Rozdział 10

Clara

     Od zawsze natura ludzka niezmiernie mnie drażniła. No dobra, nie od zawsze. Był moment w moim poprzednim życiu, gdy byłam z niego zadowolona, a może nawet w jakimś stopniu dumna? Jednak to szybko minęło. Teraz wprost nie mogłam przyglądać się słabości, niskiej odporności na ból i cierpienie oraz potwornej zmienności, które cechowały cały ten gatunek. Ludzie na ogół nie umieją podjąć decyzji i trzymać się jej do końca, a miłość czy nawet głupie, bezsensowne zauroczenie pozbawia ich jasności umysłu. Ogłupia oraz skłania do dziwnych wyczynów, które jedynie ośmieszają człowieka. To  największe wady, choć wcale nie jedyne. Przez większość swojego istnienia błądzą bez celu, szukając swojego wielkiego szczęścia. Nie wiedzą, że takie coś w ogóle nie istnieje. Wszystkie wzloty i upadki są wpisywane w nasze życie pod dyktando ślepego losu, który miewa swoje kaprysy, lecz oni dalej wierzą, że wszystko zależy od nich. Śmiechu warte.

     Jeszcze żałośniejsze jest to, że kiedyś byłam kimś takim. Tak jak oni ulegałam pokusom i żyłam, ciesząc się każdą, nawet błahą, chwilą. Miałam kochającą rodzinę, niezawodnych przyjaciół, cudownego chłopaka. Jednym słowem sielanka. Jak każdy popełniałam liczne błędy, ale starałam się być dobrym człowiekiem. Jednak coś poszło nie tak, dlatego skończyłam tu, gdzie jestem obecnie. Moja pycha w końcu wyrwała się spod kontroli, biorąc górę nad wszystkim innym. Zaprzedałam swoją duszę Diabłu i teraz muszę mu służyć do końca swojej nieśmiertelnej egzystencji. Wykorzystywał mnie do swoich celów, a ja w tej kwestii nie miałam nic do powiedzenia. Byłam i dalej jestem zwykłym zerem. Chociaż posiadałam pewne zdolności, które chroniły mnie przed unicestwieniem, nie mogłam czuć się pewnie. To, że znałam człowiecze wady oraz zalety, było mi bardzo na rękę, bez wątpienia stanowiąc największy atut. Wiedziałam, że szalenie łatwo jest ich wykorzystać i właśnie na tym polegało teraz moje zadanie. Miałam wkręcić się w tą uroczą rodzinkę, a raczej jej żałosną resztkę i zbliżyć się do Neida. To on był utrapieniem mojego Pana, więc należało go zlikwidować. Gdyby to tylko było takie łatwe! Ale nie było. Samo dotarcie do miejsca, w którym aktualnie się znajduję zajęło mi stanowczo za dużo czasu.

     Przelotem spojrzałam na blond chłopaka siedzącego obok mnie na kanapie. On również był taki głupi i naiwny! Nie wyróżniał się niczym niezwykłym ponad tłum bezmózgów. Zauroczenie całkiem go oślepiło. Nawet nie zauważył, że w jego ukochanej zaszły jakieś znaczące zmiany, a przecież tak wytrwale twierdził, że zawsze i wszędzie pozna swoją miłość. Nawet w ciemności odróżni ją od milionów innych kobiet, bo ona jest wyjątkowa. Czcze gadanie. Nawet nie przypuszczał, że Clara, którą znał, już dawno przestała istnieć. Dosłownie. Została zabita, a jej dusza błądzi teraz gdzieś między wymiarami, nie mogąc dostać się do upragnionych Zaświatów. Samotna, zagubiona, nieszczęśliwa dryfuje w pustce, w  kompletnym niebycie. Nigdy nie znajdzie swojego szczęścia.

