Rozdział 14

Neid

     Sam nie wiem, co spodziewałem się przed sobą zobaczyć, gdy usłyszałem jej głos, ale na pewno nie to. Owszem, zdawałem sobie sprawę z tego, że dziewczyna w jakimś stopniu się zmieni. Przemiany w tym wypadku były wręcz nieuniknione i niewątpliwie potrzebne. Rozumiałem to oraz zaakceptowałem już w momencie, gdy postanowiłem jej pomóc. To nie tak, że nie byłem świadomy tego, na co się piszę. Doskonale wiedziałem, że nic nie będzie już tak jak dawniej - znałem skutki całego procesu, zanim podjąłem decyzję. Nie sądziłem jednak, że będą one aż tak znaczące. Widok odmienionej dziewczyny zaskoczył mnie i zszokował jednocześnie. Teraz przyglądałem się całkiem innej, obcej osobie, niż widywałem przez te wszystkie dni, które spędziłem w tym domu. Jednak jedno mogłem stwierdzić bez problemu - Alexis z całą pewnością nie była już duchem.

     Niezdrowa bladość zupełnie zniknęła z jej ciała, a zastąpiła ją ładna, delikatna opalenizna, której niejedna dziewczyna mogłaby pozazdrościć. Ciemne, brązowe włosy okalały smukłą twarz, spływając na ramiona kaskadą drobnych fal i sięgając nieco za łopatki. Natomiast błękitne oczy nabrały niezwykłej intensywności i wyglądały teraz, jak wody lazurowego wybrzeża w Nicea. Widziałem je tylko jeden raz w życiu, podczas rodzinnych wakacji we Francji, ale na długo zapadły mi w pamięć. Z resztą taki widok nie łatwo jest wyrzucić z głowy. Do tej pory pamiętam ciepły, sypki piasek pod stopami i lekki wietrzyk na policzkach, gdy w samotności przemierzałem wzdłuż złote wybrzeże. Wtedy jeszcze nie miałem zielonego pojęcia o drugim świecie. Nie drążyłem zawiłych tajemnic, nie kroczyłem także niebezpiecznymi ścieżkami, unikałem wszelkich kłopotów. Jakież życie było wtedy łatwe i przyjemne! Tylko, tak jak wszystko, co jest dobre, musiało mieć swój koniec.

     Uważnie przyjrzałem się nachmurzonej twarzy Alexis, dłużej zatrzymując się na jej oczach. Duże, otoczone długimi, gęstymi i czarnymi jak noc rzęsami, które rzucały cień na lekko zaróżowione policzki. Tęczówki dziewczyny miały zdecydowanie dokładnie ten sam odcień, co ocean w wspomnieniach z mojego starego, beztroskiego życia, które bezpowrotnie straciłem, gdy wszedłem w to bagno związane z Oliverem i jego bandą. Niekiedy zastanawiałem się po co mi to wszystko było, ale nigdy nie odnalazłem właściwej odpowiedzi. Zwyczajnie lubiłem adrenalinę, która, w moim wypadku, pociągała za sobą lekkomyślność i głupotę.

     Alexis ubrana była w tą samą śnieżnobiałą sukienkę, w której widywałem ją na co dzień. Prosta, bez zbędnych falbanek czy innych wymyślnych ozdobników, ale ona wyglądała w niej cudownie. Nie potrzebowała żadnych wyszukanych dodatków, aby sprawić na kimś dobre wrażenie. Jej wystarczyła własna uroda, która olśniewała każdego obserwatora. Mnie chyba w jakimś stopniu również...

- Jak myślisz? - Cichutki, pełen niepewności głos wyrwał mnie z zamyślenia i pozwolił zebrać wszystkie rozbiegane myśli w uporządkowaną całość. Nie miałem nad nimi większej kontroli, ale zawsze mogłem próbować. - Neid...

     Szybko przeniosłem wzrok z jej kształtnych, różanych ust z powrotem na oczy, spostrzegając swoją wpadkę. Dziewczyna wyraźnie mówiła coś do mnie od kilku chwil, a ja jak ostatni pajac gapiłem się na nią bez słowa. Mogłem się założyć, że wyglądałem idiotycznie, wlepiając w nią cielęcy wzrok.

Kretyn! Idiota! Dureń! Otrząśnij się. Powiedz cokolwiek!

- Zgadzam się - potwierdziłem bez zastanowienia, próbując zatuszować swój nietakt. Nieudolnie. Z miny Alexis szybko wyczytałem, że znowu palnąłem jakąś wielką głupotę. Jej brwi powędrowały ku górze, znikając pod kurtyną prostej grzywki.

