Rozdział 7

     Mała, żółta świeczka, którą w międzyczasie postawiłam na eleganckim, szklanym stoliku do kawy była jedynym źródłem światła w całym pomieszczeniu. Oświetlała zaledwie nikłą część pokoju, ale to wystarczyło, abym mogła zobaczyć twarz Neida, a przynajmniej jej zarys. Zmęczenie sprawiło, że wyglądał znacznie starzej i może dojrzalej niż do tej pory, ale i tak nie odebrało mu to uroku. W zamyśleniu przyglądał się płonącemu knotowi, nie zwracając na mnie najmniejszej uwagi.
Zupełnie jakbym nie istniała.
Zupełnie jakbym była duchem, a on nie mógł mnie zobaczyć.
Zupełnie jakby nie wiedział o moim istnieniu.
     Udawanie wychodziło mu całkiem nieźle. W końcu miał za sobą pewną szkołę życia i mógł doskonalić tę sztukę. Do pewnego momentu nawet ja byłam skłonna mu uwierzyć, a to wielki wyczyn. Być może kiedyś z powodzeniem mógłby zostać aktorem. Praktycznie nic nie stało mu na drodze. Przede wszystkim był niesamowicie uparty, co mogłoby mu bardzo pomóc w dojściu do sławy i wybić się z tłumu. Umiał również wytrwale walczyć o swoje, a o urodzie nawet nie wspomnę. Ta, gdyby tylko pozwolił, zapewne dostarczyłaby mu grona wielbicielek. Dlatego też nie rozumiałam, czemu tak wytrwale broni się i chowa pod szczelnym płaszczem wrogości oraz samotności. Nie chciał dopuszczać do siebie ludzi, a ja nie potrafiłam mu w tej sprawie pomóc. Gdyby chociaż raz wyjaśnił mi, dlaczego zachowuje się w ten sposób... Ale nie. On udawał twardziela, który ze wszystkim sam sobie świetnie radzi. Skoro tak myślał, był zwykłym idiotą i nikim więcej. Pewnie nie powinnam go osądzać, ale nie umiałam inaczej. Ciągle zastanawiały mnie pobudki, które nim kierowały w tamtym czasie. Może to przez to, co przeszedł? Może nie chce nieświadomie krzywdzić kolejnych osób? A może po prostu ten typ tak ma? Jednak trzeba było przyznać, że wytrwałości wcale mu nie brakowało. Był zacięty i to mi po części imponowało.
     Jeszcze raz spojrzałam na chłopaka, który nawet na moment nie odrywał wzroku od świeczki.  Skupiony, obserwował jak wosk powoli topnieje i spływa w dół na niewielki, szklany spodek. Nawet w takiej ciemności można było dostrzec podobieństwo między braćmi: prawie identyczne rysy twarzy, podobne rozczochrane fryzury oraz te luźne ciuchy, które na nich wyglądały niesamowicie dobrze. Jednak nie byli bliźniakami, a różnice, które ich dzieliły, były równie widoczne. I to nie tylko te pod względem charakteru. Oczy Neida były intensywnie zielone niczym ciemny las deszczowy. Uroku oraz tajemniczości dodawały im małe, żółte plamki rozsiane na chybił trafił po tęczówce. Natomiast te Matta miały odcień pochmurnego nieba - jasne, zdecydowanie szare, nie zakłócone przez żaden inny odcień. Neid był dość niski i opalony, a jego brat wysoki oraz blady.  No i oczywiście charakter. Nie znałam ich jeszcze zbyt dobrze, ale już zdążyłam zauważyć, że i tu pokrewieństwo nie ma żadnego znaczenia. Genetyka spłatała figla, tworząc dwie, tak różne od siebie istoty. Starszy z nich był spokojny, lecz również wesoły i na ogół miły, zaś młodszy zamknięty w sobie, arogancki i nieprzyjemny dla środowiska. Pod niektórymi względami różnili się niczym woda i ogień.
     Kiedy spostrzegłam, że Neid wreszcie patrzy w moja stronę, szybko odwróciłam wzrok. Nie chciałam dawać mu powodów do kolejnych wyrzutów, narzekań i kpin. Po raz pierwszy od naprawdę dawna poczułam się nieswojo w bądź, co bądź własnym domu. Wiedziałam, że bezwstydnie lustruje moją postać, ale nie miałam odwagi tego odwzajemnić. Zamiast tego rozejrzałam się po pokoju, pragnąc znaleźć coś godnego uwagi, ale nic nie mogłam zobaczyć.
