Rozdział 2

     Przed domem coś się działo. Nie mogłam stwierdzić, co takiego, ale ewidentnie czułam obecność kogoś nowego, obcego. Powoli podeszłam do okna i ostrożnie wyjrzałam na zewnątrz. Przez osmolone szyby widziałam jasne słońce, które świeciło wysoko na niebie, a ogromne dęby rosnące przy chodniku, rzucały długie cienie na zarośnięty trawnik. Wokół panowała zwyczajna cisza i spokój, która była właściwa jedynie dla tego miejsce. Nikt nie przechadzał się po okolicy, żadne dziecko nie bawiło się w ogródku, nawet samochody rzadko przemykały po ulicy. Powiedziałabym, że to dzień jak co dzień, ale coś tu nie grało. Jeszcze raz przeczesałam spojrzeniem krajobraz za oknem. Moją uwagę natychmiast przykuł niecodzienny widok. Na najbliższym żwirowym podjeździe stała wielka, biała ciężarówka z żółtym napisem: Przeprowadzki.

     Wyglądało na to, że mamy nowych sąsiadów. Ciekawe, kto był na tyle zdesperowany lub głupi, aby zamieszkać w tym niebezpiecznym mieście. Chwila... Nie! Samochód stał na naszym podjeździe! Oczywiście wiedziałam, że dom był na sprzedaż od chwili, kiedy moi rodzie go opuścili, ale nie spodziewałam się, że ktokolwiek zdecyduje się go kupić. W końcu budynek w przeciągu kilku lat zmienił się w prawdziwą ruderę. Już wcześniej wymagał gruntownego remontu, ale teraz nadawał się jedynie do wyburzenia. Kto przy zdrowych zmysłach zechciałby się wprowadzić do takiego miejsca?

     Jednak wzrok mnie nie mylił. Samochód dalej stał tam, gdzie go zauważyłam. Po chwili rozległo się donośne trąbienie i tuż za ciężarówką stanął srebrny opel astra. Z jego środka wyskoczył młody, blond chłopak i zaczął gorączkowo wymachiwać rękoma. Czyli może jednak ci od przeprowadzek się pomylili? Może to nie ten dom był ich celem? Jednak nie... Chłopak w końcu pokiwał głową, machnął ze zrezygnowaniem ręką, ponownie podszedł do samochodu i zaczął coś komuś nerwowo tłumaczyć. Ze środka wyszedł kolejny chłopak, po czym obaj podbiegli do ciężarówki. W samochodzie dalej siedziała jakaś postać. W końcu i ona postanowiła wysiąść. Była to wysoka oraz dość ładna blondynka o dużych, niebieskich oczach oraz twarzy w kształcie serca. Patrzyła na dom z lekką obawą, jakby do końca nie wiedziała, co zastanie w środku.

     Całkiem słusznie, pomyślałam. Na jej miejscu na pewno zachowałabym się podobnie.

- I co o tym myślisz? - spytałam w przestrzeń, ale nie dostałam żadnej odpowiedzi. Wyglądało na to, że dom również nie może otrząsnąć się z szoku spowodowanego niespodziewanym pojawieniem się gości, a raczej nowych właścicieli. Skinęłam głową. Sama miałam podobne odczucia.

     Jeszcze chwilę obserwowałam, jak na trawniku powstaje coraz większy stos mebli, pudeł i najróżniejszych toreb, a potem odsunęłam się od okna. Nie powinnam się tym zbytnio przejmować, bo i tak długo tu nie wytrzymają. To nie jest miejsce dla takich jak oni. Za kilka godzin uciekną z krzykiem, a już na pewno zrobi to ta urocza blondyneczka. Nie wyglądała na jakaś strasznie twardą. Mogłam się założyć, że to właśnie ona pierwsza pęknie.

- A ty na kogo stawiasz? - Dalej cisza. Dom wydawał się tak samo martwy, jak na początku, gdy się do niego wprowadziłam. Wzruszyłam ramionami, lekceważąc jego wymowne milczenie. Coś się w nim zmieniło. Wcześniej dawał jasno do zrozumienia o swoim nastroju, a teraz ucichł, jakby za sprawą nowych właścicieli. W tym czasie usłyszałam, że drzwi frontowe się otwierają i ktoś wchodzi do środka.

- Ale odjazd. Jak w jakimś starym horrorze, nie? - usłyszałam czyjś męski głos. Sprawiał on wrażenie rozbawionego, a może nawet zafascynowanego perspektywą zamieszkania w tym domu.

- Nie jest tak źle - odparł drugi, niezbyt przekonanym tonem. - Wystarczy posprzątać, przeprowadzić mały remont i będzie dobrze.

- Albo wyburzyć i postawić od nowa - dołączyła się dziewczyna. - Dalej nie wierzę, że udało wam się mnie namówić na coś takiego...

