Rozdział 21

Alexis

     Gdy wyszliśmy z domu, na zewnątrz panowała już szarówka i mróz, a z nieba raz po raz, powolnym ślizgiem spływały śnieżnobiałe płatki, pierwszego w tym roku śniegu. Niespiesznie pokrywały chodniki oraz ulice, przyozdabiając wszystko na ten sam, biały kolor. Minusowa temperatura w mig sprawiła, że wszelkie kałuże, których wcale nie brakowało obecnie w okolicy, zmieniły się w zwykłe ślizgawki.

- Uważaj - usłyszałam tuż przy swoim uchu szept Neida, kiedy po raz kolejny uchronił mnie przed upadkiem na lód. Przytrzymał mnie za ramię i pozwolił odzyskać równowagę. Który to już raz z kolei?

Zwykle, stare trampki z całą pewnością nie sprawdzały się w takich warunkach. Za to znakomicie opóźniały naszą wędrówkę i doprowadzały mnie do wściekłości.

- Daleko jeszcze? - warknęłam na rudowłosą dziewczynkę, która najwyraźniej świetnie się bawiła, obserwując moje wyczyny na lodzie. Dla niej śliska nawierzchnia nie stanowiła najmniejszego problemu, bo zwyczajniej nad nią lewitowała.

- Byłoby bliżej, gdybyś się trochę pospieszyła - odpowiedziała, kończąc tym samym dyskusję. Na usta cisnęły się mi tysiące obelg, ale przed wypowiedzeniem ich powstrzymał mnie karcący wzrok Neida. Chłopak nie chciał, abym wdawała się w bezsensowne kłótnie z nią i próbował mnie przed tym powstrzymać. Nie było to łatwe zadanie, choć doskonale rozumiałam, że zaczepki ducha nie skończą się dobrze. Ruda była nam potrzebna, bo jako jedyna wiedziała, gdzie należy szukać Clary, a obrażanie jej pewnie nie skłoni do szczerych wyznań.

     Z drugiej strony nie mogłam wyjść ze zdumienia, jak to się stało, że teraz Neid był tym odpowiedzialnym. Przecież powstrzymywanie go przed głupstwami było moim zdaniem! Nie przypominałam sobie, abyśmy zamieniali się rolami. A jednak to właśnie on patrzył na mnie ze spokojem i rozwagą. Tak jakby jego miejsce zajął ktoś całkowicie inny.

- Chodź - popchnął mnie lekko do przodu, cały czas pilnując, abym znowu się nie poślizgnęła. Nie zdołaliśmy przejść nawet kilku metrów, gdy naszych uszu dobiegł odgłos kroków, szybko uderzających w chodnik. Spojrzałam przez ramię, ale nikogo tam nie zauważyłam. Jednak nie potrafiłam pozbyć się wrażenia, że jesteśmy celem czyichś obserwacji. Czułam na sobie wzrok tego kogoś.

- Coś tu nie gra - mruknęłam, zatrzymując się i zmuszając do tego samego Neida. Chłopak przystanął, lustrując wzrokiem otoczenie. On również wyglądał na zaniepokojonego. Natomiast ruda sprawiała wrażenie znudzonej.

- Macie zbyt bogatą wyobraźnię - prychnęła. - Jesteśmy już blisko, więc posłuchajcie mnie oboje uważnie. Dlatego chciałam, abyś poczekała na chłopaka, bo to jedynie on z waszej dwójki ma moc, Alexis. Nie umie jej kontrować, ale może sobie poradzi. Jeżeli nie, to oboje jesteście zgubieni, rozumiecie? Ja wam nie pomogę. Nie mogę.

- Rozumiemy - potwierdził Neid. - Wystarczy jak powiesz mi, co mam robić. Dam sobie radę.

     Dziewczynka posłała mu ładny uśmiech i zaczęła udzielać mu szybkich wskazówek. Chwilę przysłuchiwałam się im, lecz coś innego odciągnęło moją uwagę - odgłos pazurów skrobiących o kamień. Dźwięk charakterystyczny dla psa, ale czy na pewno? W końcu było ich tu całe mnóstwo, choć niepokój dalej pozostał. Wciąż nasłuchiwałam, gotowa zainterweniować w odpowiedniej chwili, ale z każdą kolejną chwilą coraz bardziej traciłam czujność. 

