Prolog

 Stary dom.

 Niby zwykłe dwa słowa, a jednak nie przywodzą miłych skojarzeń, prawda? I trudno się temu dziwić. Każdy kiedyś na pewno spotkał na swojej drodze takie miejsce. Zapuszczone i zapomniane przez ludzkie myśli. Bo któż zawracałby sobie głowę jakimś nieistotnym zlepkiem starych dech, przeżartych przez korniki? Może jedynie dzieci z ciekawością spoglądają w jego stronę, lecz karcone przez dorosłych, szybko odwracają wzrok. Dzisiejsi ludzie całkiem zatracili swoją ciekawość świata i odwagę, która mobilizuje ich do poznania nieznanego. Jednak na to na razie nic nie poradzimy. Z tym muszą walczyć sami.

Natomiast ty... Dla ciebie mam zgoła inne zadanie. Zamknij na chwilę oczy i wyobraź sobie dom. Co widzisz? Może piękne, zadbane ville z uśmiechniętymi mieszkańcami? A może po prostu swój dom? Całe jego ciepło i bezpieczeństwo... Dobrze, ale na chwilę wyrzuć z głowy wizję kolorowych zasłonek w oknach czy soczystego, równo przystrzyżonego trawnika. Już? Teraz spróbuj zobaczyć coś innego, całkiem przeciwnego. Pomyśl o naprawdę starym i strasznym budynku. Sam jego widok odstrasza przechodniów, a ciebie? Nie? To przyjrzyj się mu dokładniej. Ciemnoszary tynk miejscami uległ upływowi czasu i odpadł od leciwych ścian. W ślad za nim poszły niektóre, mniej odporne czarne dachówki. Okna trzymały się w całości, lecz sprawiały wrażenie tak kruchych, że byle podmuch wiatru mógłby je uszkodzić. Drewniane schody trzeszczały z wysiłkiem, gdy ktoś odważył się po nim stąpać, podobnie jak cała weranda. I jak? Dalej jesteś na tyle zdesperowany, by poznać jego historię? Skoro tak, to zapraszam. Jednak zanim zaczniemy nieco ocieplę jego wizerunek. Bo jednak ten dom, mimo swoich licznych wad, miał duszę i cząstką tej duszy byłam właśnie ja.