Rozdział 22

Alexis

     Powoli przesuwałyśmy się do przodu - głównie przez moją niezdarność i opieszałość. Niespiesznie stawiałam każdy kolejny krok na oblodzonej nawierzchni, co chwilę zerkając przez ramię w nadziei, że jednak Neid do nas dołączy. Nic na to nie zapowiadało, ale nie chciałam dopuścić do siebie możliwości, że nigdy nie zobaczę już tego chłopaka. Gdybym to zrobiła, to jakbym przegrała mini wojnę, rozgrywając się w moim życiu.

     Ruda zdawała się być coraz bardziej poirytowana moim zachowaniem. Często przystawała, tupała nóżką i cmokała niezadowolona z tempa, które na niej wymusiłam. Przestawała dopiero, gdy posyłałam w jej stronę mordercze spojrzenie - nie żebym mogła jej coś naprawdę zrobić. W końcu była duchem.

- Od dobrej godziny łazimy po mieście bez celu. Możesz mi wytłumaczyć, po co? - spytałam, pocierając zziębnięte dłonie. Nie lubiłam zimy. Ja jej wprost nienawidziłam. Cholerna pora roku, z której nie ma żadnego pożytku.

     Dziewczynka tylko przewróciła oczami, ponownie lekceważąc moje pytanie. Prowadziła dalej, a ja niechętnie za nią podążałam. Choć w mojej głowie kłębiła się masa pytań oraz tyle samo zastrzeżeń, zachowałam wszystkie dla siebie. Rozważałam je, z uporem maniaka zerkają za siebie.

- Przestań! - warknęła rudowłosa, spoglądając na mnie z wyższością. - Chłopak niedługo do nas dołączy. Nie musisz cały czas się oglądać za siebie. To chore.

     Obdarzyłam ją przygnębionym spojrzeniem. Niedługo. Niedługo... Ile razy już to słyszałam? Stanowczo za dużo i nawet w najmniejszym stopniu nie zmniejszyło to niepokoju, który odczuwałam. Całą sobą czułam, że coś poszło nie tak, a może to tylko moja wyobraźnia płatała mi figla? Tęsknota z całą pewnością zbyt dobrze na mnie nie działała, choć nie spodziewałam się, że będzie mi tak doskwierać. Myślałam, że po zerwaniu więzi, wrócimy do wcześniejszych relacji; że Neid nie będzie nic dla mnie znaczył. Jednak czekało mnie wielkie rozczarowanie. Wciąż mnie do niego ciągnęło, ciągle rozpamiętywałam nasz pocałunek na schodach. Czułam dotyk jego ust na moich, jego smak i zapach. Nie potrafiłam wyrzucić tego ze swojej pamięci.

- Dlaczego w ogóle zależy ci na uratowaniu tej dziewczyny? - wyrwała mnie z rozmyślań moja towarzyszka. - Ona by tego dla ciebie nie zrobiła, wiesz o tym? Nie zaryzykowałaby życia, aby wyciągnąć cię z kłopotów. 

- Może masz rację - przyznałam niechętnie. - Ale jestem jej to winna. Poza tym to dziewczyna brata Neida, czyli prawie rodzina. A jej członków nie zostawia się w potrzebie.

- To demon - przypomniała mi, przewracając oczami. Pewnie nie mogła uwierzyć w moją łatwowierność. - Spiskowała przeciwko Neidowi. Miała go zabić.

     Zadrżałam, słysząc jej ostatnie słowa. Faktycznie, to było zadaniem Clary - znaleźć słaby punkt, po czym go wykorzystać i zgładzić Neida, choć teraz nie chciałam w to wierzyć. 

- Każdemu należy się druga szansa, a to jak ją wykorzysta zależy tylko od niego  - szepnęłam, niepewna swoich słów. Nie byłam pewna, czy zrobiła to celowo, ale dziewczynka zdołała zasiać w moim sercu ziarno wątpliwości. 

     Ruda westchnęła i zniknęła za rogiem, kręcąc głową w rozdrażnieniu, a ja po chwili wahania podążyłam za nią. 

- Dobra, ja... - zaczęłam znowu, lecz nie dokończyłam. Zamarłam, stając w oko w oko z Neidem. Chłopak opierał się o ścianę i uśmiechał w ten swój arogancki sposób. Znajdował się stanowczo za blisko mnie. Musiałam cofnąć się o kilka kroków, aby móc znowu normalnie myśleć. 