     Ciemność panująca wokoło była wręcz przytłaczająca. Nie mogąc dostrzec przedmiotów oddalonych o kilka metrów, szybko straciłam całą swoją pewność siebie. Z resztą każdy, zdrowy na umyśle człowiek przebywający dłużej w takich warunkach, szybko mógłby popaść w czysty obłęd. Odważny pozer w międzyczasie zgubiłby całą swoją odwagę. A przynajmniej tak mi się zdawało. Neidowi takie warunki widocznie nie przeszkadzały, bo dalej spokojnie siedział na swoim miejscu, nie racząc nawet włączyć światła. Wydawało się, że do szczęścia wystarczy mu ta niewielka, ledwo tląca się świeczka, a mrok jest mu obojętny. Natomiast ja miałam już powoli dość. Wybujała wyobraźnia mocno dawała mi się we znaki, zwłaszcza, że od dziecka nie lubiłam ciemności. Ba! Nie znosiłam jej. Oznaczała ona dla mnie zbyt wiele niewiadomego, a ja chciałam wiedzieć na czym stoję. Zawsze z uwielbieniem witałam poranki i ich jasność, ponieważ nie stanowią żadnej tajemnicy. Mrok natomiast jest inny. Nigdy nie niesie za sobą nic dobrego, przecież od maleńkości jest nam to wmawiane. We wszelkich historiach oraz bajkach dla dzieci zawsze oznacza zło oraz nieszczęście, z którym muszą radzić sobie ci dobrzy. Coś, czego trzeba się wystrzegać. Mrok zalega w sercach złych ludzi i zjaw, kierując ich poczynaniami. Dlaczego zatem mam się go nie bać? Irracjonalne, chciałoby się rzec, ale prawdziwe.
    Aby całkiem nie ogłupieć zamknęłam oczy i zaczęłam przysłuchiwać się temu, co działo się na zewnątrz. Nie sprawiło to, że czułam się lepiej, ale przynajmniej mogłam skierować swoje myśli na inne tory. Słyszałam, jak za oknem szaleje porywisty wiatr, wygrywając w nieszczelnych framugach okiennych niestworzone melodie, a o parapet bębniły krople deszczu. Kap, kap, kap... Nie przestawały nawet na chwilę, a wręcz wraz z upływającym czasem wydawało mi się, że nabierają na intensywności. W Camden taka pogoda była dość naturalna. Słońce mieszało się z ulewami, stanowiąc jedną całość. Mimo niebezpieczeństwa oraz zwykłej biedoty, które były jego znakiem rozpoznawczym, lubiłam to miasto. Zadziwiało mnie jego wielkie niezdecydowanie, przeplatające się z ustaloną stabilizacją. Wszystko trwało w odwiecznej symbiozie. Nawet temperatura powietrza nie ośmieliła się przekroczyć ustalonej granicy, także tu nigdy nie była za gorąca czy też za zimno. W najcieplejsze dni temperatura nie wzrastała powyżej dwudziestu sześciu stopni w skali Celsjusza, a w najzimniejsze nie przekraczała dwunastu stopni poniżej zera.
     Gdzieś niedaleko ulicą przemknął samochód, rozchlapując na bok dużą kałużę. Nie zwolnił nawet na chwilę. Najwyraźniej ktoś spóźniony bardzo spieszył się do ciepłego domu i nie zależało mu na takich błahostkach, jak czyste auto. To było na ostatnim miejscu na liście priorytetów mieszkańców Camden. Ważniejsze było bezpieczeństwo swoje i bliskich, o które trzeba było ubiegać się każdego dnia.
     Jakby na potwierdzenie moich domysłów kilka domów dalej jakiś pies zaczął gorączkowo szczekać. Dokładnie tak, jakby pragnął odgonić złe sny lub inne niebezpieczeństwa od swoich właścicieli. Wiatr poniósł jego donośny, żałosny skowyt daleko w przestrzeń. Po chwili zawtórowały mu inne, dołączając się do ponurej serenady, ale zaraz nagle ucichły, jakby czymś przestraszone i wokół zaległa cisza. Jednak nie trwała ona zbyt długo. Po kilku minutach znów została przerwana, tym razem przez nadjeżdżający radiowóz, którego czerwone i niebieskie światła odbiły się od naszych szyb, po czym zniknęły gdzieś za rogiem.