- Skarbie, rozchmurz się. To była wielka okazja. Nigdzie nie dostalibyśmy domu za taką niską cenę, a sama wiesz, że nie uśmiechało mi się dalej mieszkać z rodzicami. Poza tym twoi dalej mnie nie tolerują.

- I mają rację, stary - zaśmiał się pierwszy, a po głośnym okrzyku i śmiechu, domyśliłam się, że musieli wdać się przepychanki.

     Powoli podeszłam do schodów, po czym ostrożnie wychyliłam się przez barierki. Rzeczywiście popychali się w udawanej bójce, a dziewczyna wyglądała na znudzoną. Miałam czas, aby dokładnie się im przyjrzeć. Dwaj chłopcy byli do siebie bardzo podobni. Obaj wysocy i dość przystojni o prawie identycznych fryzurach. Mieli nawet podobne rysy twarzy, które potrafiły urzec każdego. Różnili się tylko kolorem włosów oraz oczu. Jeden, wyglądało na to, że starszy, był blondynem o szarych oczach, a drugi zielonookim brunetem.

     Dziewczyna otoczyła się ramionami i mimowolnie zadrżała. Bała się. Widziałam to i wcale się jej aż tak nie dziwiłam. Z domu, który kiedyś cieszył się całkiem sporym uznaniem wśród sąsiadów, nie zostało nawet śladu. Teraz była to rozpadająca się rudera o niewiadomej dla niej przeszłości.

- No dobra, braciszku - opowiedział blondyn. - Było fajnie, ale może powinniśmy obejrzeć ten dom?

     Ruszyli do schodów. Przez jeden, krótki moment miałam ochotę rzucić się do ucieczki, co po chwili wydało mi się absurdalne, a nawet śmieszne. Przecież jestem duchem! Nie zauważą mnie... I miałam rację. Przeszli obok mnie obojętnie, tak jakbym zupełnie nie istniała.

- Dziwnie tu - mruknęła dziewczyna i złapała blondyna za rękę. - Nie wydaje się wam, jakby ktoś na nas patrzył? Poza tym ten dom... On jest jakiś inny.

     Chłopcy zaśmiali się cicho, kręcąc głowami z rezygnacją, lecz nic nie odpowiedzieli.

- Dobra, mamy cztery sypialnie, salon, łazienkę i kuchnię, a poza tym garaż, piwnicę i strych. Światło oraz kanalizacja ciągle funkcjonują, więc nie jest tak źle - podsumował najstarszy z nich.

- Nie chcę tu spać - odezwała się dziewczyna zbuntowanym tonem i popatrzyła na niego błagalnie. Chyba nikt nie umiałby się oprzeć spojrzeniu tych proszących, jasnych, pięknych oczu. - A przynajmniej nie sama.

- Clara, obiecałem twoim rodzicom, że... - Nie dokończył swojej myśli, tylko spojrzał na nią w dość wymowny sposób. Blondynka westchnęła, a jej humor uległ jeszcze większemu pogorszeniu, o ile to w ogóle możliwe.

- Ej, oszczędźcie sobie tych amorów... Nie widzicie? Niepełnoletni! Niepełnoletni na horyzoncie! - zaczął wołać brunet, kiedy wyszedł zza któryś drzwi i posłał im zarozumiały uśmiech. - Zajmuję ten pokój. Jest odjazdowy!

- Neid... - westchnął blondyn, zaglądając do pomieszczenia w którym zniknął chłopak. Przelotem spojrzałam na drzwi i odkryłam, że postanowił zajął moją dawną sypialnię. Nie przeszkadzało mi to, bo w końcu już i tak jej nie potrzebowałam. - Wiesz doskonale, że zgodziłem się wziąć cię ze sobą tylko dlatego, że mnie o to poprosiłeś. Rodzicom się to wcale nie podobało. Chyba nie muszę ci przypominać, że masz jedynie szesnaście lat i w każdej chwili możesz tam wrócić. Wystarczy jeden, durny numer...

     Z ciekawości weszłam za nimi do środka, w samą porę, aby zobaczyć jak ten młodszy w komiczny sposób rysuje nad głową aureolę.

- Spokojnie, będę grzeczny. Skończyłem już z tym, jeżeli o to ci chodzi...

     Brat posłał mu złowrogie spojrzenie, a potem wrócił na korytarz i podszedł do dziewczyny.

- On się już nigdy nie zmieni. Nie wiem czy to był taki dobry pomysł, by go zabierać ze sobą...

- Nic na to nie poradzisz, a twoje nerwy tylko pogorszą całą sytuację. Wiem, że chcesz być odpowiedzialny, ale nie możesz niańczyć go cały czas. Powinien wreszcie dorosnąć. Zajmijmy się ważniejszymi sprawami. To jak będzie z tymi sypialniami? - spytała, posyłając mu ładny uśmiech, a on odwzajemnił się tym samym.