     Kiedy pierwszy szok już minął, mogłam spokojnie się mu przyjrzeć i utwierdzić się w przekonaniu, że nic mu się nie stało. Nic, poza podartą kurtką oraz świeżą szramą, która zaczynała się tuż przy jego szyi i biegła w dół, znikając pod ubraniem. Widziałam, że obserwuje mnie z zainteresowaniem, wiec szybko odwróciłam wzrok, próbując zatuszować swój nietakt. Jego uśmiech się poszerzył, a na mnie zadziałało to jak czerwona płachta na rozwścieczonego byka. 

- Co tu robisz? - naskoczyłam na niego. Mój głos zabrzmiał o wiele za chłodno, niż planowałam. Jednak on się tym nie przejął. Przekrzywił głową na bok, przyglądając się mi z rozbawieniem, które nijak nie pasowało do sytuacji, w jakiej się znaleźliśmy. Znowu był tym starym Neidem. Chłopakiem, działającym mi na nerwy i pociągającym za razem. 

- Czekam na was tak jak mi kazano? - odparł pytaniem na pytanie, zerkając na rudowłosą, stojącą nieopodal. Dziewczyna posłała mi zarozumiały uśmiech, który miał mnie tylko pogrążyć i utwierdzić w przekonaniu, że moje zamartwianie było bezsensowne. Neid faktycznie wiedział, co robi. Wszystko mieli już wcześniej zaplanowane. Tylko czemu nie zostałam o ich planach poinformowana? 

- Cieszę się, że nic ci nie jest - westchnęłam w końcu i wbrew sobie, przytuliłam się do niego. Chłopak wydawał się nieco zaskoczony moją reakcją, ale nie protestował. Chwilę stał bez ruchu, a potem odwzajemnił uścisk. Czułam jego oddech łaskoczący mnie w kark, ciepło bijące od jego ciało. Tak mogłoby zostać już na zawsze.

     Gdy tylko sformułowałam tą myśl do końca, w mojej wizji idealnego świata, pojawiła się natrętna, rudowłosa dziewczynka. Wlazła tam ze swoimi buciorami, przerywając tak sielską myśl. 

- Nadal chcecie uratować swoją przyjaciółkę czy może zmieniliście plany? 

     Neid wypuścił mnie z objęć, ale się nie odsunął. Nasze twarze dalej dzieliło zaledwie kilka centymetrów. Mogłam go pocałować, lecz nie zrobiłam tego. On również nie. Cierpliwie czekał aż tym razem to ja zrobię ten pierwszy krok. Nie chciał na mnie naciskać i być może to był jego największy błąd. Stchórzyłam, tracąc tym samym swoją szansę. Odwróciłam wzrok od jego zielonych tęczówek, nie mogąc znieść zawodu, który tam dostrzegłam.

- Idziemy - odezwał się, przerywając krępujące milczenie. 

- Wiesz, jak rozwiążesz problem z Oliverem? - spytała dziewczynka, zrównując się z nim, a mnie kompletnie lekceważąc. Jakbym nic nie znaczyła. 

- Nie wiem. Będę improwizował - odpowiedział i uśmiechnął się do mnie. 

- To nie jest najlepsze wyjście - zaprotestowała ruda. Przez moment wydawało mi się, że stara się konkurować ze mną o uwagę Neida, co była dość zabawnym doświadczeniem. Może nieco niepokojącym, ale nadal zabawnym. - Na tak potężnego demona, jakim jest Oliver, może zadziałać tylko naprawdę silna broń. Najlepiej śmiertelna. 

     Między nami zapanowała cisza, przerywana jedynie od czasu do czasu odgłosem naszych kroków i przyspieszonych oddechów. 

- Co masz na myśli? - spytał w końcu chłopak. Dziewczynka uśmiechnęła się do niego promieniście, co wyzwoliło we mnie ukłucie irracjonalnej złości. Cholera, byłam zazdrosna o ducha! Jednak widząc, że Neid nie spieszy się z odwzajemnieniem gestu, spochmurniała. 

- Ostrze - rzuciła lekko, jakby to miało wszystko wyjaśnić. W jej dłoni coś zamigotało, a potem zmaterializował się sztylet. Niezbyt duży, łatwy do ukrycia, z rękojeścią ozdabianą licznymi, kolorowymi kamieniami szlachetnymi. Neid sięgnął po niego, ale dziewczynka natychmiast się cofnęła. - Jest cholernie ostry, a przede wszystkim zatruty. Trucizna ukryta w ostrzu w kilka sekund może zabić człowieka, gdy tylko dostanie się do jego krwiobiegu. Z demonem poradzi sobie wolniej, lecz niemniej skutecznie. Wystarczy, że zranisz nim Olivera i będzie po sprawie. 

