapach krwi. Co tu się działo?

     Usłyszałam krzyk, a potem cichy jęk bólu.

- Neid! - Bezmyślnie rzuciłam się w stronę, z której dochodził ten odgłos, już nie zważając na to, że mogłam się przewrócić. Musiałam sprawdzić, co stało się z chłopakiem i czy nic mu nie jest.

- Nie! - Tym razem w jego głosie wychwyciłam zdenerwowanie, a może wręcz przerażenie. - Nie, nie podchodź tu!

     Nie posłuchałam go. Krok za krokiem dzielnie brnęłam przez lepką breję, która sięgała mi już łydek. Gdy byłam już całkiem blisko, do moich uszu dotarł kolejny przerażający okrzyk, a potem szaleńczy chichot.

- Kto tu jest? - zawołałam w przestrzeń, przystając. Nagle ciemność, jakby za dotknięciem magicznej różdżki, zniknęła. Niespodziewanie rozbłysło jasne światło, oślepiając mnie. Dłuższą chwilę musiałam walczyć, aby się do niej przyzwyczaić oraz pozbyć się natrętnych łez, które cisnęły się mi do oczu. Przysłoniłam twarz dłonią, a gdy wreszcie ją opuściłam, zaniemówiłam z przerażenia.

    Na podwyższeniu, pośrodku sali stał Neid. Wokół niego unosił się kłąb czarnej pary, który raz po raz muskał jego skórę, głęboko ją przecinając. Z ran płynęła krew i spływała na ziemię licznymi strużkami. Dopiero ten widok uświadomił mi, w czym właściwie stoję. Ciemny, bardzo ciemny, czerwony płyn... Ale to nie możliwe - żaden człowiek nie posiada tyle krwi. A to właśnie nią wypełniona była cała sala. Chociaż… czy na pewno? Ona nie jest taka gęsta... Więc co to jest? To absurd! Odrzuciłam na bok wszystkie myśli, nie dając się wytrącić z równowagi i z powrotem skupiłam się na chłopaku. Wyglądał okropnie - poobijany, z mnóstwem otwartych ran, z których drobnymi strużkami ciekła krew. Przymknął oczy, więc nie mogłam stwierdzić, czy jest świadomy tego, co tak naprawdę dzieje się wokół niego. O tym, że żyje świadczył tylko cichy jęk, który co chwilę wymykał się przez jego sine, półotwarte usta.

     Mimo własnego przerażenia, bez głębszego zastanowienia ruszyłam w jego stronę, pragnąc pomóc. W tej chwili nie liczyło się nic innego. Byłam zaledwie kilka kroków od niego i myślałam, że już nic mnie nie powstrzyma. Dopiero, gdy postawiłam stopę na podwyższeniu, Neid otworzył oczy, spoglądając na mnie ze strachem. Nerwowo kręcąc głową, bezgłośnie próbował mnie powstrzymać, ale było za późno. Podbiegłam do niego, lecz powstrzymała mnie owa tajemnicza mgła. Nie wiedziałam, jak sobie z nią poradzić...

- Uciekaj - Neid popatrzył na mnie błagalnie, co było głupie. Musiałam mu pomóc! Tylko jak? Okrążyłam go dookoła, usilnie szukając jakichś słabych stron tego więzienia. Bezskutecznie.

- Nie odejdę bez ciebie - mruknęłam, starając nie patrzyć się na jego okaleczone ciało. Na samo wspomnienie czułam okropne mdłości, a łzy momentalnie spływały po policzkach.

- Ignorancja bywa niebezpieczna, wiesz?

     Odwróciłam się na pięcie, ale zobaczyłam tylko ten sam czarny dym, który otaczał Neida, a teraz zbliżał się również do mnie,  nabierając przy tym coraz wyraźniejszych kształtów. Raz przypominał postać zdeformowanego człowieka, a potem znów się rozmywał w kłęb ciemnego dymu. Jedyne co cały czas pozostawało wyraźnie, to potworne, czerwone ślepia pozbawione białek, które wpatrywały się we mnie z żądzą mordu. Z chmury wyłoniła się czarna, pomarszczona dłoń i zaczęła się zbliżać. Gdy już myślałam, że sięgnie po mnie, ona cofnęła się i wróciła do chłopaka.

- Wiesz dlaczego on? - wycharczał niewyraźnie mój rozmówca, a jego dłoń zmieniła się w ostry sztylet. - Bo ci na nim zależy. Nie od dziś wiadomo, że ranimy osoby, które najbardziej kochamy. Mnie też na kimś zależało... aż za bardzo. Zrobiłem głupotę, która nigdy nie została mi wybaczona. Skrzywdziłem ją i straciłem bezpowrotnie, lecz ona też zrobiła coś złego. Zdradziła mnie... Tak jakby tylko czekała na moje najmniejsze potknięcie. Nie minął nawet dzień, a ona już pobiegła do niego. Myślała, że to rozwiąże sprawę. Niedoczekanie! Ale to dawne rany... Dzisiejsza noc należy do ciebie. Odpłacisz mi za to, co zrobiła ona.