      Neid stał do mnie przodem, uważnie wysłuchując wszystkiego, co miała mu do powiedzenia rudowłosa. Na jego twarzy malowało się zdziwienie, a nawet szok, gdy dowiadywał się kolejnych rewolucji. Wcale mu się nie dziwiłam. To co opowiadała ta mała było absurdalne nawet dla mnie. Nigdy nie wierzyłam w magię. Nawet, gdy umarłam i stałam się duchem uwięzionym w starym domu, nie potrafiłam się przełamać. Uważałam, że wszystko ma swoje wyjaśnienie, do którego należy tylko dotrzeć odpowiednimi sposobami. Czary nie miały racji bytu. Jednak odkąd poznałam Neida, moja pewność w te fakty znacząco się zmniejszyła. Od początku było w nim coś innego. Nie był normalnym człowiekiem, to wiedziałam, gdy nasze oczy spotkały się po raz pierwszy. Już wtedy dotarły do mnie pewne fakty, ale uparcie nie chciałam zmieniać swojego światopoglądu. Z każdym kolejnym dniem chłopak dostarczał mi coraz to nowszych dowodów na ich istnienie, a mimo to dalej do spraw magi podchodziłam z rezerwą. Uwierzyłam w nie, gdy doszło do ceremonii i odzyskałam ciało. To musiały  być czary.

      Neid chyba w końcu wyczuł, że się mu przyglądam, bo w pewnym momencie podniósł głowę i spojrzał na mnie, a gdy to zrobił w jego oczach natychmiast pojawił się przebłysk strachu. Nawet nie zdążyłam spytać, co się dzieje. Chłopak był szybszy. Skoczył do przodu, popychając mnie na bok. Oboje upadliśmy na ziemię, a tuż nad moją głową przeleciało coś warczącego i futrzastego. Gdzieś z daleka usłyszałam przerażony pisk dziewczynki oraz warkot potwora, przed którym ledwo udało mi się uciec.

- Nic ci nie jest? - Neid pomógł mi wstać i pociągnął za sobą, spoglądając na mnie przelotem. Chciał się upewnić, że jestem cała, ale równocześnie próbował uciec rozwścieczonej bestii, którą słychać było już z daleka. Pokręciłam tylko głową, zbyt przerażona, aby wypowiedzieć choćby jedno słowo. Nie wierzyłam w to, co się dzieje. - Dobra, biegnij i nie zatrzymuj się, choćby nie wiem co.

    Przepuścił mnie przodem, sam zostając z tyłu. Nie miałam pojęcia, co zamierza zrobić, ale nie podobało mi się to. Nie chciałam zostawiać go samego z tym potworem. Zatrzymałam się, patrząc na niego błagalnie, ale on nie zwracał już na mnie uwagi. Skupił się na nadbiegającej bestii. Ja również zwróciłam ku niej wzrok. Była ogromna i paskudna, ale nie przypominała mi żadnego żywego stworzenia, które spotkałam w swoim życiu. Bardziej przywodziła mi na myśl wielkiego niedźwiedzia, któremu ktoś niepożądany mieszał w genach. Miał krótki pysk, z którego wystawały długie kły oraz wielkie łapy zakończone ostrymi szponami. Spod ciemnej, poplątanej sierści łypały na nas czerwone ślepia.

- Alexis, musimy iść! - Tuż przede mną pojawiła się rudowłosa dziewczynka, niecierpliwie przytupując nogą. Widząc moje rozbicie, westchnęła rozdrażniona. - Chłopak sobie poradzi, chodź!

     Musiałam jej ponownie zaufać. W końcu jeszcze nigdy mnie nie zawiodła... Nie miałam innego wyjścia, choć było to dla mnie trudne. Posłusznie ruszyłam do przodu, starając się nie przewrócić na śliskim chodniku i pragnąc nie słyszeć potwornych odgłosów walki dochodzących za moich pleców. Kurczowo zaciskałam kciuki, mają nadzieję, że Neid niedługo do nas dołączy.

- Jest ich jeszcze więcej - ostrzegła mnie dziewczynka, przystając przy jakimś zaułku. - Do środka!

     Ledwo zdążyłam ukryć się za kontenerem, na ulicy rozległo się przeszywające wycie. Wstrzymałam oddech i wtuliłam się w ścianę, modląc się, aby potwór mnie nie znalazł. Jeżeli wszedłby do mojej kryjówki, byłby to koniec. Już teraz wydawało mi się, że szaleńcze bicie mojego serca może zdradzić gdzie jestem. Jednak on przystanął, zaczął obwąchiwać chodnik, zaskomlał i oddalił się, jakby nic nie wyczuł. Jeszcze dłuższą chwilę nie odważyłam się zrobić żadnego ruchu. Dopiero, gdy ruda zmaterializowała się przede mną, mogłam spokojnie odetchnąć.