     Oliver zabił dziewczynę, a następnie udostępnił jej ciało mnie, abym mogła wykonać powierzone mi zadanie. Było to okrutne z jego strony, ale ja już dawno przestałam przejmować się takimi rzeczami. Ludzie byli jedynie zwykłymi pionkami, które trzeba poświęcić, aby wygrać. Dokładnie tak jak w szachach. Nie da się zwyciężyć, mają ich cały komplet. Trzeba ryzykować, wystawiać te słabsze, aby w ostatecznej rozgrywce zatryumfować nad przeciwnikiem. Jednak tu potrzeba była ogromna ilość cierpliwości, a mnie to zadanie zaczęło już powoli męczyć. Owszem, miało swoje plusy, ale minusy  zdecydowanie przeważały. Młody Dasom denerwował mnie z dnia na dzień coraz bardziej. Kombinowałam, planowałam, układałam sobie wszystko w głowie, ale to nic nie dawało. Gdy zbliżałam się do celu dostatecznie, aby móc zadać ostateczny cios, coś stawało mi na przeszkodzie. Raz był to ten cholerny dom, a raz ta nieznośna dusza, która bez przerwy kręciła się koło chłopaka. Co prawda, udało mi się ich na moment przestraszyć i zasiać ziarnko niepewności, ale koniecznie muszę coś zmienić w swojej taktyce. W tym ostatnim po mistrzowsku przeszkadzał mi Matt. Nie mogłam myśleć, gdy pożądanie brało górę nad instynktem samozachowawczym. Zwłaszcza, że zdążyłam się już odzwyczaić od ludzkich uczuć i emocji. Będąc duchem, nie musiałam się nimi do tej pory przejmować. Teraz zdrowy rozsądek nie miał już nic do gadania, gdy, chcąc nie chcąc, zostawaliśmy sami w jego pokoju wieczorami. Kiedy zasypywał mnie śmiałymi, namiętnymi pocałunkami, a jego dłonie zaczynały błądzić po moim ciele, automatycznie zapominałam, po co w ogóle znalazłam się w tym  starym domu. W tamtych chwilach liczył się tylko on, choć później wcale mi się to nie podobało. Pozbawiał mnie koncentracji, nad którą pracowałam przez tyle stuleci. Przy nim odkrywałam, że wszelkie treningi mają się nijak do testu praktycznego. Być może powinnam go odtrącić, zranić, ale nie potrafiłam. Byłam słaba i tego nie dało się ukryć.                                                                                     

- Wybacz, muszę na chwilę wyjść - zwróciłam się do Matta mocno przesłodzonym głosem i, jednym ruchem, wyswobodziłam się z jego objęć, po czym wyszłam na zewnątrz. Gdy tylko przekroczyłam próg domu, poczułam na skórze chłodny wietrzyk, który wywołał u mnie dreszcze. Przez moment zapragnęłam wrócić do środka, choćby po jakieś okrycie, lecz czując nieprzychylną aurę bijącą od budynku, natychmiast porzuciłam ten pomysł. 

- Możesz sobie próbować - zwróciłam się szeptem do leciwych ścian i z uśmiechem satysfakcji ruszyłam przed siebie, w bliżej nieokreślonym kierunku. Nie tak łatwo było mnie zniechęcić, ale trzeba było przyznać, że ta chatka pozwalała sobie na coraz więcej. Tak jakby uprzykrzanie mi życia obrała sobie za swój najnowszy cel istnienia. Zaczęło się niewinnie od skoków napięcia w żarówkach oraz dymiących garnków, a teraz doszło do tego, że przeklęte miejsce coraz rzadziej pozwalało mi wychodzić czy wchodzić do swojego wnętrza. Pewnie ta dusza, którą widziałam kilkakrotnie obok Neida, zbyt długo przebywała w tych czterech ścianach. Dom uznał ją za swoją własność i uczynił więźniem. Może to i lepiej? Przynajmniej jeden kłopot z głowy. Widziałam, że oboje z chłopakiem spiskują coś za moimi plecami, ale jakoś wcale mnie to nie niepokoiło. Dziewczyna nie ma takiej mocy, aby móc się przeciwstawić, dlatego to tylko kwestia czasu, nim dopnę swego. Sam Neid też niewiele może zdziałać.

     Nogi same niosły mnie do przodu, a ja im nie przeszkadzałam. Chciałam przemyśleć kilka spraw, nie ważne jak daleko od tego przeklętego domu. Jednak nie było mi to dane. Po kilku minutach zbawiennej ciszy, rozdzwonił się ostry dzwonek telefonu. Wiedziałam, że nie powinnam go lekceważyć, więc z niechęcią sięgnęłam po urządzenie do kieszeni. Nawet nie musiałam patrzeć na wyświetlacz, aby wiedzieć czyj numer na nim zobaczę. Z wahaniem w końcu odebrałam.

- To już za długo trwa - usłyszałam zniecierpliwiony, męski głos.

- Ciebie również miło słyszeć, Oliverze - przywitałam się niby grzecznie, teatralnie wywracając oczami. Mogłam się spodziewać, że prędzej czy później będzie chciał mnie popędzić, a tego nie lubiłam. Wolałam pracować swoim tempem, niż lecieć po łebkach i byle jak.