     Mimo przerażającej ciemności, miasto nie spało. Ono nigdy nie dało się uśpić. Żyło swoim ustalonym tempem i każdy przyjmował to z niejaką ulgą. Ludzie już dostatecznie musieli się martwić o to, jak bezpiecznie przetrwać kolejny dzień, więc chyba nie starczyłoby im czasu na zamartwianie się jeszcze jakimiś gwałtownymi zmianami w otoczeniu.
      Słysząc niewyraźny szmer, ponownie otworzyłam oczy. Neid zmienił pozycję i ukrył głowę między podciągniętymi nogami, a rękoma przeczesał już i tak mocno rozczochrane, ciemne włosy. Odkąd zbudził się ze snu, nie zamienił ze mną ani jednego słowa. Unikał spojrzenia mi prosto w oczy, jakby wstydził się swoich myśli i problemów. Wiedział, że ja to wszystko widziałam. Poznałam chociaż część jego historii oraz problemów, z którymi chciał poradzić sobie sam, ale nie potrafił. Nie chciał też, aby ktoś mu w tym pomógł. Dlatego też sam sprowokował milczenie, w którym oboje tkwiliśmy od dobrych dwóch godzin, powodując sytuację patową.
- Wytłumacz mi - poprosiłam w końcu, ale i tak wiedziałam, jaką uzyskam odpowiedź. Była ona dla mnie poniekąd oczywista.
- Nie mam czego - odparł natychmiast, nawet nie podnosząc głowy, przez co jego głos został zduszony przez materiał ubrań.
- Wytłumacz mi - powtórzyłam tym bardziej zniecierpliwionym i stanowczym tonem. Chłopak w końcu spojrzał na mnie i uważnie przyjrzał, jakby postanowił zapamiętać sobie mój wizerunek już do końca życia. Widziałam, że walczy sam ze sobą, a walka ta jest bardzo nierówna. Pragnął być ze mną szczery, ale wszystko w nim wrzeszczało, aby tego nie robił. Jego wycofanie, nieufność i niechęć były przeciwne jego dziwnym pomysłom. Kazały mu milczeć lub ewentualnie kłamać, aby chronić własną prywatność. Mimo, że chciał, nie mógł mówić prawdy i to było od niego sto razy silniejsze.
- Nie mam czego - westchnął z rezygnacją, dając mi tym samym do zrozumienia, że nie chce kontynuować tej głupiej zabawy. W końcu mogłabym cały czas powtarzać, żeby ujawnił przede mną swoje myśli, a on i tak odpowiadałby, że tego nie zrobi. W tym momencie, bardziej niż kiedykolwiek, denerwował mnie swoją nieustępliwością oraz upartością, ale i na to nic nie mogłam poradzić. Widocznie oddaliłam się od człowieczeństwa bardziej niż kiedykolwiek. Nie rozumiałam już ludzkich dylematów tak dobrze jak dawniej.
     Wiedziałam, że nic tu więcej nie osiągnę, więc dalej milczeliśmy, a ta cisza działała na mnie, jak czerwona płachta na rozwścieczonego byka. W uszach piszczało mi i wyło, mimo że nikt się nie odzywał. Musiałam to przerwać.
- Okradłeś Olivera - szepnęłam bardziej do siebie niż do niego. Nie oczekiwałam odpowiedzi. Po prostu stwierdziłam suche fakty, które nie dawały mi spokoju. Dalej nie rozumiałam, czemu zachował się w tak beznadziejnie głupi sposób. Nawet nie chciałam go zrozumieć. Przecież mógłby mi podsunąć swoje argumenty, być może nawet słuszne, ale dla mnie dalej pozostawałyby bez sensu. Bo niby dlaczego poświęcił własne dobro dla osób, które nic dla niego nie znaczyły? Dla osób, których nawet nie znał? Ja chyba nigdy bym się na to nie zdobyła.
- To nie jest twoja sprawa - powiedział spokojnie, znowu patrząc na świeczkę.