- Dlaczego musimy tak kluczyć po całym mieście? - szepnęłam z wyrzutem. - Przecież twierdzisz, że wiesz gdzie jest Clara, to czemu nie możesz nam tego powiedzieć. Wymyślilibyśmy jakiś skrót i może nie musielibyśmy się rozdzielać.

     Mimowolnie zadrżałam na myśl, że Neid jest tam gdzieś sam. To, że coś mu się stało, w ogóle do siebie nie dopuszczałam. Miałam nadzieję, że lada moment znów zobaczę jego zarozumiały uśmiech.

- To byłoby szalenie idiotyczne - mruknęła. - Muszę was tam doprowadzić jak najbezpieczniejszą trasą. To już niedaleko.

- Już to słyszałam - prychnęłam, wychylając się zza kontenera. Ulica wyglądała na pustą, ale kto mógł wiedzieć, czy jakiś stwór nie czai się za najbliższym rogiem. - Jakim cudem Neid nas później znajdzie?

- Dobra, możemy iść - stwierdziła, lekceważąc moje pytanie. Ostrożnie wyszłyśmy na chodnik, czujnie się rozglądając. Gdy upewniłam się, że bestia zniknęła, ruszyłam do przodu.

Clara

     Siedziałam na zimnej ziemi, wsłuchując się w odgłosy wydawane przez wiatr, szalejący na zewnątrz. Oliver wyszedł już jakiś czas temu i z niecierpliwością oczekiwałam na jego powrót, a co za tym idzie na własną śmierć. Nie należał on do osób, które rzucały słowa nadaremnie. Skoro obiecał mi, że zbyt długo już nie pożyję, tak z całą pewnością będzie. Walka wydawała się bezsensowna, a mimo to dalej miałam nadzieję. Łzy dawno przestały już płynąć, pozostawiły po sobie jedynie zimne strużki.

      Westchnęłam, a z moich ust wydobył się obłoczek pary. Tęgi mróz, który panował dookoła strasznie mi doskwierał. Nie czułam już nawet własnych palców u rąk i stóp. Poruszyłam dłonią, próbując zyskać trochę ciepła, a sznur wpił się mocniej w moją zmarzniętą skórę. Syknęłam z bólu, ale nie powstrzymało mnie to przed kolejnym ruchem. Sznur zdawał się poluźniać z każdym następnym.  Ktokolwiek go wiązał, zrobił to beznadziejnie. Zaczęłam gwałtownie szamotać dłońmi, a po kilku minutach byłam wolna. Częściowo. Nogi dalej pozostały spętane, tym razem dużo solidniej i mocniej.  Węzeł wydawał się być nie do ruszenia. Natomiast moje zesztywniałe palce odmawiały współpracy. Przeklęłam i oparłam się o ścianę. Nadzieja, którą zyskałam uwalniając dłonie, błyskawicznie zniknęła. Nie rozwiążę węzła, choćbym nie wiem jak się starałam. Umrę... 

     W desperackim odruchu zaczęłam ogrzewać ręce, ale była to bezsensowna czynność, która kosztowała mnie tylko utratę tak cennej energii. Nawet w normalnych warunkach trudno byłoby się uwolnić z takiej pułapki. Szansa na wydostanie się stąd, zniknęła tak szybko, jak się pojawiła. I to właśnie najbardziej bolało.

To taki rozdzialik na umilenie chwil przed jutrzejszą, cudowną apokalipsą ;D Czy dobry? To do oceny pozostawiam jedynie wam. Powiem tylko, że znowu rozpisałam się nie na temat i pewnie końcówka nieco się przedłuży. No, ale cóż... Widocznie tak ciężko mi się rozstać w tymi moimi bohaterami i robię to podświadomie. W każdym razie do końca wciąż pozostają jakieś 1-2 rozdziały + epilog. 
Nie wiem kiedy pojawi się następny rozdział, więc tak na zaś - WESOŁYCH ŚWIĄT!

Pozdrawiam! 

PS. Jeżeli ktoś ma facebooka, to byłabym wdzięczna za wszelkie głosy ;)
Klik!
Wystarczy wejść w link i polubić zdjęcie.