Rozdział 17

Neid

     Przez to, co opowiedziała mi Alexis, nie mogłem ponownie zasnąć. Oczywiście wiedziałem, że to jedynie wytwór jej wyobraźni, ale zmartwiło mnie to, że tak bardzo się tym przejęła. Nawet nie przypuszczałem, że ktoś, kto właśnie wrócił do świata żywych może odczuwać podobne lęki. To było takie... ludzkie, a ona jeszcze niedawno była duchem. Na mnie jej słowa nie zrobiły większego wrażenia. Serio. Wielokrotnie śniłem o własnej śmierci i z czasem przestało mnie to przerażać, nie ważne jak drastyczne były to sceny. Oczywiście nie byłem nieulękniony, a jeden jedyny sen, który powracał regularnie, co jakiś czas, nie dawał mi spokoju. Widziałem w nim twarz swojej zmarłej siostry, która uśmiechała się pogodnie i z uporem maniaka powtarzała, że nic się nie stało. Już chyba wolałbym, żeby wykrzyczała mi prosto w twarz wszystkie przewinienia. Pragnąłem, aby powiedziała, że owszem, to była moja wina, ale ona mi wybacza. Chociaż nawet nie musiała zapominać. Mogła po prostu przestać mnie pocieszać i udawać, że jest dobrze. Wszystko byłoby lepsze od tego.

     Przelotem spojrzałem na śpiącą dziewczynę i uśmiechnąłem się pod nosem. Jak każdy miałem jakieś własne lęki, ale to ona podchodziła do wszystkiego zbyt emocjonalnie... Choć może to właśnie ja byłem wielkim ignorantem w każdej dziedzinie? Nieważne. Alexis wyglądała teraz tak bezbronnie, a ja po prostu nie miałem sumienia budzić jej, gdy zmęczona swoją opowieścią, usnęła na moim łóżku. Z drugiej strony wolałem nawet nie myśleć, co pomyśleliby sobie o tym mój brat czy Clara. Pewnie zaserwowaliby mi jedną z długich, bezsensownych rozmów, które miały na celu przemówienie mi do rozumu. Już nie raz próbowali i jeszcze im się nie udało.

     Ostrożnie, aby nie zbudzić Alexis, wstałem z łóżka, po czym podszedłem do okna. Odchyliłem roletę i spojrzałem na uśpione osiedle. Ono zawsze sprawiało wrażenie spokojnego, ale nocą wydawało się wręcz martwe. Nikt nie spieszył się do pracy, w żadnym domu nie paliło się światło, nawet ulicą nie przemykał ani jeden samochód. Ta cisza nie dawała mi spokoju od chwili, gdy się tutaj wprowadziliśmy. Na początku myślałem, że po prostu potrzebuję czasu, żeby móc się przyzwyczaić do nowego otoczenia, lecz to było coś innego... Coś, czego nie potrafiłem zdefiniować. Jednak nie chciałem zaprzątać sobie tym głowy. Jeszcze raz rozejrzałem się po okolicy, szukając czegoś godnego uwagi. Nic takiego nie znalazłem. Na zewnątrz wciąż panował mrok, ale słońce już niebawem powinno pojawić się na horyzoncie. Wtedy będę musiał ubrać ten idiotyczny garnitur i grać przed wszystkimi zrozpaczonego syna. Tylko dlaczego wcale się tak nie czułem? Fakt, nigdy szczególnie dobrze się z nim nie dogadywałem, ale w końcu to mój ojciec. Co z tego, że kilka tygodni przed moim wyjazdem każdy dzień przepełniony był awanturami i wypominaniem wszystkich błędów? Jakby na to spojrzeć, to on miał rację. Zawsze. Natomiast ja byłem durnym dzieciakiem, który nie słuchał niczyich rad.

     Może brak smutku to kolejna faza prawdziwej żałoby? Czytałem kiedyś jakiś artykuł, w którym znany psycholog poruszał temat utraty kogoś bliskiego. Podobno każdy odczuwa to na swój sposób, ale głównie opiera się na kilku etapach. Najpierw występuje wielki szok, potem wyparcie, proszenie Boga o odmienienie losu, depresja, aż w końcu pełne zrozumienie. Wydawało mi się, że nie czułem żadnej z tych rzeczy. Cała śmierć ojca zdawała mi się wręcz upozorowana i nierealna. Jakby ktoś celowo chciał nas zmylić, uśpić czujność, odwrócić uwagę od ważniejszych spraw. Ja nie dałem się na to nabrać. Jak zwykle czujnie wypatrywałem zagrożenia.