- Z czym się zgadzasz? - spytała, uśmiechając się lekko, a ja znowu przestałem kontaktować. Co się ze mną dzisiaj działo? Przecież już nie jeden raz ją widziałem, więc dlaczego akurat teraz nie mogłem się na niczym skupić? Jakieś skutki uboczne tego całego procesu, a może utrata zbyt dużej ilości krwi? Jedno jak i drugie było możliwe. Chyba po prostu musiałem odpocząć i zregenerować swoje siły.

- Ze wszystkim - odparłem z rezygnacją, czując, że pogrążam się coraz bardziej. Mój instynkt samozachowawczy wręcz wrzeszczał, abym nie brnął w to dalej, bo źle mogę na tym wyjść, ale było już za późno.

- Czyli mogę iść z tobą jutro na pogrzeb twojego ojca? Nie będzie ci to przeszkadzało?

     Tego się nie spodziewałem i nie miałem przygotowanej gotowej odpowiedzi. W natłoku wydarzeń, znowu zapomniałem o tym wydarzeniu. Nie mogłem się wręcz nadziwić, jakim cudem ona zdołała to zapamiętać, zwłaszcza, że datę wspominałem jej tylko jeden, jedyny raz podczas którejś z długich, niezobowiązujących rozmów. Nie rozumiałem też dlaczego jej na tym zależało. Przecież mogła poprosić mnie o wszystko i pewnie w tej chwili zgodziłbym się na cokolwiek bez większych sprzeciwów, więc czemu spytała akurat o to? Coś mi tutaj nie pasowało, ale nie potrafiłem odgadnąć co. Dokładnie tak jakbym zgubił istotny element układanki bez którego dalsza zabawa była bezsensowna.

- Jeżeli dom cię wypuści, to ja nie mam nic przeciwko - odpowiedziałem powoli, ciągle analizując wszystkie wady oraz zalety swojej decyzji, i wzruszyłem ramionami, niemal od razu żałując tego gestu. Ręka ponownie zapiekła, jakby ktoś przykładał do niej rozgrzane żelazo, a przed oczami zamigotały mi cienie. Jeszcze nigdy nie czułem się tak beznadziejnie słaby i bezbronny jak w tej chwili.

     Dziewczynie nie umknął ten drobny szczegół. Po chwili znalazła się przy moim boku, z niepokojem spoglądając na zakrwawiony rękaw bluzki. Trzeba było przyznać, że nie wyglądało to najlepiej. Pewnie przydałby się jakiś opatrunek, a może nawet kilka szwów, bo krew ciągle spływała na ziemię niewielką strużką, brudząc wszystko na ten sam okropny, czerwony kolor, którego miałem już serdecznie dość.

- Tego nie można tak zostawić. Gdzie masz apteczkę? - spytała, ostrożnie oglądając ranę. Była przy tym taka delikatna, troskliwa...  Może właśnie to pozwoliło mi się szybciej pozbierać? W każdym razie spojrzałem na nią z niechęcią, pragnąc jedynie, aby odeszła jak najdalej i zostawiła mnie w spokoju.

- Nic mi nie będzie. Zostaw - warknąłem szorstko, wyrywając rękę z jej wątłego uścisku i powoli wstałem z zakurzonej ziemi, pilnując, aby zbytnio się przy tym nie zachwiać, co mogłoby wywołać u Alexis kolejną falę współczucia, które było mi zwyczajnie zbędne. Jakoś dokuśtykałem do schodów i ponownie odwróciłem się w stronę dziewczyny, która dalej siedziała w tym samym miejscu, patrząc na mnie z urazą. Chciała mi pomóc, a ja jak zwykle okazałem się kretynem i potraktowałem ją podle. Też mi nowość...

- Zostań tu - poprosiłem nieco łagodniejszym tonem. - Załatwię jakiś bandaż, zobaczę co robi mój Matt i wrócę do ciebie. Proszę, nie wychylaj się zbytnio, bo jeszcze posądzi mnie o jakieś nielegalne przetrzymywanie obcych dziewczyn na strychu, a nie mam siły tłumaczyć mu, że jesteś tylko ożywionym duchem, który już tu mieszkał wcześniej.

     Alexis przewróciła oczami, ale nie odezwała się ani słowem. Dalej była na mnie zła, choć to ostatnia rzecz jaką się przejmowałem w tej chwili. Musiałem szybko wymyślić, jak wyjaśnić tak nagłe pojawienie się nowego domownika Mattowi w razie, gdyby wymówka z wakacyjną wymianą międzyszkolną nie wypaliła. To była sprawa priorytetowa, nie cierpiąca zwłoki. W końcu dziewczyna nie mogła ukrywać się przez nie wiadomo jak długo na strychu. Od tej chwili była człowiekiem, a to nie były odpowiednie warunki dla ludzi.