- Jaka ona? - wyjąkałam, wycofując się. - Nie mam pojęcia, o czym ty mówisz!

- Dowiesz się w swoim czasie.

     W mojej dłoni znikąd zmaterializował się ten sam sztylet, który chwilę wcześniej widziałam u niego. Mgła rozproszyła się na boki, a moje nogi same zaczęły zmierzać ku chłopakowi. Już wiedziałam, do czego to wszystko zmierza, lecz nie potrafiłam tego przerwać. Moje ciało nie należało do mnie, a jedynie wykonywało polecenia kogoś innego. Czułam się jak zwykła drewniana kukiełka, którą ktoś steruje, pociągając za sznurki. Chociaż mój mózg oraz świadomość się sprzeciwiały, próbując bronić – nie mogłam nic zrobić.

- Nie, proszę cię. Zrobię wszystko - zaczęłam błagać swojego oprawcę, lecz on zaniósł się tylko szaleńczym śmiechem.

- Wiem, że zrobisz wszystko. Już ja tego tym razem dopilnuję - warknął.

     Od Neida dzieliło mnie tylko kilka metrów. Odszukałam jego spojrzenie, pragnąc, aby zrozumiał, że nie robię tego z własnej woli. 

- Wiem - szepnął, jakby odczytując moje myśli i uśmiechnął się po swojemu.

- Przepraszam - zdążyłam odszepnąć, po czym ostrze zagłębiło się w jego ciele.

- Niee!

     Otworzyłam oczy, gwałtownie szamocząc się w puchatej pościeli. Serce nadal waliło mi ze zdwojoną siłą, gubiąc swój naturalny rytm. Nie rozumiałam, co się dzieje i gdzie tak naprawdę jestem. Czułam silne mdłości, a zimny pot spływał mi po czole oraz karku. Dopiero po dłuższej chwili zdołałam się wyplątać się z pościeli, po czym zerwałam się z łóżka. Stanowczo za szybko, bo zakręciło mi się w głowie, zachwiałam się i upadłam na podłogę z głuchym łoskotem.

     Nadal siedząc na ziemi, rozejrzałam się dookoła, upewniając się, że nadal jestem w domu, w swoim nowym pokoju. Szybko rozpoznałam błękitne ściany oraz drogie, wiekowe meble, które rodzice sprowadzili zza granicy. Początkowo miał to być salon, ale później dokupiliśmy łóżko i zmieniliśmy go w dodatkową sypialnię, w której mogliśmy przenocować częstych gości. Teraz spisał się jak ulał.

      Powoli podniosłam się i usiadłam na łóżku. Dłonie nadal mi drżały, a wyobraźnia przetwarzała jeszcze raz, scena po scenie, miniony koszmar. To wszystko było nieprawdopodobne. Ta krew, dziwna mgła i Neid...

     Jednak musiałam upewnić się, że to było tylko wytworem mojej wyobraźni. Po cichu, aby nie obudzić żadnego z domowników, opuściłam pokój i ruszyłam korytarzem w kierunku pokoju Neida.

Po ciemku odszukałam klamkę, po czym weszłam do środka, nie pukając.

     Chłopak, pomimo moich obaw, bezpiecznie spał w swoim łóżku. Nawet nie zauważył mojego przybycia, za to najwyraźniej śniło mu się coś dobrego, bo uśmiechał się przez sen i mamrotał niezrozumiałe dla mnie słowa... Długo walczyłam sama ze sobą, ale w końcu postanowiłam go obudzić.

- Neid...

     Nie zareagował. Dopiero, gdy podeszłam do niego i lekko potrząsnęłam za ramię, leniwie otworzył oczy.

- Alexis – jęknął. - Dziewczyno jest... - Zerknął na cyfrowy zegarek, który stał na szafce, i westchnął. - Trzecia w nocy. Wracaj do łóżka.

- Ale nie mogę. Widziałam potworne rzeczy.

- To tylko sen - wymamrotał, na nowo zasypiając. - Idź spać.

     Nie potrafiłam się zmusić do powrotu do swojego pokoju. To tam przyśnił mi się koszmar... A co jeśli wróci? Tego bym nie zniosła. Neid chyba zauważył moje wahanie, bo posłał mi długie, pytające spojrzenie.

- No dobra - powiedział w końcu i usiadł, spoglądając na mnie spode łba. - Jeżeli spowoduje to, że poczujesz się lepiej…

No wyszło nie najgorzej, a przynajmniej taką mam nadzieję :) 
Ostateczną ocenę pozostawiam wam.

Aha i wiem, że mam u was mega zaległości, ale spokojnie - już wszystko pomału nadrabiam. Właściwie przeczytałam, a teraz szukam czasu, aby móc to wszystko skomentować :)