     Ocknąłem się z zamyślenia i nie mając nic lepszego do roboty, podszedłem do szafy. Niechętnym spojrzeniem obdarzyłem przygotowany wcześniej garnitur. Nienawidziłem takich formalnych ubrań. Najpewniej czułem się w zwykłych jeansach, kolorowej koszulce i nieco zniszczonych trampkach. Dlaczego więc nie mogłem właśnie tak się ubrać? Ten pogrzeb to i tak wielka szopka dla gapiów.

Przecież każdy aktor musi mieć swój kostium, czyż nie? A ty nie jesteś i nigdy nie będziesz nikim więcej.

     Westchnąłem i odrzuciłem czarną marynarkę na bok, sięgając po koszulę.

- Nie patrz się tak, bo jeszcze wyparzysz dziurę w tych ciuchach, a byłby ich szkoda. Wyglądają na dość drogie.

- Bardzo śmieszne - mruknąłem, odwracając się w stronę Alexis. Dziewczyna siedziała na łóżku i obserwowała mnie, uśmiechając się złośliwie. Niczym nie przypominała swojej wcześniejszej przerażonej wersji, która zbudziła mnie w środku nocy. - Wcześniej nie byłaś taka odważna.

     Uśmiech szybko zniknął z jej ust, a ona sama pobladła i odrobinę się zmieszała.
     Brawo, idioto! Lepiej tego rozegrać nie mogłeś.

- Przepraszam, że cię obudziłam - powiedziała cicho, unikając mojego spojrzenia. - Nie mam pojęcia, co wtedy we mnie wstąpiło. Coś kazało mi sprawdzić, czy u ciebie wszystko w porządku, a potem nie chciałam być sama i... chyba powinnam już sobie iść.

     Mówiła jedno, ale nie poczyniła żadnego ruchu. Dalej siedziała w jednym miejscu, bawiąc się kosmykiem włosów. Jej mina jasno świadczyła o tym, że myślami jest daleko stąd.

- Każdemu się zdarza - zacząłem niepewnie, kompletnie nie wiedząc, jak się zachować ani co powiedzieć. - Po prostu następnym razem byłbym szalenie wdzięczny, gdybyś na odwiedziny wybrała sobie bardziej przyzwoitą godzinę.

     Spojrzała na mnie rozkojarzonym wzrokiem, lecz po chwili oprzytomniała i prychnęła, jak rozwścieczona kotka.

- Nie bój się, następnego razu nie będzie. Nawet nie wiem, po co zawracałam ci głowę, przecież ciebie to i tak nie interesuje. Jesteś samolubną, samowystarczalną jednostką, czyż nie? A uczucia innych znaczą dla ciebie tyle, co nic - powiedziała i, nim zdążyłem zaoponować, w jednej chwili znalazła się przy drzwiach.

- Co ja takiego znowu powiedziałem? - Jednak ona już nie słyszała tego pytania. Zatrzasnęła za sobą drzwi i tyle było ją widać. Pewnie jak każdy normalny facet powinienem taktowanie się wycofać, dać jej  moment na uspokojenie, ale oczywiście musiałem postąpić po swojemu. W pośpiechu ubrałem przygotowane ubranie i wybiegłem za nią na korytarz. Potrzebowałem dłuższej chwili, aby zorientować się, gdzie poszła, choć to nie było jakoś szczególnie trudne zadanie. Dziewczyna siedziała na schodach prowadzących na dół, a wzrok utkwiła w drzwiach. Nawet nie zareagowała, gdy usiadłem obok niej.

     Płakała. Znowu. Tym razem już prawie na pewno przeze mnie. Jej długie, czarne rzęsy i zaróżowione policzki wciąż były wilgotne od łez.

- Ja... - zaczęła, ale głos się jej załamał. Nie odrywając wzroku od drzwi, westchnęła, po czym spróbowała jeszcze raz wydobyć z siebie jakiś dźwięk. - Ja po prostu nie wiem, co się ze mną dzieje. Nigdy tak nie reagowałam. W jednej chwili jestem szczęśliwa, potrafię żartować, a w następnej nie mogę znieść tego wielkiego smutku, który pojawia się praktycznie znikąd. Czuję się jakby ktoś obcy wszedł do mojej głowy, mieszał w niej i kontrolował dosłownie każdą emocję, każde moje uczucie. To nie jest fajne, wiesz? Nie jestem sobą. Mówię rzeczy, których nigdy bym nie powiedziała. Boję się bardziej niż wcześniej i to rzeczy, które nigdy nie robiły na mnie większego wrażania. Zachowuję się jak wariatka. Nie rozumiem, czym to jest spowodowane.

     Ciaśniej otuliła się szlafrokiem, który miała na sobie i ukryła twarz w dłoniach. Cała drżała z zimna. Nie chciałem na nią naciskać, ale czułem, że powinienem coś zrobić.