- Pomyślimy - odparł przekornie - A teraz chodź, zaczniemy się rozpakowywać zanim się ściemni.

     Miałam wielką ochotę pójść za nimi, ale jednak nie mogłam się do tego zmusić. Nie teraz, gdy znalazłam się w tym pokoju. Nie wchodziłam tutaj od chwili mojej śmierci. Pokój, jak wszystko inne w domu, przywoływało wspomnienia, a to było za bardzo bolesne. Jednak w tym momencie nie mogłam oderwać wzroku od ciemnofioletowych ścian pokrytych sporą warstwą kurzu. Pamiętam, jak długo namawiałam rodziców na ten odcień. Twierdzili, że jest za ciemny, pesymistyczny i w ogóle nie pasuje do dziewczyny w moim wieku, ale w końcu ustąpili. Ciemne, dębowe panele oraz jasne meble dopełniały całokształtu. To wszystko należało kiedyś do mnie, a teraz stało puste i nieużywane od kilku lat. Na ścianach zachowały się nawet moje plakaty z ukochanym zespołem rockowym. Coś ścisnęło mnie w gardle na ten widok, jednak łzy wytrwale nie chciały płynąć.

     Neidowi widocznie nie przeszkadzał ten ponury wystrój. Podszedł do okna i odsunął ciężkie, bordowe zasłony, wpuszczając do środka odrobinę światła, po czym rzucił się na spore łóżko, które zatrzeszczało z wysiłku pod jego ciężarem. Z zaciekawieniem rozglądał się po pokoju, a na jego twarzy malowało się głębokie zamyślenie i fascynacja. Prawie widziałam, jak maleńkie trybiki w jego głowie pracują ze zdwojoną siłą, analizując każdy fragment pomieszczenia. Po chwili otrząsnął się z tego stanu, po czym spojrzał w moją stronę. Patrzył prosto na mnie, a na jego twarzy pojawiła się dziwna konsternacja.

     Znałam to spojrzenie. Tak patrzyli na mnie ludzie, którym objawiałam się niekiedy dla żartów. Strach, zdziwienie, niedowierzanie - te uczucia jedno po drugim przemykało przez ich oblicza, a potem uciekali z wrzaskiem. Jednak przez lata moja moc zmalała i utrzymanie widzialnej postaci przychodziło mi z trudem, nie mówiąc już o niekontrolowanym pojawianiu się, które zdarzało się na początku mojej kariery jako ducha. Chłopak jednak nie wydawał się przestraszony, a raczej zaintrygowany. Przez jedną krótką chwilę zamarłam, czekają na jego reakcję.

     Czy to możliwe, że zwykły człowiek mógłby mnie zobaczyć, gdy jestem niewidzialna? Jednak nie musiałam długo czekać na odpowiedź. Zdumienie szybko zniknęło z jego twarzy, a powróciło zwykła ciekawość, która towarzyszyła mu od kiedy wszedł do domu. Szybko pokręcił głową i przeniósł swój wzrok na coś innego. Zaintrygowana podeszłam bliżej, aby sprawdzić, co go tak zainteresowało. Okazało się, że to zwykły kawałek starej gazety dokładnie z przed pięciu lat. Na jej stronie głównej widać było zdjęcie mojego domu i intrygujący nagłówek: "Kolejne morderstwo w Camden. Nie żyje młoda dziewczyna. Zwykły zbieg okoliczności czy zaplanowane działanie?"

     Pod spodem widniał obszerny artykuł dotyczący mojej śmierci. Reporter w dość udany sposób zrelacjonował całe wydarzenie. Podał kilka rozważanych przez policję wersji zdarzeń, choć w sumie żadna z nich nie była prawdziwa. Szczególnie podkreślił ten drobny szczegół, że mordercy zostali zabici, zanim zdołali opuścić dom. Ze wzburzeniem czytałam dalsze spekulacje o tym, że być może moi rodzice przyczynili się do ich śmierci... Co za głupoty! Nie mogąc dłużej czytać tych bzdet, przeniosłam wzrok na bruneta i obserwowałam jego reakcję.

     Chłopak jeszcze chwilę śledził tekst, a potem zerwał się na równe nogi i wybiegł z pokoju, wołając coś do swojego brata.

- Oho - mruknęłam, podążając jego śladem - Chyba będziemy się już żegnać.

I tak mamy za sobą kolejny rozdział. Wiem, wiem miał być dopiero pod koniec miesiąca, ale pogoda nie rozpieszcza, więc z nudów postanowiłam go dodać wcześniej. Możecie mnie za to  wypatroszyć ;D