     Skinęłam głową, całkowicie zgadzając się z jego słowami. To nie była moja sprawa. Ja już nie żyłam, więc to mnie nie dotyczyło. A on, skoro był na tyle nierozsądny, niech ryzykuje. Co mi tam! Niech handluje własnym życiem, jakby to był nic nie warty przedmiot! Ogarnął mnie gniew. Okropna, paląca wściekłość, która tykała we mnie niczym bomba zegarowa, teraz wybuchła z całą swoją mocą.
     Był taki bezmyślny! Oliver i tak prędzej czy później go dopadnie, bo w końcu był demonem, a z nimi nie wolno pogrywać. Jeszcze nikomu nie udało się z nimi zadrzeć i wyjść z tego żywym - przekazy nie kłamią. A jeżeli już raz go dorwą, to nie pozwolą mu ponownie uciec. Będą się nim bawić, czerpać radość z jego bólu oraz cierpienia. Obedrą go żywcem ze skóry, potem posypią solą i ciesząc się z jego agonii, będą odcinać pomalutku każdy fragment jego ciała. Patrzenie jak krzyczy i woła o pomoc, która nigdy nie nadejdzie będzie rozkoszą dla ich uszu. Wydłubią mu oczy swymi szponami, rozprują go i będą tańczyć na jego wnętrznościach. Nie pozwolą mu szybko umrzeć, bo to byłoby zbyt wielkoduszne z ich strony. Będą przyglądać się, jak ginie powoli, w nieziemskich męczarniach, a gdy już zginie pozbędą się jego ciała, tak by nikt go już nigdy nie znalazł i nie pochował. Przestanie istnieć lub nie zazna już nigdy spokoju. Nie wiem, co gorsze... Ale niech robi co chce! Co mi tam!
- Wiesz na co się decydujesz? - spytałam wbrew sobie, obserwując jak blednie i zaciska usta w wąską linijkę. Bał się. Nie chciał tego przyznać nawet przed samym sobą, ale to dało się zauważyć. Przerosło go to, z czym chciał się zmierzyć w pojedynkę i teraz nie mógł już tego cofnąć. W końcu był tylko zwykłym dzieciakiem, który znalazł się w niewłaściwym miejscu o złym czasie i nic więcej. Zaczął drążyć sprawy, o których nie powinien nawet myśleć, a teraz zapewne poniesie tego konsekwencje. - Jeszcze można to odkręcić. Po prostu oddaj mu tą cholerną księgę, a może da ci spokój. Gdzie ona jest?
- Zaginęła - szepnął, patrząc mi w oczy pierwszy raz od wielu godzin. Jego ciemnozielone oczy w tej chwili przybrały barwę węgla. Zaszły mgłą, a potem je zamknął i nie otwierał przez dłuższy czas. Nie chciał pokazywać własnej słabości, ale na to było już o wiele za późno. Karty zostały odsłonięte, a jedyne co może teraz zrobić to brnąć dalej w tą nierówną walkę, pełną przekrętów i różnych oszustw lub poddać się i zginąć. Innego wyjścia nie było. - Nie wiem, gdzie jest! Myślisz, że nie chciałem mu jej oddać? Naprawdę uważasz, że jestem takim idiotą? Chciałem mu ją zwrócić zaraz, gdy zaczął się mścić, ale już wtedy jej nie miałem.
- Neid... - jęknęłam ze współczuciem. Pragnęłam go pocieszyć, zapewnić, że wszystko się ułoży, ale to byłoby kłamstwo. Nic już nie będzie dobrze. Jeżeli prawdą jest, to co mi przekazał, to nie ma dla niego szans. Byłby głupcem dalej próbując zmienić to, co zostało już z góry przesądzone.
- Wiem, o czym myślisz, ale ja tak łatwo się nie dam - wzruszył ramionami, a na jego ustach znów pojawił się łobuzerski uśmiech. - Ukrywałem się już cały rok, mogę spróbować jeszcze dłużej. Muszę znaleźć jakiś sposób, aby zapłacili za to wszystko. Tak, abym mógł pomścić wszystkich, którzy przez nich i przeze mnie zginęli.