     Powiedz coś mądrego albo milcz! Chociaż raz nie palnij żadnego głupstwa, bo tylko pogorszysz całą sprawę.

     Gdyby to było takie łatwe... Bo czy zwykłe - nie przejmuj się, wszystko będzie dobrze - wystarczy? Szczerze w to wątpiłem.

- Chodź. Nie możesz tak tu siedzieć - wymamrotałem w końcu, lecz nie ruszyłem się z miejsca. Ona również nie. Jedynie uśmiechnęła się łagodnie i spojrzała na mnie, a w jej jasnych oczach zabłysły ciekawskie ogniki. Przez chwilę odwzajemniałem to spojrzenie, lecz pierwszy skapitulowałem. Ponownie głupie, irracjonalne uczucie przed czymś mnie ostrzegało. Nie rozumiałem tego, właściwie niczego już nie rozumiałem. Mój mózg zdawał się pracować na dużo niższych obrotach niż zazwyczaj. Czarna mgła przysłaniała mi wszystko. Każde wspomnienie, błahe myśli... Nie potrafiłem pozbyć się z nich tej ciemnej substancji.

- Dlaczego nie? - spytała cichym, lekko rozmarzonym głosem. - Co jest w tym złego?

- Złego? - powtórzyłem bezmyślnie, ponownie lustrując jej twarz. W tęczówkach o niezwykłym kolorze było coś innego. Chyba. Albo i nie. Sam już nie wiedziałem. Myślenie przychodziło mi z coraz większą trudnością.

- Masz gęsią skórkę - zauważyłem, mimowolnie powoli przesuwając dłonią po skórze na jej ręce. Spojrzała na mnie pytająco, lecz się nie odsunęła. Chyba rozumiałem, co miała na myśli, mówiąc, że nie czuje się sobą. Sam w tej chwili miałem coś podobnego. Nie panowałem nad swoimi gestami, pozostając tylko biernym obserwatorem własnych poczynań. Jakaś część mnie dalej walczyła, ale czułem, że i ona niedługo ulegnie. Nie chciałem tego... A może i chciałem? Gubiłem się w samym sobie.  Powinienem odejść, ale nie mogłem. Dlaczego? Czemu nie potrafiłem oderwać wzroku od jej oczu? To one hipnotyzowały i mieszały mi w głowie... wcześniej tak nie było.

- Neid...

     Ktoś mnie wołał, lecz to nie była Alexis. Ona dalej przypatrywała mi się z uwagą, jakby rozważając nad swoim następnym krokiem lub walcząc sama ze sobą. Nie potrafiłem jednoznacznie odgadnąć jej zamiarów. Sam próbowałem zrozumieć, co tak w ogóle się ze mną dzieje. Nawet zdrowy rozsądek odzywał się coraz rzadziej i ciszej, aż w końcu całkiem zamilkł. On również dał się pożreć owej nieproszonej ciemności, która przysłaniała mój umysł.

     Pod wpływem nagłego impulsu pochyliłem się w jej stroną, a ona nie zaprotestowała. Nie poruszyła się nawet wtedy, gdy nasze usta wreszcie się ze sobą złączyły. To było dziwne uczucie, inne niż wszystkie, które do tej pory poznałem. Niby wszystko było w porządku, ale coś nie dawało mi spokoju. Cichy głosik wciąż podpowiadał mi, że zachowuję się idiotycznie. Jednak im dłużej ją całowałem, tym mniej o tym myślałem. W końcu pozostała jedynie Alexis. Jej usta, ciało, zapach i smak. Ona była najważniejsza i nic innego się nie liczyło. Przyciągnąłem ją bliżej siebie, całując coraz śmielej, a ona odwzajemniała tym samym.

     Nagle w mojej głowie pojawił się jakiś obraz, wydawałoby się, że nic nieznacząca scenka, w której mała, ciemnowłosa dziewczynka rysowała coś zawzięcie na kartce. Nawet nie zdążyłem się mu dobrze przyjrzeć, bo zastąpił go następny i potem kolejne. Przewijały się w zastraszającym tempie, tworząc jedną, wspólną całość niczym jakiś pokręcony film. Z czasem rozpoznałem tę małą osóbkę. Te rysy twarzy, kolor oczu, nieśmiały uśmiech. To musiała być Alexis. Widziałem jej wspomnienia, czułem strach, smutek oraz troskę, choć nie rozumiałem dlaczego. Poznawałem wszystko, co tak szczelnie ukrywała przed innymi już od najmłodszych lat - jak na przykład to, że kiedyś stłukła wazon, a całą winę zrzuciła na kota, bojąc się reakcji rodziców albo liczne lęki: przed pająkami, ciemnością czy odrzuceniem. Było tego całe mnóstwo, wszystko dostępne dla mnie niczym otwarta księga. Nie potrafiłem przerwać, mimo że czułem, jak dziewczyna słabo protestuje. Chciałem więcej...