- Poczyniłaś jakieś postępy? - nie ustępował, całkowicie mnie przy tym lekceważąc. Kultura osobista nie była jego mocną stroną. - A może nie dajesz sobie rady z tym dzieciakiem? Może powinienem wysłać kogoś innego?

- Na pewno większe od ciebie - odpyskowałam, z satysfakcją przypominając sobie, że sam zawiódł na tym gruncie. Chłopak zdołał go wykołować i to nie jeden raz. Neid był cwańszy, niż ktokolwiek by się spodziewał, chociaż na początku sprawiał wrażenie mało rozgarniętego oraz zastraszonego. - Bo czy to nie ty dałeś mu uciec, kiedy miałeś idealną okazję raz na zawsze skończyć te gierki? Sam się potknąłeś, więc nie wymagaj ode mnie czegoś niemożliwego. Pracuję nad tym.

- Jeżeli ci się nie uda...

- To co? - przerwałam zezłoszczona. - Naskarżysz na mnie? Pogrozisz palcem? Wybacz, Ollie, ale wydaje mi się, że już niezbyt długo posiedzisz na swoim stołku. Bardzo szybko możesz z niego spaść i nie będzie to najprzyjemniejszy upadek. Do usłyszenia.

     Rozłączyłam się, nie czekając na jego odpowiedź, a w następnej chwili poczułam się okropnie. Czemu właściwie to powiedziałam? Co mnie podkusiło? Dlaczego postanowiłam zastraszać kogoś o tak silnej pozycji? Robi się coraz ciekawiej...

     Westchnęłam i ruszyłam w stronę parku. Silny wiatr postrącał w nocy dużo żółtych, pomarańczowych oraz czerwonych liści, tworząc wielobarwny dywan. Wokół panowała niesamowita cisza. Na licznych alejkach nie widać było nawet jednej osoby. Podczas całego spaceru spostrzegłam jedynie kulawego kundla, który przeciął mi drogę, obdarzając przy tym zlęknionym spojrzeniem. Nawet on nie czuł się tutaj zbyt pewnie.

     Nie poświęcając mu szczególnie dużo uwagi, kontynuowałam swoją wędrówkę. Czułam się jak na jakieś obcej planecie, na której nie wykryto żadnych oznak życia. Wiatr śmiało hulał w koronach drzew, poszerzając obfity liściasty dywan zalegający na alejce. Chciałam spotkać kogoś, kogokolwiek, by upewnić się, że nie zostałam tu całkowicie sama. Ostatnim punktem zaczepienia był plac zabaw, który widziałam z daleka. Pełna optymizmu minęłam żółte barierki, które go otaczały i rozejrzałam się dookoła. Tutaj również nie zastałam żadnego człowieka. Z wielkim rozczarowaniem opadłam na pierwszą z huśtawek i oparłam się ramieniem o zimny, żelazny łańcuch. Sama nie wiedziałam, co mnie przyciągnęło w te strony, a także co sprawiło, że czułam się tak potwornie. Samotność nigdy mi nie przeszkadzała, lecz teraz uderzyła we mnie ze zdwojoną siłą. Zechciało mi się płakać, krzyczeć i uciec jak najdalej od tego miejsca. Nawet nie spostrzegłam, gdy słone łzy zaczęły spływać po moich policzkach, następnie ginąc gdzieś w gęstych blond lokach. 

- Dlaczego pani płacze? 

     Zdezorientowana spojrzałam do góry i spostrzegłam, że tuż nade mną stoi mała, rudowłosa dziewczynka. Jej urocza, piegowata twarzyczka oraz duże, zielone oczy wyrażały wielką troskę. Wyglądała mniej więcej na jakieś pięć, może sześć lat, ale było w niej coś takiego, co nie pozwalało w to uwierzyć. Zachowywała się znacznie doroślej niż dzieci w tym wieku. 

- Czemu jest pani smutna? - Nie dała mi spokoju, dopytując się, co jest powodem mojego złego samopoczucia. Była ciekawska i dociekliwa, czym już na starcie wzbudziła moją podejrzliwość. Szybko otarłam policzki, spoglądając na nią hardo. 

- To chyba nie jest twoja sprawa, mała - warknęłam, zrywając się z miejsca. Uparte dziewczę nie chciało dać mi spokoju, podążając za mną krok w krok. 