- Brzmi banalnie - parsknął, ale zabrakło w tym dźwięku wesołości. 

- Nie jest takie - zaprzeczyła natychmiast, a rude loki zafalowały zgodnie z ruchem jej głowy. - Oliver nie będzie sam. Nie jest głupi. Pewnie już teraz otoczył się stadem swoich ulubieńców. Tych samych, z którymi miałeś przyjemność poznać się niedawno. Sam niewiele zdziałasz, ona będzie musiała odciągnąć ich uwagę.

     Nie musiałam nawet patrzyć na nią, aby wiedzieć, że mówi o mnie. Mimo to podniosłam wzrok i spostrzegłam, że oboje uważnie się mi przyglądają. Ruda z dziwną satysfakcją, a Neid ze strachem. Sama nie wiedziałam, co powinnam czuć. W tej chwili wszystkie uczucia trzymały się ode mnie z daleka. Byłam niczym wyprana z emocji kukła, porzucona gdzieś na półce. Taka, o której przypomina się wtedy, gdy jest potrzebna. Nigdy wcześniej. 

     Zamknęłam oczy, nerwowo przełykając ślinę i wyobrażając sobie stado tych ogromnych basiorów, ruszających w moją stronę. Niemal czułam ich pazury oraz kły, rozrywające moje ciało. Zadrżałam.

- To wykluczone - stwierdził Neid. Otworzyłam oczy i napotkałam na jego spojrzenie. Pełne obaw, troski, miłości...

Clara

     Nie chciałam się poddawać, ale to zrobiłam. Znowu. Nadzieja przybywała i odchodziła, drwiąc ze mnie oraz moich żałosnych prób wydostania się z więzi. Palce u dłoni uparcie nie chciały się ogrzać, choć próbowałam chyba wszystkich sposobów. Nawet, gdy odzyskiwałam w nich już czucie, mróz, który mnie otaczał natychmiast przywracał mnie do poprzedniego stanu. 

   Nagle drzwi zaskrzypiały ociężale i otworzyły się, wpuszczając do środka wiatr oraz śnieg. Mimowolnie zadrżałam, po czym spróbowałam odsunąć się w najdalszy kąt.

- Cześć, kochanie. - Nie chciałam słyszeć tego głosu. To oznaczało, że mój czas dobiegł końca. Zamknęłam oczy, nucąc w głowie niedawno usłyszaną piosenkę. Naiwnie wierzyłam, że to spowoduje, że on zniknie. 

And you held it all...

Kroki przybliżały się do mnie.

But you were careless to let it fall

Słyszałam ich odgłos, pewnie uderzających o kamienne podłoże.

You held it all...

Nie mogłam ich lekceważyć, choć tak bardzo tego pragnęłam.

And I was by your side...

On wiedział, czuł jak bardzo się boję.

Powerless...*

Jak bardzo jestem bezsilna.

- Przygotuj się, bo finał już niedługo - szepnął, dotykając mojego policzka. Pogłaskał mnie po nim, lecz brakowało temu, choć odrobinę łagodności. Moja skóra, w miejscu, które dotknął zaczęła niemiłosiernie piec, jakby ktoś przykładał do niej rozgrzany metal.

- Skończ - udało mi się wykrztusić przez zaciśnięte zęby. On jedynie uśmiechnął się pobłażliwie, jak rodzic do niesfornego dziecka.

- Jeszcze nie teraz - odparł po namyśle. - To byłoby za proste, gdybym teraz pozwolił ci umrzeć. Trzeba poczekać na odpowiedni moment, skarbie. Uwierz, on niedługo nadejdzie. Przyjdzie sam, nawet nie będę musiał się o to prosić. Tymczasem trzeba przygotować właściwe przyjęcie naszym gościom, którzy pewnie już niedługo się tu pojawią.

     Po tych słowach wyszedł. Tak po prostu zostawił mnie samą i opuścił to pomieszczenie. 

Neid, uciekaj. Nie wracaj tu po mnie. Zabierz Alexis i uciekaj.

      Znowu przedłużam! Wiem, wiem... Jestem okropna, ale chyba nie potrafię tak po prostu zakończyć tego opowiadania. Tak czy siak jesteśmy coraz bliżej końca. Niedługo biorę się za opowiadanie, które zaczęłam, choć po głowie chodzi mi pomysł na kolejne. Zobaczymy co z tego wyniknie.

Tym czasem lecę nadrabiać zaległości u was.
* Słowa piosenki Linkin Park - Powerless

Edit. 28.12.12r
Wszystkich zainteresowanych zapraszam na mój nowy blog  [Klik]