- Neid!

     Niespodziewanie ciszę, która panowała w domu przerwał ostry, niemiły dźwięk. Spowodował on, że natychmiast od siebie odskoczyliśmy, a czarna mgła, która mnie otumaniała oraz wszystkie obrazy zniknęły z mojego umysłu, jakby nigdy ich tam nie było, pozwalając ponownie trzeźwo myśleć. Co to do cholery było?! Rozkojarzony rozejrzałem się dookoła, pragnąc zrozumieć, co tak naprawdę przed chwilą się wydarzyło i odnaleźć źródło dźwięku. Długo szukać nie musiałem. U szczytu schodów stała Clara i, łagodnie mówiąc, nie wyglądała na szczególnie zadowoloną.

- Co ty sobie wyobrażasz?

     Nic a nic, mógłbym odpowiedzieć, ale po co pogarszać sytuację, która już teraz wyglądała na beznadziejną? Po prostu wolałem zachować milczenie. Nawet więźniom przysługuje takie prawo, choć blondynka raczej nie zamierzała go przestrzegać. Spojrzałem na Alexis, szukając wsparcia, lecz ona znowu unikała mojego spojrzenia.

- Do mnie, ale już! - wycedziła przez zaciśnięte zęby. Chwilę się wahałem, ale w końcu wykonałem polecenie, z miną skazańca zmierzając w jej stronę.

A może by tak minąć ją bez słowa i zamknąć się w pokoju? Zaoszczędziłoby mi to zbędnych tłumaczeń, a drzwi chyba nie zdoła wyważyć...

      Nim zdążyłem do końca sformułować swoją myśl, ona przejrzała moje intencje. Chwyciła mnie za ramię i pchnęła na ścianę z siłą daleko wykraczającą poza normę dla dziewczyn w jej wieku. Chociaż może nie powinno mnie to dziwić... Ona nie była normalna, co sama otwarcie przyznała. To nie Clara, którą znałem od kilku lat. Po raz pierwszy ogarnął mnie strach.

- Co... - jęknąłem, próbując wyswobodzić się z jej uścisku.

- Stój spokojnie, jeżeli nie chcesz, aby stało się coś złego - uprzedziła dość spokojnie, jednocześnie zwiększając nacisk na moim gardle. Posłusznie przestałem się wyrywać, oczekując dalszego rozwoju wypadków. Dziewczyna chwilę szukała czegoś w moim spojrzeniu, ale chyba nic tam nie znalazła, bo jedynie westchnęła i w końcu odsunęła się ode mnie nieznacznie.

- Nie wiedziałem, że jesteś o mnie taka zazdrosna - prychnąłem, rozcierając zdrętwiałą szyję. – Tylko co z Mattem, hę? Nie będzie zadowolony z takiego obrotu spraw.

- Oh, zamknij się zanim się rozmyślę i jednak rozerwę cię dzisiaj na drobne strzępy.

- Czarownica.

- Imbecyl - odparła, patrząc na mnie ze wściekłością. - Czy ty w ogóle wiedziałeś, co robisz? Czy tylko chciałeś zabawić się w magika? Nawet nie odpowiadaj. Zachowałeś się jak zwykle, czyli dziecinnie i idiotycznie. Tylko czemu ja się dziwię? To dla ciebie normalne. Nie powinnam się tym przejmować, bo czy to mój interes, czy w końcu zrobisz jej krzywdę? Absolutnie nie. Lepiej zniknij mi z oczu, nim stanie się coś, czego potem będę żałować.

- Ale...

- Nie, nie będę o tym z tobą rozmawiać. Idź do pokoju. Teraz!

     Nie warto było się dalej kłócić. Chociaż chciałem dowiedzieć się, co takiego miała na myśli - nic bym z niej więcej nie wydusił. Była zbyt wściekła, aby prowadzić normalną rozmowę. Nie chciałem zostawiać Alexis na jej pastwę, ale nie miałem zbyt dużego pola manewru. Chcąc, nie chcąc wróciłem do własnej sypialni.

Macie, macie wy podli szantażyści i dręczyciele ^^

 Miał być wątek miłosny? Jest coś na jego kształt. No dobra, może znowu strasznie wszystko pokręciłam, ale u mnie nic nigdy nie ma normalnego i nic nie przychodzi zbyt łatwo ;D