- Czyli twoja siostra... - sama nie wiedziałam, o co chciałam spytać. Po prostu znowu pojawiła mi się przed oczami wizja małej dziewczynki, tak podobnej do Neida i równocześnie tak od niego różnej. Wyobrażałam sobie ją jako uroczą brunetkę z dwoma grubymi warkoczami, zakończonymi czerwonymi kokardkami oraz bladą, niemal porcelanową cerą. Uśmiechała się do mnie przyjaźnie i machała rączką, jakby zapraszając do zabawy. Chciałam dowiedzieć się co się z nią stało i czemu on czuje się winny. Śnił o niej co noc, a wyrzuty sumienia zżerały go od środka, byłam o tym przekonana.
- O tym nie chcę rozmawiać - urwał znowu, patrząc na mnie z nowo narodzoną wściekłością. To była stanowczo za świeża rana, aby móc ją znowu rozdrapywać. Nie powinnam poruszać tego tematu, jednak upewniło mnie to w tym, że jego siostra nie zginęła przypadkiem. Musiało to mieć coś wspólnego z szajką Olivera. - To jest moje życie, Alexis. Tylko moje, a ty nie powinnaś się w nie mieszać. Myślisz, że skoro jesteś duchem, to nie da się ciebie skrzywdzić? Uważasz, że nie ma na ciebie mocnych? Jesteś w błędzie, a ja nie chcę mieć cię na sumieniu. Już i tak zbyt dużo krwi mam na swoich rękach.
     Znowu odwrócił wzrok. Nie mógł znieść mojego widoku, bo poznałam za dużo szczegółów z jego życia. Zbliżyłam się bardziej, niż by sobie tego życzył. Przekroczyłam granicę, której nikt nigdy nie miał prawa przekraczać.
- To co zrobisz? - Jeżeli myślał, że dam mu spokój, to grubo się mylił. Jeżeli Alexis Gray zaczyna węszyć, to w końcu to wywęszy. Nic nie mogłam poradzić na to, że tak bardzo chciałam mu pomóc.
- Nie wiem - odparł z rozbrajającą szczerością. - On mi nie uwierzy, że książka zginęła. Będzie uważać, że ciągle ją mam i bezczelnie łżę mu prosto w oczy.
- A co się z nią stało?
- Dałem ją mojemu przyjacielowi, aby się jej raz na zawsze pozbył. Uprzedzę twoje następne pytanie, Dany nie żyje. Został zabity kilka dni po tym, gdy oddałem mu księgę. Oni zabijali wszystkich, na których mi zależało lub z którymi kontaktowałem się odkąd ich okradłem.
     Jego wzrok znowu stał się pusty, a z twarzy zniknęły wszystkie emocje.
- Skoro go zabili, to skąd wiesz, że nie dorwali się równocześnie do księgi?
- Bo wiem. Alexis, proszę cię nie drąż tego. Sam sobie poradzę, a ty po prostu znikaj.
     Niechętnie, ale posłuchałam go. Zniknęłam, stałam się niewidoczna dla jego wzroku i zmysłów, ale nie opuściłam go. Czuwałam. Zawsze byłam uparta. Może w mniejszym stopniu niż on sam, ale potrafiłam się zaprzeć i wytrwale dążyć do ustalonego celu. Jeżeli chciał sprawdzić, kto z nas jest pod tym względem silniejszy, to ja się na to zgadzam. Jednak nie dostanie ode mnie żadnej taryfy ulgowej. Nie powinien zadzierać z duchem. Teraz te słowa nabrały nowego, bardziej mrocznego znaczenia. Bo on naprawdę postawił się jednemu z nas. Jednak temu, któremu nie powinien. Z Oliverem się nie zadziera. Koniec i kropka.

Tym razem trochę krócej i... nudniej. Ot, trochę przemyśleń i krótka rozmowa. No, ale obiecywałam, że teraz zwolnimy ;D Zobaczymy, ile wytrwam w tym postanowieniu. Może w następnym rozdziale wydarzy się coś więcej. Może...
Aha i na koniec jeszcze takie pytanie. Zauważyłam, że większość z was używa już opcji obserwowania, dlatego jeżeli mam kogoś nie  informować w tradycyjny sposób to niech po prostu pisze pod tym rozdziałem.

Edit. 22 sierpień
Muzykę należy włączyć automatycznie u góry strony ;-)

Pozdrawiam, kochani!