- Czasem lepiej podzielić się swoimi kłopotami z innymi - powiedziała, posyłając mi wymowne spojrzenie. Okrągła, nieco pyzata twarzyczka spochmurniała, jakby rudowłosa liczyła, że usłyszy ode mnie inną odpowiedź. 

- Wybacz, nie lubię rozmawiać o problemach z kimś, kogo pierwszy raz widzę na oczy - przerwałam, wzdychając głęboko.

- Widzę, że coś cię trapi.

- Jakoś nie przypominam sobie, abym zgodziła się przejść na "ty" - wypomniałam jej, przyspieszając kroku. Chciałam jak najszybciej pozbyć się natrętnego towarzysza, ale przypominało to raczej walkę z wiatrakami.

- Nie zgadzasz się z czymś, co zostało na ciebie narzucone, ale sama o tym nawet nie wiesz. Nie dopuszczasz do siebie myśli, że może być inaczej niż teraz. Ślepo wykonujesz czyjeś żądania, nie zastanawiając się, jakie jest twoje stanowisko w tej sprawie. To błąd, którego potem będziesz żałować. Na świecie istnieją ważniejsze rzeczy od zemsty.

     Zatrzymałam się w pół kroku, zaskoczona jej słowami. Chciałam zapytać, co chce przez to powiedzieć, ale dziewczynki już nie było. Dosłownie rozpłynęła się w powietrzu, zostawiając mnie samą z własnymi rozszalałymi myślami. Nie wiedziałam, co o tym wszystkim myśleć, dlatego też powolnym, męczeńskim krokiem wróciłam do domu. Nie zapowiadało się na to, że dzisiejszego dnia otrzymam odpowiedź na którekolwiek z moich wielu pytań. Zamiast wymyślić coś, co raz na zawsze rozwiązałoby sprawę z Neidem, ja musiałam napotkać tę dziwną dziewczynkę, która wygadywała niepokojące rzeczy. W mojej głowie zapanował jeszcze większy chaos. 

     Ulice dalej pozostawały puste, jedynie co kilkanaście minut szosą przemykał jakiś samochód, szybko znikając za najbliższym rogiem. Pogoda nie sprzyjała długim spacerom - w końcu zaczynała się prawdziwa jesień. Pomimo, wciąż panującego, ciepła z nieba niemal nieprzerwanie sączył się lodowaty deszcz. Na sobie miałam jedynie cienką bluzkę na ramiączkach, co musiało wyglądać dość dziwnie, biorąc pod uwagę obecne warunki pogodowe. Mnie to nie przeszkadzało, ale i tak z wielką ulgą dotarłam do domu. Jak za każdym razem powitał mnie lodowatym powiewem wiatru, przekazując, jak bardzo mnie tu nie akceptuje. Wiedział, że chcę zrobić krzywdę nowym właścicielom, dlatego starał się mi to utrudnić. Szkoda, że był bezsilny.

   Gdy wreszcie znalazłam się w salonie, nikogo w nim nie zastałam. Matt nie siedział już na kanapie, wiec pewnie był już w swoim pokoju, ślęcząc nad kolejnym projektem lub innym, przywleczonym z pracy, zadaniem. Uważał, że teraz on musi wziąć odpowiedzialność za młodszego brata, aby nie obciążać, pogrążonej w żałobie, matki. Nie rozumiałam, dlaczego tak bardzo nie chce odesłać tego dzieciaka do rodzicielki, jak to uzgodnili. Za wszelką cenę pragnął zatrzymać go w tym domu. Dla mnie to było nawet na rękę - nie musiałam ścigać bachora po całym kraju, lecz dalej stanowiło to niewyjaśnioną zagadkę.

     Korzystając z chwili spokoju, ułożyłam się wygodnie na kanapie i zaczęłam bezmyślnie przełączać kanały telewizyjne, tylko po to, by zagłuszyć wszystkie wspomnienia dzisiejszego dnia.

No to by było na tyle :) Mam nadzieję, że jednak ktoś dotrwał do końca i nie wszystkich zniechęcił sam tytuł tego rozdziału. Bo co ona wymyśliła, żeby pisać z perspektywy tej niedobrej, podlej Clary? Jednak pomyślałam, że pomoże mi to chociaż trochę lepiej przedstawić postać dziewczyny, bo ostatnio coś zaczęła żyć własnym życiem. I zaskoczę was - tym razem nie będę narzekać na rozdział ;D Teraz zostawiam to tylko i wyłącznie wam. 

A tak poza tym jak tam pierwszy tydzień szkoły wam upłynął? Przeżyliście? Bo ja ledwo, ledwo -.-