     Powoli zszedłem na dół, pilnując, aby przypadkiem na kogoś nie wpaść. Przynajmniej w tym wypadku szczęście mi dopisało. Dom był cichy i opuszczony, zupełnie jakby nie mieszkało w nim troje, no teraz już czworo, młodych ludzi. Żadnych odgłosów imprezy, śmiechów, rozmów ani innych, charakterystycznych dla młodzieży, dźwięków. W tym budynku ewidentnie było coś dziwnego, co wychwyciłem już podczas pierwszej wizyty w nim. Gdy poznałem Alexis, myślałem, że to ona powoduje te wszystkie zmiany, ale z czasem przekonałem się, że nie miałem racji. To dom sam w sobie był inny. Miał swoją duszę, o ile można tak to nazwać. Z niewyjaśnionych przyczyn, napawało mnie to dziwnym niepokojem. Być może było to irracjonalne, ale nie potrafiłem wyzbyć się obaw za każdym razem, gdy dom zaczynał wyczyniać te swoje cuda. Może to on był również odpowiedzialny za to, że Alexis nie może opuszczać jego granic? Ciekawe czy cokolwiek zmieni się po tej przemianie...

     Znalezienie apteczki nie stanowiło trudnego zadania - w ostatnich kilku dniach była używana niesamowicie często. Nie ukrywam, głównie z mojego powodu. Matt, jako mądry i rozsądny człowiek, dbał, aby nigdy nie miała żadnych braków, bo kto mógł przewidzieć, kiedy będziemy potrzebować kolejnych bandaży, wody utlenionej czy jakichś leków? Zwłaszcza, że miał tak lekkomyślnego braciszka.

     Szybko opatrzyłem dłoń i z powrotem odłożyłem apteczkę do półki, modląc się, aby to wystarczyło. Wizyta w szpitalu i kolejne, męczące pytania Matta nie były mi potrzebne do szczęścia. Zwłaszcza, że chyba zbliżałem się już niebezpiecznie do granicy jego cierpliwości. Nie chciałem się zbytecznie narażać, więc w najbliższym czasie będę musiał sprawiać dobre wrażenie. Zero wyskoków, zero bijatyk czy innych szaleństw, którymi tak bardzo go denerwowałem. Taa, mogłem sobie pomarzyć. To tylko kwestia dni, o ile nie godzin, kiedy pech znowu się do mnie przypałęta. Od kilku lat byliśmy najlepszymi kumplami, których nie sposób rozdzielić. Zsyłał na mnie lawinę nieszczęśliwych zdarzeń i mieszał w wydarzenia, jakich wolałbym uniknąć. Dlatego też powinienem, jak najlepiej wykorzystać czas, gdy zostawiał mnie samego i znikał.

Tylko gdzie jest ten cholerny Matt? 

     Aby zbytnio nie kusić losu, zmieniłem zakrwawioną bluzkę na nową i ruszyłem na poszukiwania brata, w głowie układając sobie wszystkie kłamstwa, którymi zamierzałem go uraczyć. Nie wspominał nic o tym, że zamierza gdzieś wyjść... Wręcz przeciwnie. Twierdził, że najbliższe godziny spędzi na papierami, więc gdzie się zaszył?

     W końcu spostrzegłem go, gdy wychodził ze swojego pokoju.

- Matt! - zawołałem za nim, ale on obdarzył mnie tylko tym swoim zniechęconym spojrzeniem, które dobrze znałem. Zawsze tak patrzył, gdy miał już serdecznie dość wszystkich moich problemów. Jego mina jasno oznaczała: Sam w to się wpakowałeś, to radź sobie sam. Nie chcę mieć z tym nic wspólnego.

Zwykle dałbym mu spokój, ale tym razem nie dotyczyło to tylko i wyłącznie mojej osoby.

- Co tym razem? - spytał z rezygnacją, widząc, że nie zamierzam pierwszy odpuścić.

- Dlaczego od razu ma się coś dziać? - odparowałem, przybierając minę niewiniątka. Nie mogłem darować sobie bezkarnego denerwowania go, choć jeszcze sekundę wcześniej obiecałem sobie, że z tym koniec. - Po prostu stęskniłem się za moim kochanym braciszkiem i tymi naszymi szczerymi rozmowami.

- Może to dziwne, ale jakoś tego nie kupuję - stwierdził, przyglądając się mi spod przymrużonych powiek. Analizował moje zachowanie i starał się rozpracować o co może tu chodzić, ale to nie było łatwe zadanie.

- Nie moja wina, że nie masz do mnie ani krzty zaufania. - Wzruszyłem beztrosko ramionami, krzywiąc się odrobinę, gdy najnowsza z ran znowu dała o sobie znać. Jednocześnie wpadłem na genialny pomysł, jak przedstawić mu Alexis. - Kto przygotowuje dzisiaj kolację?

- Wydaje mi się, że to kolej Clary. Tylko wyjaśnij mi dlaczego cię to interesuje?

- Nie interesuje - zaprzeczyłem natychmiast, być może nawet zbyt szybko. - Przekaż jej tylko, aby się tym razem postarała, bo będziemy mieć specjalnego gościa.

- Kogo?

     Nie odpowiedziałem, tylko uśmiechnąłem się po swojemu i wycofałem się do własnego pokoju, aby zaoszczędzić sobie męczących pytań. Dopiero, gdy usłyszałem, że schodzi na dół, wróciłem do Alexis.

     Dziewczyna krążyła po strychu, przeglądając pudła zgromadzona przez lata. Od czasu do czasu, uśmiechała się sama do siebie, jakby przypominając sobie jakieś miłe wspomnienia. Na mnie nie zwracała najmniejszej uwagi, jakbym teraz to ja stał się niewidzialny. Tak jak się spodziewałem, dalej była na mnie śmiertelnie obrażona... Być może nawet słusznie.

- Masz zaproszenie na kolację - odezwałem się, opadając na okienny parapet.

- Świetnie - mruknęła, nawet nie patrząc w moja stronę. Zawzięcie segregowała jakieś stare dokumenty i wycinki z gazet. Nie byłem pewny czy słuchała, co do niej mówię.

- Możesz mi powiedzieć o co ci chodzi? - spytałem ze złością. Byłem już dostatecznie zmęczony i nie miałem sił wdawać się w awanturę, na którą wyraźnie się zapowiadało. Człowiek oddaje jej jakieś pół litra krwi, a ta dalej niezadowolona. Dobra, może i zachowałem się jak ostatni cham, ale to nie powód, aby się boczyć. Bo czy to pierwszy raz? Nie zamierzałem się zmieniać w grzecznego, kulturalnego nudziarza, tylko dlatego, że jej znowu coś się nie podobało. 

- Jeszcze pytasz?! - fuknęła jak rozjuszona kotka, przerywając swoje zajęcie i obdarzając mnie nieprzyjemnym spojrzeniem. - Chcę ci pomóc, a ty dalej zachowujesz się jak napuszony idiota! Myślałam, że wreszcie po tym wszystkim coś do ciebie dotarło, ale widocznie się pomyliłam.

- Proszę cię - westchnąłem, przewracając oczami. Tylko tego było mi potrzeba. Wielkich, nawracających przemów, które i tak spłyną po mnie jak woda po kaczce. Nie ona pierwsza próbowała na mnie wpłynąć i pewnie nie ostatnia. W tej sprawie mogłaby podać sobie rękę z moim bratem. Oboje przekonywali mnie do swoich racji. Jak na razie bezskutecznie.

I w co ty się najlepszego znowu wpakowałeś? 

- Zachowujesz się jak dziecko - kontynuowała tym samym zdenerwowanym tonem.

- Jakby na to spojrzeć pod względem prawa, nadal nim jestem - odparłem, uśmiechając się z samozadowolenia. Denerwowanie wszystkich ludzi dookoła miałem chyba we krwi.

- I o tym właśnie mówię - Dziewczyna przewróciła oczami, ale nie mogła powstrzymać uśmiechu, który cisnął się jej na usta. Powoli podeszła do mnie i usiadła obok. Dopiero teraz zauważyłem, że w rękach ściska jakiś kawałek papieru, a policzki ciągle miała mokre od łez. Może to nie moje zachowanie wyprowadziło ją z równowagi?

- A co tak naprawdę się stało? - Trafiłem w samo sedno. Alexis zmieszała się, nerwowo przygryzając wargę w zastanowieniu. W rękach wciąż obracała swoje znalezisko. Nie chciała się tym ze mną podzielić, ale nie potrafiła też dłużej dusić tego w sobie.

- Nic - westchnęła w końcu, zgniatając kartkę. - Po prostu nic. To jak, za ile zaczyna się ten spektakl, w którym mam wziąć udział?

No to by było na tyle. Może nie wyszło za rewelacyjnie, ale ujdzie w tłoku.  

A tak z ogłoszeń parafialnych, to powiem wam, że chyba już dojrzałam do zmiany szablonu ;D Ten nadal mi się podoba, ale trzeba wprowadzić trochę świeżości. Więc jakby jakaś duszyczka mogła coś dla mnie wykonać, albo wpadłoby komuś coś ciekawego w oko, to dajcie mi znać ;) Sama szukałam, ale póki co nic ciekawego nie znalazłam.
 Będę niezmiernie wdzięczna!